Χωρίς περιορισμούς

Χωρίς περιορισμούς

29 Απρ, ’14 7:59 ΜΜ

Εγραψε: Pitsirikos        

Συζητήσεις και αντιδράσεις έχει προκαλέσει η τροπολογία του υπουργείου Εσωτερικών που αίρει τους προηγούμενους περιορισμούς και ορίζει πως δεν θα υπάρχει κανένας περιορισμός στις προεκλογικές εμφανίσεις υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και διαδίκτυο.

Κάποιοι θεωρούν πως η άρση των περιορισμών στις προεκλογικές εμφανίσεις των υποψηφίων ευνοεί τους υποψήφιους που είναι γνωστοί ή έχουν καλές σχέσεις με τους καναλάρχες και τους τηλεδημοσιογράφους.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι πολίτες δεν θα πρέπει να ψηφίσουν τους υποψήφιους που εμφανίζονται στα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Αν τους βλέπετε στις τηλεοράσεις να χαριεντίζονται με τα παπαγαλάκια και τα σκλαβάκια των καναλαρχών, αυτοί οι υποψήφιοι είναι εντελώς ακατάλληλοι.

Αυτό ισχύει για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Μην ψηφίζετε αυτούς που βλέπετε στις τηλεοράσεις.

Είναι επικίνδυνοι για την χώρα και για τους πολίτες.

Το αποδεικνύει η εμπειρία τόσων χρόνων.

Βέβαια, και πολλοί Έλληνες ψηφοφόροι είναι επικίνδυνοι για την χώρα και τους συνανθρώπους τους.

Ας το πάρουν λοιπόν απόφαση και ας ζητήσουν από κάποιον που τους αγαπάει να τους κλειδώσει στα σπίτια τους την ημέρα των εκλογών.

Funky night στο "Πιθάρι"

Την Παρασκευή 23/4 είχαμε τη χαρά και τη τύχη να "ταξιδέψουμε" στη Νέα Υόρκη.Το "Πιθάρι" φιλιξένησε το σπουδαίο Αμερικανό μπασίστα και performer Linard Jackson.Με τη συνοδεία τριων  εξαίρετων Ελλήνων μουσικών,του Μιχάλη Ζέγα στην ηλεκτρική κιθάρα,του Νίκου Βαργιαμίδη στα τύμπανα και του Τάσου Μάντζαρη στα keyboards, έπαιξε ένα funk rock σετ που κράτησε δυόμισυ σχεδόν ώρες.Απίστευτη ήταν η επικοινωνία του Linard με το κοινό.Γι' αυτό και το ενδιαφέρον και το κέφι ήταν αμείωτο όλο το βράδυ.'Ενα μεγάλο ευχαριστώ στη Νατάσα για τις φωτογραφίες

Τα αδιέξοδα της αντιπροσώπευσης και η ανάγκη επανόδου στην άμεση δημοκρατία

Έγραψε στις 01.10.2009 ο/η: Καστοριάδης Κορνήλιος

      

Δημοκρατία σήμερα δεν υπάρχει πουθενά. Υπάρχουν το πολύ φιλελεύθερες ολιγαρχίες σε ορισμένες χώρες σχετικά προνομιούχες. Πρέπει να είμαστε τώρα πάνω από πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στη γη. Είναι ζήτημα αν υπάρχουν 500 ή 600 το πολύ 700 εκατομμύρια ανθρώπων, που ζουν σε χώρες, όπου η πείνα δεν είναι καθημερινό πρόβλημα, όπου η καταδίωξη, η φυλάκιση, η ανελευθερία δεν είναι η καθημερινή πραγματικότητα.      Αλλά και σε αυτές τις οικονομικά αναπτυγμένες και πολιτικά -ας πούμε- φιλελεύθερες χώρες η κατάσταση, ενώ φαίνεται περίπου βιώσιμη, είναι στην πραγματικότητα απελπιστική. Είναι απελπιστική, γιατί ο καθένας δυστυχώς δεν κοιτάει πιό μακριά από την μύτη του. Τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα είναι τεράστια. Είναι πρώτα - πρώτα το πρόβλημα που ανέφερα προηγουμένως, ότι τα 6/7 εάν όχι τα 7/8 του κόσμου ζούνε σε ένα καθεστώς φτώχειας και τεραστίας καταπίεσης. Είναι έπειτα το πρόβλημα το οικολογικό, για το οποίο ο καθένας αδιαφορεί ή ενδιαφέρεται για μικρές του απόψεις, τη στιγμή που ζούμε πάνω σε μια μπαρουταποθήκη, ή αν προτιμάτε μιά άλλη παρομοίωση, πριονίζουμε συστηματικά, καθημερινά το κλαδί, επάνω στο οποίο είμαστε καθισμένοι.      Σ’ αυτές τις προηγμένες και σχετικά φιλελεύθερες χώρες τί γίνεται στην πραγματικότητα; Μιλάνε για δημοκρατία. Το πραγματικό καθεστώς είναι φυσικά ένα  καθεστώς τελείως ολιγαρχικό. Φυσικά υπάρχουν οι φιλελεύθερες πλευρές αυτού του   ολιγαρχικού καθεστώτος,  υπάρχουν  ορισμένα  δικαιώματα  των ανθρώπων και των πολιτών, υπάρχει ένας λεγόμενος ελεύθερος τύπος, αλλά εάν κοιτάξει κανείς ποιοί   πραγματικά κυβερνούν, ποιοί πραγματικά έχουν την εξουσία στα χέρια τους, θα  αντιληφθεί, ότι ούτε στις χειρότερες εποχές της λεγόμενης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας -που δεν ήταν ποτέ δημοκρατία,  αλλά ολιγαρχία- το ποσοστό αυτών, που έχουν δύναμη μέσα στην κοινωνία δεν ήταν τόσο λίγο, όσο είναι σήμερα.      Και για να μιλήσω για παράδειγμα για την κατάσταση τη Γαλλική, που την ξέρω κάπως  καλύτερα, ο ενήλικος και ψηφοφόρος πληθυσμός στη Γαλλία είναι περί τα 35-37 εκατομμύρια. Εάν κανείς αθροίσει τη λεγόμενη πολιτική τάξη, τους κυρίαρχους της οικονομιας, αυτούς, που παίζουν πραγματικό ρόλο στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, ιδίως με  τα  μαζικά μέσα πληροφόρησης και κάποιες άλλες κατηγορίες θα φτάσει  ενδεχομένως  στο  σύνολο 3.700 ατόμων, επάνω σε 37 εκατομμύρια. Αυτό μας δίνει μιά αναλογία ενός στις δέκα χιλιάδες.      Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι ασκούν κριτική στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, διότι ένας ελεύθερος πληθυσμός εκατό χιλιάδων ανθρώπων είχε ίσως στη χειρότερη  περίπτωση εκατό χιλιάδες δούλους. Δεν το λέω αυτό, για να δικαιολογήσω την ύπαρξη της δουλείας. Το λέω απλώς, για  να  δείξω  ποιά  είναι η πραγματική κατάσταση  σήμερα και φαντάζομαι, ότι άν κάνετε κάποιο λογαριασμό αντίστοιχο στην Ελλάδα θα  βρείτε το πολύ χίλιους ανθρώπους ή οχτακόσιους ανθρώπους, οι οποίοι πραγματικά παίζουν ένα ρόλο σε όλων των είδων τις εξουσίες που υπάρχουν.       O διαπρέψας στη Γαλλία φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχολόγος Κορνήλιος Καστοριάδης. Προσωπικότητα, που ενσάρκωσε το αρχαιελληνικό ιδεώδες του εγκυκλιως πεπαιδευμένου ανθρώπου. Κυρίαρχο ζητούμενό του υπήρξε (όπως ο ίδιος ονόμαζε) το Πρόταγμα της Αυτονομίας, έννοια, που την ανίχνευσε ιστορικά στην αρχαία Ελλάδα και στη μεταμεσαιωνική Δύση. Η σκέψη του άσκησε και θα ασκεί τεράστια επίδραση στο παγκόσμιο ελευθεριακό κίνημα. (Το κείμενο του άρθρου αυτού αποτελείται από αποσπάσματα διάλεξης του Κορνήλιου Καστοριάδη με τίτλο «Προβλήματα δημοκρατίας σήμερα».)      Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση  παρατηρούμε ένα άλλο εξ ίσου κρίσιμο φαινόμενο. Παρατηρούμε, ότι στους λαούς αυτών των χωρών (λαών, που έπαιξαν ένα μεγάλο ρόλο στην  ιστορία - δεν μιλάω τώρα για τις μάχες και τις κατακτήσεις, μιλάω για τον πολιτισμό, ιδίως για την πολιτική δημιουργία) μετά από το μεγάλο σκοτάδι, που επικράτησε από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως την αρχή των μοντέρνων χρόνων, στη Δυτική Ευρώπη  ξαναδημιουργήθηκε  ένα ελευθερωτικό κίνημα. Στην αρχή με την πρώτη αστική τάξη, που δημιουργούσε πόλεις, που προσπαθούσαν να αυτοκυβερνηθούν μέσα από αγώνες, στους οποίους και η αστική τάξη έπαιξε φυσικά ρόλο και η μικροαστική και αργότερα τεράστιο ρόλο η εργατική  τάξη και ως κατάλοιπο αυτών των αγώνων έμειναν αυτά, που χαρακτηρίζονται σήμερα ως δημοκρατικοί ή φιλελεύθεροι θεσμοί.      Σ’ αυτές τις χώρες αυτοί οι θεσμοί δεν ήταν ποτέ δώρο των κυρίαρχων, ούτε δώρο των καπιταλιστών, ούτε αναγκαία αποτελέσματα του οικονομικού συστήματος. Αυτοί οι θεσμοί κατακτήθηκαν με σειρά αγώνων και στοίχισαν βουνά ολόκληρα  πτωμάτων και ποταμούς αιμάτων· πτωμάτων και αιμάτων, που εξέφραζαν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τους αγώνες των λαών.      Πού βρίσκονται αυτοί οι λαοί σήμερα και πού βρίσκεται άλλωστε και ο Ελληνικός λαός; Νομίζω, ότι ο εμφανέστερος χαρακτηρισμός, που θα μπορούσε να δώσει κανείς είναι, ότι βρίσκονται σε μιά κατάσταση πολιτικής απάθειας, ιδιωτικοποίησης,  ανευθυνότητας,  κυνισμού, αδιαφορίας για τα κοινά και τα πολιτικά και γενικότερα μιάς στάσης απέναντι στη ζωή τους την ιδιωτική και την κοινή, που είναι περίπου μια στάση αποχαύνωσης  μέσα  στον καταναλωτικό και τηλεοπτικό αυνανισμό.      Το λέω αυτό, για να πω, ότι η σημερινή κατάσταση δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα των συνομωσιών, των  μανουβρών,  των  χειρισμών των κυριάρχων στρωμάτων (εάν τα κυρίαρχα στρώματα μπορούν να  κάνουν ατιμωτητί αυτά, τα οποία κάνουν, ξέρετε  πάνω  στο  πετσί  σας), αλλά διότι οι λαοί μένουν απαθείς ή το πολύ σηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας «τους ξέρουμε, είναι όλοι οι ίδιοι παλιανθρωποι».      Η επιθυμία για αυθεντική, δηλαδή Άμεση Δημοκρατία επανέρχεται επίμονα σε όλους τους αυθεντικά πολιτικούς αγώνες της βιομηχανικής εποχής.  Σε κοσμοϊστορικής σημασίας εξεγέρσεις, όπως π.χ. η Γαλλική Επανάσταση του  1871 (βλ. φωτογραφία), η Ισπανική Επανάσταση του 1936, η Ουγγρική Επανάσταση του 1956 κ.λπ. η ιδέα της «αντιπροσώπευσης» και της πολιτικής «εμμεσότητας» απορρίφθηκε εξ αρχής  ως παρωδία και εκφυλισμός της δημοκρατίας. Αντιθέτως,  οι εξεγερμένοι αναζήτησαν και ανέπτυξαν με αυθόρμητο (=αυτοορμώμενο) τρόπο συλλογικότητες  άμεσης δημοκρατίας, που προσιδιάζουν εμφανώς στις συνελεύσεις  των πολιτών των αρχαίων ελληνικών πόλεων.   Δημοκρατία δεν σημαίνει π.χ. τα ανθρώπινα δικαιώματα, ή την έλλειψη  λογοκρισίας, ή εκλογές. Όλα αυτά είναι καλά και άγια, αλλά είναι δευτέρου και τρίτου βαθμού επακόλουθα της δημοκρατίας. Δημοκρατία είναι το κράτος του δήμου, δήμος είναι ο λαός. Κράτος στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει βέβαια τη δύναμη και ενδεχομένως τη βία ή την ωμή βία και είναι χαρακτηριστικό, όταν στα νέα Ελληνικά  δημιουργήθηκε πραγματικά ένα κράτος, πήραμε από τα αρχαία Ελληνικά τη λέξη κράτος, που σημαίνει δύναμη ή βία. Θα μπορούσαμε να πάρουμε τη λέξη πολιτεία, δεν είναι  έτσι;      Δημοκρατία είναι η εξουσία του δήμου και ήδη εάν σκεφτούμε αυτές τις λέξεις τα  ουσιαστικά προβλήματα εμφανίζονται. Πρώτα - πρώτα τί είναι ο δήμος, ποιός είναι ο δήμος, ποιός ανήκει στο δήμο και δεύτερον τί θα πει εξουσία. Το γεγονός άλλωστε, ότι ο ίδιος ο χαρακτηρισμός, ο ίδιος ο όρος, που σημαίνει αυτό το πολίτευμα ανοίγει αυτά  τα  ερωτήματα δείχνει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτού του πολιτεύματος, που γεννιέται την ίδια στιγμή με τη φιλοσοφική αναζήτηση σε αντίθεση με άλλα πολιτεύματα, στα οποία τέτοια ερωτήματα δεν γεννώνται. Για παράδειγμα, αν έχετε μιά μοναρχία, ξέρετε, ότι  είναι η αρχή του μονάρχη και αυτός ο μονάρχης είναι πάντοτε καθορισμένος κληρονομικά ή και με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Επίσης η αριστοκρατία είναι αυτή, που τα μέλη της αρχής της εκ γενετής ανήκουν σε μία ορισμένη κοινωνική τάξη. Η δημοκρατία ήδη από  την ονομασία της ανοίγει τις ερωτήσεις και τα προβλήματα και από αυτή την άποψη δεν είναι  τυχαίο, ότι η γέννησή της συμπίπτει κατά τελείως ουσιαστικό  τρόπο με τη γέννηση αυτής της απεριόριστης ερώτησης και επερώτησης, που είναι η φιλοσοφία.      Ισπανική επανάσταση 1936. Αφίσες εργατικών ενώσεων διαφόρων κλάδων για την αυτοδιεύθυνση  στην παραγωγική διαδικασία και για την απελευθέρωση της κοινωνίας από την εμπορευματική «οικονομία» των «μάνατζερς», των «τεχνοκρατών», και λοιπών «ειδικών» της κερδοσκοπίας.        Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα ή θέλει να είναι ένα πολίτευμα που αποβλέπει στην αυτονομία και την κοινωνική και την ατομική. Γιατί μιλάμε εδώ για αυτονομία; Διότι ο μέγιστος αριθμός των ανθρωπίνων κοινωνιών πάντοτε εγκαθιδρύθηκε πάνω στη βάση μιάς ετερονομίας, δηλαδή οι θεσμοί που υπήρχαν, θεσμοί με τη γενικότατη έννοια, αλλά  και οι πολιτικοί θεσμοί θεωρούνταν πάντοτε, ότι είναι δεδομένοι, ότι δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και ήταν καμωμένοι κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην είναι δυνατόν να γίνει επερώτηση σχετικά με αυτούς τους θεσμούς. Για παράδειγμα, σε θεσμίσεις πρωτογόνων φυλών, οι θεσμοί της φυλής έχουν παραδοθεί ανέκαθεν από τους θεμελιωτές ήρωες ή από τους προγόνους· θεωρούνται αυτονόητοι.      Το ορθό και το μή ορθό ακολουθεί ορισμένους παράγοντες, το επιτρεπτό και το μή επιτρεπτό και απαγορεύεται καν να τους αμφισβητήσει κανείς· είναι αδιανόητο να αμφισβητηθούν, οι άνθρωποι τους έχουν ενσωματώσει, τους έχουν εσωτερικεύσει με την ιδία τους την ανατροφή, δηλαδή με την ίδια τους την κατασκευή σαν κοινωνικά άτομα. Τί έγινε στην Ελλάδα την αρχαία για πρώτη φόρα και τί επαναλήφθηκε στην Ευρώπη από τον 12ο - 13ο αιώνα και μετά; Μιά ρήξη αυτού του ετερόνομου καθεστώτος και μιά κίνηση προς την αυτονομία και αυτή η κίνηση εκφράζεται πολιτικά με το κίνημα το δημοκρατικό και με όσους δημοκρατικούς θεσμούς δημιουργήθηκαν. Αυτονομία από αυτή την άποψη φυσικά, η ρήξη αυτή με την λευτερονομια δεν ήταν δυνατή, παρά μόνο με την θέση υπό αμφισβήτηση των ήδη υπαρχόντων θεσμών και αυτό έγινε ήδη στην αρχαία Ελλάδα.     Αυτό που βλέπουμε π.χ. στην Αθήνα περίπου από το 700 - 400 π.Χ. ακόμα και μετά είναι η συνεχής περίπου μεταβολή των θεσμών. Όχι ότι υπήρξαν κάποτε ιδεώδεις   θεσμοί, αλλά, ότι οι Αθηναίοι ποτέ δεν έπαψαν να μεταρρυθμίζουν τους νόμους τους κατά τρόπο, ώστε να αυξάνουν την πραγματικότητα της δημοκρατίας δηλαδή τη δυνατότητα πραγματικής συμμετοχής του δήμου στην εξουσία.                  Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για την Ουγγρική επανάσταση του 1956. (Πηγή: youtube.com, overkill2024). Για τους αρχαίους Έλληνες το Κράτος ήταν αδελφός του Φόβου και της Βίας. Άλλωστε οι ίδιοι ονόμαζαν τα πολιτεύματά τους Πολιτείες και όχι «πόλεις-κράτη», όπως παραπλανητικά τις ονομάζουμε σήμερα.  Επεκτείνοντας τον Καστοριάδη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, η διαφορά «δημοκρατικού» κράτους και  δημοκρατίας  είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Και ότι, όπως δείχνουν οι εξεγέρσεις και οι αυθεντικά πολιτικοί αγώνες της βιομηχανικής εποχής, οι αληθινοί δημοκράτες πολλές φορές θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζούνε κάτω από το «δημοκρατικό» κράτος.     Θα σας ζητήσω να θυμηθείτε, ότι κόμματα με την σημερινή έννοια του όρου δεν υπήρχαν φυσικά π.χ. στην αρχαία Αθήνα. Τα κόμματα δημιουργήθηκαν στη νεότερη εποχή και είναι μια από τις τραγικές ειρωνείες της ιστορίας, ότι τα πρώτα πραγματικά κόμματα που δημιουργήθηκαν με την έννοια που δίνουμε σήμερα σ’ αυτή την λέξη είναι δημιουργήματα της εργατικής τάξης στον αγώνα της για την απελευθέρωσή της και κατά μίμισή τους έγιναν τα αστικά κόμματα τουλάχιστον στην Ευρώπη και αυτά τα κόμματα εκφυλίστηκαν σχετικά γρήγορα και γίνανε γραφειοκρατικά.      Εδώ θα ήθελα να υπογραμμίσω ένα σημείο, που είναι αρκετά παλιό στην πολιτική φιλοσοφία, αλλά πολλοί άνθρωποι το ξεχνάνε και ιδίως στην Ελλάδα. Κατηγορούμε συνεχώς τους κυρίαρχους, ότι κυριαρχούν. Αυτό είναι μία ανοησία, είναι σαν να κατηγορούσαμε τους κλέφτες, ότι κλέβουν, ή τους ξανθούς, διότι είναι ξανθοί. Η δουλεία των κυριάρχων είναι να κυριαρχούν. Εάν πρέπει να κατηγορήσουμε τους κυρίαρχους, το πολύ πρέπει να τους εκτοπίσουμε από την θέση τους. Πρέπει να κατηγορήσουμε τους κυριαρχημένους, που αφήνουν τον εαυτό τους να κυριαρχείται, δεν είναι έτσι; Δεν μπορούμε να λέμε ταυτοχρόνως, ότι ο λαός είναι παντοδύναμος και ότι ο οποιοσδήποτε δημαγωγός τον τραβάει και τον σέρνει από την μύτη. Πρέπει να πούμε, ότι υπάρχει μία ευθύνη του λαού σε αυτά, τα οποία γίνονται σήμερα, αλλά αυτό δεν φτάνει, διότι εδώ δεν κάνουμε ηθικολογία, το λέμε νια να υπενθυμίσουμε στους πολίτες, ότι αυτά τα οποία συμβαίνουν, συμβαίνουν με τη συμμετοχή τους και με την συνενοχή τους έστω και αν αυτή η συνενοχή δεν είναι ποινική, είναι όμως, πραγματική  συνενοχή.       Γιατί υπάρχει αυτή η συμμετοχή, που παίρνει τη μορφή της απάθειας, της αδιαφορίας, του  κυνισμού; Απ’ τη μιά μεριά είναι φυσικά όλο αυτό το ιστορικό ρεύμα της σύγχρονης κοινωνίας, που οδηγεί τους ανθρώπους σ’ αυτή την αποχαύνωση, σε αυτόν τον ατομικισμό, σ’ αυτόν τον καταναλωτικό και τηλεοπτικό αυνανισμό. Απ’ την άλλη μεριά υπάρχει και  κάτι,  που  δέχεται συζήτηση  και  ανασκευή, το γεγονός, ότι διείσδυσε μέσα στον πληθυσμό και μέσα στην εργατική τάξη και σε αυτό είναι υπεύθυνος ο Μαρξισμός, η καπιταλιστική φαντασιακή σημασία, η μύθωση -αν θέλετε- της γνώσης, της επιστήμης, των ειδικών, αυτών που ξέρουν αυτό που στηρίζει αυτή την κεντρική δομή της σύγχρονης κοινωνίας και την τελείως ασυμβίβαστη με κάθε δημοκρατική θέσμιση, δηλαδή την ιεραρχία. Γιατί ο τάδε είναι στην κορφή και οι άλλοι είναι κάτω; Διότι  είναι σπουδασμένος, διότι είναι επαΐων, διότι ξέρει καλύτερα, διότι είναι ειδικός, κ.λπ.. Στο νέο «λαϊκό αυτόνομο πανεπιστήμιο» της Σορβόννης (Μάης ’68) ο καθένας μπορεί να μπεί και να πάρει το μικρόφωνο χωρίς φόβο. Η Φαντασία στην εξουσία.      Η αντιπροσώπευση είναι πολιτική αυτοαποξένωση του πολιτικού σώματος. Είναι «πάρε αγά μου το σχοινί να με κρεμάσεις». Η μόνη δυνατή μορφή δημοκρατίας είναι η  Άμεση Δημοκρατία, όπου οι άνθρωποι αποφασίζουν μόνοι τους και όχι μέσω  αμετακλήτων εκπροσώπων. Τώρα φυσικά από πολύ καιρό υπάρχει το επιχείρημα και η συζήτηση, την οποία θα ήταν ανέντιμο να αφήσουμε κατά μέρος. Αμεση Δημοκρατία  υπήρξε, το ξέρουμε. Υπήρξε στην Αθήνα και σε μερικές άλλες Ελληνικές πόλεις, όχι σε όλες. Δεν υπήρξε ποτέ στη Ρώμη. Αν ποτέ ακούσετε  κανένα  καθηγητή  Πανεπιστημίου να σας μιλάει για Ρωμαϊκή Δημοκρατία, βγείτε, αγοράστε τομάτες και ρίξτε του. Η Ρώμη  ήταν ολιγαρχία από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν ακούσετε κανέναν μαρξιστή να σας πει, ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία στηριζόταν στη σκλαβιά, αγοράστε πορτοκάλια σάπια και ρίξτε του, διότι σκλαβιά υπήρχε παντού στον Αρχαίο Κόσμο, αλλά δεν υπήρχε δημοκρατία και πείτε του, ότι δεν ξέρει τον Μαρξισμό αυτός ο δήθεν μαρξιστής, γιατί ο ίδιος ο Μαρξ γράφει πολύ σωστά, ότι η πραγματική κοινωνικοοικονομική βάση της Αρχαίας Δημοκρατίας ήταν η ελεύθερη ανεξάρτητη μικροπαραγωγή.      Η βάση της   Αθηναϊκής Δημοκρατίας δεν ήταν η σκλαβιά. Οι πλούσιοι είχανε σκλάβους, οι περισσότεροι από τους άλλους δεν είχανε. Η βάση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας ήτανε,  ότι ο χωριάτης, που έκανε με τα πόδια 25 χιλιόμετρα για να κατέβει στην αγορά του δήμου και να συζητήσει και να αποφασίσει, ο τεχνίτης ο Αθηναίος φυσικά το ίδιο, ο ναύτης ο Αθηναίος, ο Πειραιώτης το ίδιο.      Νομίζω δεν είναι ο τόπος και ο χρόνος τώρα να επιδοθούμε σε μια μάλλον ουτοπική κατασκευή μιας Άμεσης Δημοκρατίας, που θα περιλάμβανε εκατομμύρια πληθυσμών, αλλά νομίζω, αν υπάρχει απ’ τη μιά μεριά πραγματική δημοκρατία άμεση σε ενότητες βάσεως, αυτή η πραγματική δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει. Κάθε αρχή, που κατ’ ανάγκην πρέπει να εκλεγεί είναι όχι απλώς εκλεκτή, αλλά συνεχώς ανακλητή, υπεύθυνη για να πρέπει να δίνει λόγο. Νομίζω, ότι μπορούμε να αρχίσουμε να λύνουμε το πρόβλημα της Άμεσης Δημοκρατίας σε μιά κοινωνία, που έχει τις διαστάσεις των σημερινών  κοινωνιών  και κατά τη γνώμη μου, που θα έπρεπε να επεκταθεί σε ηπειρωτικούς και τελικά  πλανητικούς  χώρους.      Όλα αυτά κατά κάποιο τρόπο είναι δευτερεύοντα, έχουν βέβαια τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα καίρια, για να μπορέσει η άμεση δημοκρατία να λειτούργησει, δηλαδή, για να μπορέσει να υπάρξει ελευθερία, γιατί γι’ αυτό πρόκειται. Είτε σε διαστάσεις 20-30 χιλιάδων ανθρώπων, είτε σε διαστάσεις τριών δισεκατομμυρίων ανθρώπων, πίσω, κάτω και πανω από όλους τους θεσμούς χρειάζεται κάτι άλλο, που κανένας δεν μπορεί να το αποφασίσει ή να το βαλει σα νόμο. Χρειάζεται η συνεχής δημιουργική δραστηριότητα του κοινού, γιατί το κοινό θα βρει, δεν θα το βρω εγώ, ούτε εσείς το πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αντήχηση ανάμεσα σε ένα κεντρικό πομπό ραδιοφώνου ή τηλεοράσεως και στο κοινό που τον δέχεται. Το κοινό  θα  βρει, ο λαός, οι  λαοί θα βρουν κατά ποιό τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν μορφές, τις οποίες ίσως ούτε φανταζόμαστε σήμερα, οι οποίες θα μπορούσαν να λύσουν προβλήματα, που μας φαίνονται ανυπέρβλητα.      Η αληθινή Δημοκρατία, όπως την εισηγήθηκαν και την εφάρμοσαν επί αιώνες οι αρχαίοι Έλληνες, δεν αποτελεί δήθεν «ξεχασμένη» και «ξεπερασμένη» «ουτοπία», όπως προσπαθούν να μας πείσουν  όλοι  οι εξουσιαστές του πλανήτη. Αντιθέτως αποτελεί έναν πλήρως εξερευνηθέντα και εξανθρωπισμένο δρόμο για τις σύγχρονες κοινωνίες.   Το μόνο που μπορεί να εκτρέψει την πορεία μιας αυτόνομης (= όχι  ετερόνομης)  κοινωνίας είναι η αιμοσταγής καταστολή, που ασκούν πάντα εναντίον της  οι  «εμμεσοδημοκράτες», δηλαδή οι «αντιπρόσωποι» και «εκφραστές του λαού», όπως άλλωστε συνέβη στα παραδείγματα που αναφέραμε πιό πάνω (Γαλλία 1871, Ισπανία 1936, Ουγγαρία 1956 κλπ).      Χρειάζεται λοιπόν αυτή η συνεχής δημιουργική δραστηριότητα του κοινού και αυτό σημαίνει κυρίως για όλους το πάθος για τα κοινά κι αυτό δεν είναι δική μου ανακάλυψη,  υπάρχει σ’ εκείνο το καταπληκτικό χορικό της Αντιγόνης, που αρχίζει «πολλά τα δεινά και ουδέν ανθρώπου δεινότερων τέλη» και όπου ο Σοφοκλής  ανάμεσα  στα άλλα θαυμαστά   χαρακτηριστικά του ανθρώπου, αυτό που ονομάζει «η αστυνόμος οργά". Αστυνόμος θα πει  θεσμιστική και οργά (από το οποίο βγαίνει άλλωστε ο οργασμός) είναι η ακμή του πάθους, δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί, που επάνω στην ακμή του πάθους στήσαν πραγματικές πολιτείες, έτσι όπως αυτή, μέσα στην οποία γεννήθηκε ο Σοφοκλής και για την οποία έγραψε τις τραγωδίες του.         Σημείωση     Ο τίτλος, οι εικόνες και οι υπότιτλοι του άρθρου είναι της «Ελεύθερης Έρευνας».      Το κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα διάλεξης του Κορνήλιου Καστοριάδη με τίτλο «Προβλήματα δημοκρατίας σήμερα», που δόθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1989 στο πανεπιστήμιο του Βόλου. Έχει συμπεριληφθεί στο βιβλίο «Πολιτικός στοχασμός και πολιτικές πρακτικές στην Ελλάδα (ομιλίες 1988-1990), έκδ. «Ελεύθερο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Βόλου», Βόλος, 1990. Αντιγραφή από http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=884

Δεν θα σε σώσει κανείς ηλίθιε, του Θωμά Γιούργα

του Θωμά Γιούργα, μέσω: Νόστιμον Ήμαρ

Το 9ο τεύχος του UNFOLLOW, κάτω από τη σκιά του Τσίπρα, προειδοποιεί: ‘Δεν θα σε σώσει αυτός’. Το σαφές υπονοούμενο είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να σε σώσει, αφού καμία αυθεντική σωτηρία δεν μπορεί να έχει παθητικό πρόσημο. Η ενημέρωση, η συμμετοχή, η διεκδίκηση, το ρίσκο των κεκτημένων, η αμφιβολία, η αναζήτηση είναι πολιτικές ενέργειες-προαπαιτούμενα για την ατομική και την συλλογική σωτηρία. Η παθητικότητα της μεσσιανικής προσδοκίας για σωτηρία-delivery από τον πεφωτισμένο ηγέτη οδηγεί αναπόδραστα σε διαρκή ματαίωση και αλλοτρίωση της ταυτότητας του πολίτη και της κοινωνίας.

Δυστυχώς, το άρωμα της παθητικότητας και της προσήλωσης στην ιδιωτεία είναι διάχυτο στην ελληνική πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες. Αν το δούμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο, η κυρίαρχη στάση ζωής δεν απέχει ιδιαίτερα από το σχήμα: ‘εκπαίδευση αποκλειστικά και μόνο για να βρω δουλειά – κατανάλωση για να νοηματοδοτήσω τη ζωή μου’.

Αυτή η πρωτοφανής αφοσίωση στην ιδιωτική σφαίρα και η αποχή από τα ‘’πολιτικά’’ θεωρείτο σχεδόν αρετή και ένδειξη σωφροσύνης, νοημοσύνης. Η ταύτιση της πολιτικής ενέργειας με τον επαγγελματία πολιτικό δημιούργησε την ψευδαίσθηση της κανονικότητας και περιόρισε ασφυκτικά την έννοια της πολιτικής ευθύνης την οποία μεταβιβάσαμε άνευ όρων (εξαιρουμένων των πελατειακών) στους full-time επαγγελματίες της πολιτικής.

Η πολιτική έκφραση, ακόμα και στις παρέες, καταδικαζόταν ως ανυπόφορα μπανάλ, παρωχημένη, περιττή. Όμως, το μοντέλο του περιχαρακωμένου ιδιώτη δεν έμεινε πουθενά και ποτέ ατιμώρητο. Φυσικό επόμενο, η ενασχόληση με τα κοινά να αφεθεί στα πιο λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας. Μιλάμε για πρωτοφανή και διαρκή παράδοση της δημόσιας σφαίρας στους κουτοπόνηρους μακιαβελιστές που διοίκησαν και διοικούν τη χώρα. Ακόμα χειρότερα, η αρρώστια του απαθούς ιδιώτη επιφέρει συνειδησιακή αποχαύνωση σε όλες τις εκφράσεις της ζωής. Η μετάσταση της νόσου της πολιτικής και συνειδησιακής αποχαύνωσης ονομάζεται φασισμός.

Πλέον, αυτός ο απολιτίκ καρκίνος βρίσκεται σε στάδιο νεοναζιστικής μετάστασης. Η άνοδος των ελλήνων ναζί δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τελικό σύμπτωμα του απολιτίκ καρκίνου, το οποίο μάλιστα αποπροσανατολίζει από τα βαθύτερα αίτια της ελληνικής νοσηρότητας.

Η πανταχού παρούσα α-συνειδησιακή ύβρις ‘’εγώ δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά’’ θεμελιώνει την άτη του κοινωνικού δαρβινισμού. Πολύ απλά και αναπόφευκτα, η κοινωνία που απέχει από τα δημόσια θα λαμβάνει ως αντίδωρο γεωργιάδηδες να δηλώνουν: ‘’όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει’’. Η απειλή είναι απολύτως σοβαρή και καθόλου μεταφορική. Η οικονομική αποτυχία, η αδυναμία κάποιου να προσαρμοστεί στην προκλητικά στοχευόμενη αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω θα μεταφράζεται σε θάνατο της αξιοπρέπειας ή ακόμα και σε βιολογικό θάνατο.

Με αυτά τα δεδομένα, η μόνη αναίμακτη επαναστατική πράξη ενάντια στον κοινωνικό δαρβινισμό και τον ναζισμό είναι η συνειδησιακή αφύπνιση και η προσπάθεια αυτονόμησης της σκέψης. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν υπάρχουν αρκετοί συνειδησιακοί κήρυκες στην ελλάδα του σήμερα. Έτσι καλούμαστε ως μονάδες να πετύχουμε την προσωπική μας συνειδησιακή αφύπνιση. Φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο εγχείρημα για μια κοινωνία ναρκωμένη, τρομοκρατημένη και βαθιά χτυπημένη από τον καρκίνο του απαίδευτου απολιτίκ ιδιώτη.

Μονάχα μια συνειδησιακή επανάσταση θα προσφέρει στην κοινωνία την απαραίτητη μαγιά πολιτών ώστε να επανακαταλάβουμε τη δημόσια σφαίρα και να επιβάλλουμε την πολιτική ατζέντα από τα κάτω προς τα πάνω.

Φαντάζει ουτοπικό αλλά είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος.

Γιατί, κανένας δεν πρόκειται να σε σώσει, idiot!

 Σε σύνδεση με τα παραπάνω, η διαχρονική σκέψη του Μπερτολτ Μπρεχτ:

“Ο χειρότερος αναλφάβητος είναι ο πολιτικά αναλφάβητος. Δεν ακούει τίποτε, δεν βλέπει τίποτε, δεν συμμετέχει στην πολιτική ζωή. Μοιάζει σαν να μην γνωρίζει ότι το κόστος ζωής, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα εξαρτώνται από πολιτικές αποφάσεις. Ακόμα χειρότερα περηφανεύεται για την πολιτική του άγνοια, φουσκώνει το στήθος του και δηλώνει πως μισεί την πολιτική. Δεν γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως εξαιτίας της αποχής του από την πολιτική υπάρχει η πορνεία, το εγκαταλελειμμένο παιδί, ο ληστής και ακόμα χειρότερα, οι διεφθαρμένοι κυβερνήτες, οι λακέδες των διεθνών εταιρειών που μας εκμεταλλεύονται.”

Αντιγραφή από http://eagainst.com/articles/noone-will-saveyou_commentsarefree/

Κάποιες σκέψεις καθόλου αυθαίρετες και ένα σενάριο(πολύ φοβάμαι)καθόλου απίθανο

Τρίτη, 2 Ιουλίου 2013

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: Το φάντασμα του Ναζισμού.

Ένα graffiti του Banksy στο τείχος που χωρίζει το Ισραήλ από την Παλαιστίνη είναι ένα πολύ δυνατό πολιτικό σχόλιο και ταυτόχρονα ένα σπουδαίο επαναστατικό έργο τέχνης.

Το ίδιο έργο αν αναπαραχθεί από τον ίδιο τον Banksy και εκτεθεί σε γκαλερί της Νέας Υόρκης είναι ένα πανάκριβο διακοσμητικό προϊόν, αν το αγοράσει ιδιώτης, ή μια πανάκριβη αλλά ασφαλής επένδυση, αν το αγοράσει συλλέκτης.

Παρόμοια, ένας πολίτης που παλεύει για ισονομία, ισότητα, παιδεία, υγεία, εργασία, πραγματική δημοκρατία και ελευθερία μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ως αριστερός, αλλά όταν αναρριχάται στην ιεραρχία του κόμματος, όταν διορίζεται σε κρατικούς, δημόσιους ή ιδιωτικούς οργανισμούς, και υπόκειται στους περιορισμούς του νέου του πόστου, αυτολογοκρίνεται και καταστρώνει στρατηγικές ακλουθώντας γραμμές, παύει να είναι αριστερός και γίνεται το αριστερό άλλοθι της εξουσίας ή το αριστερό της δεκανίκι.

Αλήθειες θα ακούσετε από ανθρώπους χωρίς οφίτσια, από ανθρώπους που δουλεύουν τίμια, από σχήματα που δεν σκοπεύουν να κυβερνήσουν, ή, εξ ανάγκης, από ανθρώπους που αποπέμπονται από τους κομματικούς τους μηχανισμούς, από ανθρώπους που ο κομματικός τους μηχανισμός αποφάσισε να τους ρίξει βορά στα λιοντάρια.

Από ανθρώπους που έχουν εξουσία, είναι πολύ κοντά στο να αποκτήσουν, ή πληρώνονται καλά από τον ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους που υπηρετούν, μόνο ψέματα και φιλοκυβερνητική προπαγάνδα (άμεση ή έμμεση) μπορεί να ακούσετε.

Η μόνη ερώτηση που πρέπει να κάνουμε για να αποδομούμε και να καταλαβαίνουμε τους λόγους αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, είναι το γιατί διαλέγουν να εκφράσουν τα συγκεκριμένα λόγια, και κυρίως γιατί αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Επίσης, σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε γιατί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή τόσοι πολλοί άνθρωποι του εξουσιαστικού κρατικού μηχανισμού, των μισθωτών δημοσιογράφων των μέσων μαζικής "ενημέρωσης" ή και των απλώς ανόητων(;) "διανοούμενων", εμφανίζονται ταυτόχρονα στα μέσα μαζικής ιδεολογικής προπαγάνδας και λένε τα ίδια, και ποιό είναι το βασικό κοινό χαρακτηριστικό αυτών που λένε. Θέτοντας αυτά τα ερωτήματα, και απαντώντας τα, θα φτάσουμε να ανακαλύψουμε ποιά είναι η νέα κυρίαρχη ιδεολογική στρατηγική που ακολουθείται, καθώς και ποια είναι τα επόμενα βήματα για τα οποία μας προετοιμάζουν με αυτά τα λόγια.

Βέβαια, όλες αυτές τις σκέψεις δεν μπορούν να τις κάνουν οι οπαδοί.

Όταν δέχεσαι να είσαι οπαδός φανατικός του lifestyle, και δέχεσαι να "ανοίγεις μπουκάλια" στα σκυλάδικα ή/και να "ψωνίζεις κουμπιά" στα club, όταν δέχεσαι να είσαι οπαδός φανατικός κάποιας ομάδας, όταν δέχεσαι να είσαι οπαδός φανατικός της κόκας των μπάφων, και των drags, όταν δέχεσαι να είσαι οπαδός φανατικός κάποιας θρησκείας, όταν δέχεσαι να είσαι οπαδός φανατικός κάποιου κόμματος, όταν δέχεσαι να είσαι οπαδός φανατικός κάποιας ιδεολογίας, όταν δέχεσαι να είσαι οπαδός φανατικός κάποιας πατρίδας, όταν δέχεσαι να είσαι οπαδός φανατικός της μίας και μοναδικής αλήθειας, δεν μπορείς να κάνεις αυτές τις σκέψεις.

 

Γιατί οι μοναδικοί ωφελημένοι από το φανατικό οπαδιλίκι σου στο εκάστοτε lifestyle είναι οι σκυλάδες ή οι ποπ-σκυλαδες τραγουδιστές, οι δισκογραφικές εταιρείες, και οι ιδιοκτήτες των σκυλάδικων και των club που δραστηριοποιούνται και στο λαθρεμπόριο ποτών, στη διακίνηση ναρκωτικών, στη διακίνηση γυναικών, και στην πληρωμή ή προσφορά "προστασίας".

Ωφελημένοι από το φανατικό οπαδιλίκι σου στην εκάστοτε ομάδα είναι οι πρόεδροι των ομάδων, οι ποδοσφαιριστές, οι εταιρείες μέσων μαζικής ενημέρωσης που αγοράζουν τα δικαιώματα, οι εταιρείες αθλητικών ειδών, οι εταιρείες αναψυκτικών και power drinks, οι εταιρείες αναβολικών, και οι εταιρείες στοιχημάτων.

Ωφελημένοι από το φανατικό οπαδιλίκι σου στην εκάστοτε θρησκεία είναι οι ιερείς, οι αρχιερείς, οι αρχιεπίσκοποι, οι πάπες, οι γκουρού, τα μοναστήρια, οι δουλειές real estate των μοναστηριών, τα παραδικαστικά κυκλώματα, και οι επιχειρηματίες και πολιτικοί που διαπλέκονται ανέκαθεν με τους θρησκευτικούς ηγέτες.

Ωφελημένοι από το φανατικό οπαδιλίκι σου στο εκάστοτε κόμμα είναι οι πολιτικοί, οι συγγενείς τους, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, και γενικά οι κάτοχοι μεγάλων κεφαλαίων.

Οι φανατικοί οπαδοί ανέχονται να δίνεται στον Μελισσανίδη κοψοχρονιά ο ΟΠΑΠ (του στοιχήματος ποδοσφαιρικών αγώνων), που ήταν και ο μοναδικός υποψήφιος αγοραστής, και ταυτόχρονα να του δίνεται και η ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ, και ταυτόχρονα να του δίνεται υπόσχεση εκατομμυρίων για να χτίσει γήπεδο στην ΑΕΚ, όταν ο Μελισσανίδης είναι υπόδικος για λαθρεμπόριο πετρελαίου σε βαθμό κακουργήματος, για φοροδιαφυγή σε βαθμό κακουργήματος, για πλαστογραφία, και απειλή κατά ζωής, ενώ ταυτόχρονα οι φανατικοί οπαδοί ανέχονται να είναι προφυλακισμένος παράνομα για δυόμισι χρόνια χωρίς δίκη ο Σακκάς που κατηγορείται για οπλοκατοχή (κατηγορία που αποδέχτηκε από την στιγμή της σύλληψής του), όπλων που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ για αξιόποινες πράξεις, τρομοκρατικές ή άλλες.

Οι οπαδοί ανέχονται τον εκάστοτε Κόκκαλη, Βαρδινογιάννη, Κοσκωτά, Αλαφούζο, Ψωμιάδη, Μελισσανίδη, Τσοχατζόπουλο, Βουλγαράκη, να γλεντάνε μαύρα εκατομμύρια από παράνομες δραστηριότητες στις πλάτες τους, ενώ παράλληλα ανέχονται την διαπόμπευση οροθετικών ασθενών, τη γελοιοποίηση ανθρώπων που αυτοκτονούν γιατί δεν μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, τον πνιγμό προσφύγων στα νερά του Αιγαίου και του Έβρου, ή τον εγκλεισμό τους σε ομαδικά κελιά στρατοπέδων-φυλακών, ή σε κελιά δουλεμπόρων, με μόνο τους έγκλημα ότι δεν έχουν τα σωστά χαρτιά, τη διακίνηση γυναικών, τον βασανισμό από την αστυνομία ανθρώπων που πολεμάνε τους νεοναζί, την προφυλάκιση για χρόνια ανθρώπων χωρίς δίκη με την κατηγορία πως έχουν αναρχικές ιδέες.

Όλος αυτός ο μακρύς πρόλογος θεώρησα πως ήταν απαραίτητος για να φτάσω και στον τίτλο:

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: Το φάντασμα του Ναζισμού.

Μέσα σε λιγότερο από δέκα μέρες εμφανίστηκαν και μας είπαν:

Ο Παναγιωτόπουλος μας είπε πως για τη στήριξη της κυβέρνησης η ΝΔ απευθύνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα (προφανώς και στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής).

Ο Σαμαράς μας είπε πως ναι μεν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ διόριζαν στην ΕΡΤ, αλλά διόριζαν αριστερούς (άρα για τα χάλια της ΕΡΤ, μάλλον και της Ελλάδας, ευθύνεται η αριστερά).

Ο Βορίδης μίλησε για αριστερή ιδεολογική κυριαρχία (πάλι οι αριστεροί ευθύνονται για την κατάσταση της Ελλάδας) και μίλησε και για το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα που ξεκίνησε την καταστροφή της Ελλάδας.

Ο Άδωνις συμφώνησε με τον Βορίδη πως το ΠΑΣΟΚ και η αριστερή ιδεολογική κυριαρχία έφτασε τη χώρα στην οικονομική κρίση (είναι προφανές πως και του Άδωνι του φταίει η αριστερά, αλλά το γιατί τα χώνουν κι οι δύο στο ΠΑΣΟΚ, που συγκυβερνά μαζί τους, θα το δούμε στη συνέχεια).

Ο Φαήλος έκανε άνοιγμα σε Ανεξάρτητους Έλληνες και Χρυσή Αυγή (πάλι οι νοσταλγοί του Χίτλερ εδώ).

Ο Πάγκαλος μίλησε και είπε πως αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ καλύτερα να πάμε να αυτοκτονήσουμε ομαδικά (η αριστερά συνεπώς είναι καταστροφή ως επιλογή για το μέλλον).

Ο Πολύδωρας είπε ότι "χρειάζεται συνεννόηση με τη Χρυσή Αυγή στο πλαίσιο σύμπηξης ενός εθνικού μετώπου άμυνας υπέρ της πατρίδας" (και πάλι οι νεοναζί παρόντες).

Καταιγισμός δηλώσεων, αντιδράσεις, ανασκευές, αντιπαραθέσεις, ναι μεν αλλά, ανταπαντήσεις, δεν εννοούσα αυτό, διορθωτικές δηλώσεις, διαψεύσεις... αλλά αυτά που ειπώθηκαν, ειπώθηκαν και ακούστηκαν. Ποια είναι τα κοινά θέματα;

1.  Γενικά η αριστερά ευθύνεται για όλα τα δεινά, ακόμα κι αν δεν έχει κυβερνήσει ποτέ (παρά μόνο συγκυβερνήσει με ΝΔ 1989, με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ 1989-1990, και με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ 2012-2013), με έμφαση στην τεράστια ευθύνη της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ (που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ).

2.  Η Χρυσή Αυγή είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να στηρίξει μια αποφασιστική κυβέρνηση ΝΔ.

3.  Το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που έβαλε τα θεμέλια για την καταστροφή της χώρας. 

Ποιο είναι το δια ταύτα, κατά τη γνώμη μου:

Ο Σαμαράς θέλει να πάει σε εκλογές γιατί τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ μαζί είναι μικρότερα από τα αντίστοιχα της Χρυσής Αυγής, κι επίσης, γνωρίζει πως μόνο αυταρχικά καθεστώτα μπορούν να επιβάλλουν τα απάνθρωπα μέτρα που έρχονται. Δεν μπορεί να αναλάβει όμως ο Σαμαράς την ευθύνη νέων εκλογών, κι έτσι έκλεισε την ΕΡΤ, μια κίνηση που δεν μπορεί να μην περίμενε πως θα είχε αυτές τις τεράστιες αντιδράσεις. Δεν μπορεί να μην περίμενε πως το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ θα πιέζονταν από τις βάσεις των ψηφοφόρων τους. Η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε, όμως το ΠΑΣΟΚ δεν αποχώρησε από την κυβέρνηση γιατί ο Βενιζέλος φοβάται την ποινική του δίωξη λόγω λίστας Lagarde αν δεν βρίσκεται στην εξουσία. Μη θέλοντας λοιπόν η ΝΔ να πάρει την ευθύνη των εκλογών, θέλει τώρα να προκαλέσει το ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσει, ώστε οι ανεύθυνοι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, οι άλλοτε συγκυβερνώντες, να είναι υπεύθυνοι για τις νέες εκλογές, έτσι ώστε να συσπειρωθούν και οι φιλελεύθεροι, και οι δεξιοί, και οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι της ΝΔ απέναντι στην τεράστια απειλή του μπαμπούλα που ακούει στο όνομα Αριστερά. Βγαίνει λοιπόν ο Βορίδης και λέει αυτά για τον Ανδρέα Παπανδρέου, βγαίνει και ο λαγός Άδωνις να συμφωνήσει, έτσι ώστε να εξαναγκάσουν το ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσει τώρα, αφού δεν τους βγήκε τότε με το κλείσιμο της ΕΡΤ, που αποχώρησε μόνο η ΔΗΜΑΡ.

Ο Βορίδης βέβαια δεν πήρε υπουργείο. Μάλλον για να μην καεί. Μάλλον γιατί είναι ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ. Της ΝΔ εκείνης που θα συγκυβερνήσει με τη ΧΑ. Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος αν ζούσε θα χαμογέλαγε από ευτυχία. Ο Παπαδόπουλος όντας έγκλειστος στη φυλακή, έφτιαξε την ΕΠΕΝ, ένα ελληνικό εθνικιστικό πολιτικό κόμμα που ιδεολογικά υπεράσπιζε το καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών. Ο Μιχαλολιάκος ήταν αυτός που επέλεξε ο ίδιος ο Παπαδόπουλος για πρόεδρο της νεολαίας της ΕΠΕΝ, και όταν ο Μιχαλολιάκος παραιτήθηκε, ανέλαβε την προεδρία της νεολαίας της ΕΠΕΝ ο Βορίδης.

Κι αν νομίζετε πως μετά από όλα αυτά, τώρα θα υπερασπιστώ την αριστερά του Τσίπρα, είστε γελασμένοι.

Ο Τσίπρας σε συνέντευξή του μετά τις τελευταίες εκλογές είπε, ζητώντας τα εύσημα, πως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έσωσε το πολιτικό σύστημα από ανεξέλεγκτες καταστάσεις, εννοώντας πως κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει σε ψήφους μεγάλη μερίδα του κινήματος των πλατειών του καλοκαιριού του 2011. Και πιο πρόσφατα, καταλάβαμε ακόμα καλύτερα τι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ: Αν το συνδικαλιστικό όργανο που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ επικύρωνε την, με τεράστια πλειοψηφία, απόφαση των καθηγητών για απεργία, τότε μάλλον θα έπεφτε η κυβέρνηση, αλλά δεν το έκανε. Και δεν το έκανε, γιατί είναι ένα συστημικό κόμμα πια, που σχεδιάζει ποια θα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να κυβερνήσει, και σχεδιάζει τις κινήσεις του με βάση την επικείμενη εξουσία του, και όχι με βάση την υπεράσπιση του δίκιου των εργαζομένων, όπως διατείνεται.

Όπως η Γαλλία είναι ίδια και με τον ακροδεξιό Σαρκοζί, και με τον σοσιαλιστή Ολάντ, όπως η Αμερική δεν κλείνει το Γκουαντάναμο, ούτε με τον Ρεπουμπλικάνο Μπους, ούτε με τον Δημοκρατικό Ομπάμα, έτσι και η Ελλάδα του δεξιού Σαμαρά δεν θα αλλάξει με τον αριστερό Τσίπρα. Και στο ευρώ θα μείνουμε, και τις δόσεις μας θα πληρώνουμε, και ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης, και ο Αλαφούζος θα κάνουν μπίζνες αζ γιούζουαλ.

Όχι, δεν θα έρθει αλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ξέρετε όμως πότε θα έχουμε πραγματικά μια μεγάλη αλλαγή;

Αν συγκυβερνήσουν πράγματι στις επόμενες εκλογές η ΝΔ με τη ΧΑ.

Και τότε πράγματι η κοινωνία μας θα γυρίσει πολλά-πολλά χρόνια πίσω.

Και οι λέξεις "εμφύλιος πόλεμος" πολυχρησιμοποιούνται τελευταία, ξεκινώντας από τον Παναγιώταρο, αλλά και από την αντίπερα όχθη. Και σε κάποιες από τις χώρες που μετά το 2010 οι πολίτες ξεσηκώθηκαν εναντίων της καταπίεσης, πράγματι δημιούργησαν οι εξουσίες εμφύλιο πόλεμο. Και θυμηθείτε πως σε κάθε χώρα ο εμφύλιος πόλεμος δημιουργείται στη βάση των προϋπαρχόντων διαφορών. Σε άλλες χώρες είναι γλωσσικές οι διαφορές, σε άλλες χώρες είναι εδαφικές οι διαφορές, σε άλλες χώρες είναι θρησκευτικές οι διαφορές, και σε άλλες χώρες, όπως η δικιά μας, είναι ιδεολογικές οι διαφορές. Ιδεολογικές λέγοντας, εννοούμε την επιλογή ΗΠΑ ή ΕΣΣΔ. Εννοούμε τις ιδεολογικές διαφορές που υπαγορεύτηκαν από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και τον ψυχρό πόλεμο σε μια υπανάπτυκτη χώρα.

Αλλά όσο κι αν δεν μου αρέσει το βλέπω να έρχεται:

Η Νέα Δημοκρατία με τη Χρυσή Αυγή στην κυβέρνηση.

Και η Νέα Δημοκρατία να είναι το πολιτικό σκέλος, και Χρυσή Αυγή να είναι το στρατιωτικό σκέλος του καθεστώτος.

Και τι κάνουμε τότε;

Γιατί μπορεί ο χρυσαυγίτης να ορίζει ως προνομιακό του πεδίο τη βία, και να μου φαίνεται δίκαιο να τρώει βρωμόξυλο ένας χρυσαυγίτης που μαχαίρωσε μετανάστη, αλλά, φίλοι μου, όταν είδα το βιντεάκι με τον χρυσαυγίτη μέσα στα αίματα να προσπαθεί να κρυφτεί στο σουβλατζίδικο έχοντας το τρομαγμένο βλέμμα του παγιδευμένου ζώου που πρόκειται να πεθάνει στα δόντια ενός κοπαδιού λιονταριών σε φρενίτιδα, δεν ξέρω, αλλά ταράχτηκα και λυπήθηκα.

Και να σας πω κάτι; Χαίρομαι που μου γεννήθηκαν αυτά τα συναισθήματα, γιατί σημαίνει πως είμαι άνθρωπος, πως ο πολιτισμός έχει γράψει επάνω μου. Η αισθητική μου μου απαγορεύει να ευχαριστηθώ με αυτήν την εικόνα. Δεν έχω δανειστεί το κατάμαυρο πρόσωπο του τέρατος.

Αλλά έρχονται εκλογές, Τί κάνουμε; Δεν ψηφίζουμε; Ψηφίζουμε; Κι αν ναι τί;

Και είναι απολύτως ειλικρινή τα ερωτήματά μου.

Δεν ξέρω.

Και δεν ξέρω, γιατί δεν βλέπω την εναλλακτική.

Γιατί η λέξη "πόλεμος" μου φέρνει στο μυαλό το αντιπολεμικό σύνθημα των ειρηνιστών Βρετανών κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου:

Η ξιφολόγχη είναι ένα όπλο με έναν εργάτη σε κάθε άκρο της.

Και η λέξη "εμφύλιος" μου φέρνει στο μυαλό τη γιουγκοσλαβική ταινία "Τα Όμορφα Χωριά Όμορφα Καίγονται" που αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο της Βοσνίας (1992-1995). Όπου, στο τέλος της ταινίας, ο Σέρβος Milan, και ο μουσουλμάνος Halil, ή ο μουσουλμάνος Halil, και ο Σέρβος Milan, τραυματίες πολέμου σε στρατιωτικό νοσοκομείο του Βελιγραδίου, προσπαθούν ο ένας να σκοτώσει τον άλλο με το πιρούνι του νοσοκομείου. Ποιοί ήταν ο Σέρβος Milan, και ο μουσουλμάνος Halil, πριν τον εμφύλιο; Πως ξεκινάει και κλείνει (με flashback) η ταινία; Δυο παιδικοί φίλοι, ο μουσουλμάνος Halil, και ο Σέρβος Milan, παίζουν μπάσκετ, και κάνοντας ένα διάλειμμα για ρακή, έχουν το επόμενο διάλογο:

-Τι λες για τον πόλεμο;

-Ποιον πόλεμο ρε αδερφέ;

Τσουγκρίζουν, πίνουν, και ξαναγυρίζουν στο παιχνίδι τους.http://diogenisoskilos.blogspot.gr/

Επιστολή καθηγήτριας προς τους μαθητές της μετά την παραίτησή της

Αγαπητοί μου μαθητές, σήμερα αναγκάστηκα σε παραίτηση…

ΗΜ: 16 Απρ 2014

Από: Το Kόκκινο Mήλο

Σχόλια: 0

Επιστολή της διευθύντριας του καλλιτεχνικού σχολείου του Ηρακλείου προς τους μαθητές της, μετά την παραίτησή της:

Αγαπητοί μου μαθητές ,αγαπητά μου παιδιά, Σήμερα αναγκάστηκα σε παραίτηση, δεν το θέλησα.

Ξέρετε πως χρόνια τώρα μαζί σας έζησα όλες τις αγωνίες για να δημιουργήσουμε μαζί ένα σχολείο, που να είναι πρότυπο χαράς, δημιουργίας, έκφρασης. Ένα σχολείο που να αγαπάμε τόσο πολύ, όλοι μας.

Η πολιτεία δεν νοιάστηκε καμιά στιγμή, μας πέταξαν στην κυριολεξία μέσα στη Αμερικάνικη βάση και έπρεπε να επιβιώσουμε. Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια και τα αδέσποτα ζώα. Επιβιώσαμε και ανδρωθήκαμε. Φτιάξαμε με τη βοήθεια των τοπικών αρχών (Δήμο),ότι καλύτερο μπορούσαμε.

Το υπουργείο, μας έχει εγκαταλείψει χρόνια τώρα. Οι καθηγητές έρχονται σε δόσεις και ανάλογα με το πότε βολεύει τις πολιτικές τους, ο εξοπλισμός που έχουμε, αποκτήθηκε από λαχειοφόρους, δωρεές η από το Δήμο, γιατί κεντρικά δεν υπήρξε καμία μέριμνα. Η αγωνία μου κάθε χρόνο έφτανε στο απροχώρητο για το που θα στεγαστούν τα τμήματα, τι θα κάνω με τα κενά, πως θα καλύψουμε την ύλη στα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα, πότε θα έλθουν οι μόνιμοι καθηγητές (γιατί στην αρχή ήταν με απόσπαση).

Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη χρονιά που δίδασκα μαζί με τους 5 πρώτους συναδέλφους, όλα τα μαθήματα μέχρι τέλος Οκτώβρη(18 μαθητές). Φέτος κλείσαμε 10 χρόνια λειτουργίας, 10 χρόνια κομμάτια που θα ‘λεγε και ο Σαββόπουλος. Κι όμως το πάζλ συναρμολογήθηκε και ο πίνακας έγινε όμορφος, αποκλειστικός, και δεν θα τον αλλάζαμε για τίποτα στον κόσμο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το σχολείο το φτιάξαμε εμείς, το βάψαμε, σκάψαμε τους κήπους του, διαμορφώσαμε σε αίθουσες τα κρατητήρια της βάσης, κρυώσαμε χωρίς ρεύμα και αγκαλιαστήκαμε κάτω από τις κουβέρτες όλοι μαζί, αλλά φτιάξαμε ένα μεγάλο σχολείο με 280 μαθητές .

Γιατί αναγκαστήκαμε παρέα να αναπληρώνουμε τα μαθήματα (τα παιδιά του λυκείου παρέδιδαν μαθήματα στα μικρότερα), δημιουργήσαμε εκδηλώσεις, νιώσαμε όλο τον κόσμο αδελφό μας, κάθε κατατρεγμένο, μυρίσαμε πολιτισμούς, ξεδιπλώσαμε όνειρα και πετύχαμε. Ναι πετύχαμε και θα το βροντοφωνάζουμε σε όλους εκείνους που νομίζουν πως το καλό σχολείο θέλει άψογα κτίρια και εγκαταστάσεις, πως θέλει εργαστήρια λουξ,. Όχι κοι, θα τους πούμε, θέλει ψυχή, αγάπη και μεράκι. Εμείς οι κατατρεγμένοι σας, πετύχαμε στις πανελλαδικές (το 80% των μαθητών που έδωσαν εξετάσεις πέτυχαν), πετύχαμε και στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, οι απόφοιτοι μαθητές μας δημιουργούν σε όλο τον κόσμο πια. (γεμίσαμε τα πανεπιστήμια Τεχνών της Ελλάδας και της Ευρώπης με μαθητές μας). Πετύχαμε γιατί αποσπάσαμε τα καλύτερα βραβεία του κόσμου (εκτός των πραγματικών βραβείων),τα λόγια των ανθρώπων που παρακολουθούν την πρόοδό μας και τα έργα μας.

Σήμερα το καλλιτεχνικό σχολείο Ηρακλείου είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη ως πρωτοποριακό σχολείο, έχουμε προσκλήσεις από τόσες χώρες για προγράμματα, έχουμε αξιολογηθεί γι αυτά με άριστα, αλλά προσέξτε, βαθμολογηθήκαμε από πανεπιστήμια, για το πολιτιστικό προϊόν που παράξαμε, δεν βαθμολογηθήκαμε ούτε για τους καθηγητές που δεν είχαμε ,ούτε για τις εγκαταστάσεις που δεν έχουμε. Γιατί το «προϊόν» τόσα χρόνια παράγεται από ανθρώπους –καθηγητές εμπνευσμένους, ακούραστους, που η πολιτεία τους καταδικάζει τις περισσότερες φορές με ωρομισθία, αλλά μαζί μ ε τους λίγους μόνιμους, δεν λυπούνται χρόνο για να έρθει το αποτέλεσμα. Αγαπητά μου παιδιά πόσα δεν θα θελα να σας πω σήμερα, αλλά με παίρνουν τα δάκρυα και πρέπει να είμαι δυνατή.

Ζητώ συγνώμη για όσες φορές σας στεναχώρησα, σας πίκρανα σας φώναξα(δεν ήταν λίγες ε;). Αγωνιούσα μην μου πάθετε κάτι, μην τραυματισθείτε, μην παρασυρθείτε, μην αγχωθείτε, μην κλάψετε, μην νιώσετε πόνο, μην νιώσετε δεύτερα, μην και δεν καταλάβετε κάτι στο μάθημα. Καμαρώνω για όλα σας, γιατί είσαστε ξεχωριστά, γίνεστε ξεχωριστά, μοναδικά άτομα. Μέρα με τη μέρα γινόσαστε άνθρωποι ολοκληρωμένοι, άνθρωποι που μπορώ να εμπιστευτώ ότι θα αλλάξετε τον κόσμο. Ξέρετε γιατί, γιατί το μάθαμε από νωρίς, μάθαμε παρέα τι σημαίνει αγώνας για το αυτονόητο, δεν παραδώσαμε τα όπλα ούτε μια στιγμή. Αγωνιστήκαμε βγαίνοντας στους δρόμους ,παλεύοντας και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας. Ξέρω πως αυτό είναι η παρακαταθήκη που μένει Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα καταχτιούνται. Γιατί παραιτήθηκα;

Προσπάθησα να το αποφύγω αλλά δεν ήταν εφικτό. Μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε μια διαδικασία (Αυτοαξιολόγηση τώρα αξιολόγηση λίγο αργότερα), που θα έπρεπε να βάλω βαθμό με κουτάκια στα κτίρια, στους καθηγητές και σε τόσα άλλα για τα οποία η πολιτεία είναι υπεύθυνη. Μετέθεσαν την ευθύνη τους σε μας, γιατί έπρεπε να βρουν ποσοστό σχολείων που θα κλείσει και ποσοστό καθηγητών που θα απολυθούν. Νομίζω πως με ξέρετε, δεν ήταν δυνατόν να το πράξω. Όλο το χρόνο σας μιλούσα για φωτισμένους εκπαιδευτικούς(Δημήτρη Γληνό, Ρόζα Ιμβριώτη στο πρότζεκτ β λυκείου), πως θα μπορούσα τώρα να βάλω υπογραφή για ανθρώπινο αίμα.

Μην μου πείτε πως υπερβάλλω, όταν μετά από 100 χρόνια απολύθηκαν στην Ελλάδα δημόσιοι υπάλληλοι και αυτοί ήταν συνάδελφοι καθηγητές; Μαζί τους ήμουν 4 χρόνια στα επαγγελματικά λύκεια. Τι αξία έχει η παραίτησή μου μπροστά σε αυτό το γεγονός; Πως μπορώ να αντικρίζω τον ευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας καθημερινά, με τόσους άνεργους γύρω μας; Πως γίνεται λοιπόν να μου ζητούν να βάλω υπογραφή σε τέτοια μέτρα; ΟΧΙ, Δεν θα είμαι εκείνη που θα βάψω τα χέρια μου με ανθρώπινο αίμα. Δεν είναι τυχαίο βέβαια πως παραιτήθηκε και ο κος Λιναρδάκης από το Μουσικό . Μόνο οι δυό μας ξέρουμε τι βιώσαμε όλα τούτα τα χρόνια, εκείνος 14, εγώ 11, γιατί εμείς πονέσαμε πολύ για να δούμε να γίνονται σχολεία από το μηδέν.

Σήμερα θα βγουν και θα πουν διάφορα, κυρίως οι μεγάλοι και οι εκτός σχολείου, όλοι εκείνοι που δεν ξέρουν, εσείς όμως γνωρίζετε. Παραιτήθηκα παραμονές των γιορτών του Πάσχα, επίτηδες, γιατί το σχολειό θα ‘κλεινε και θα γινόταν αθόρυβα. Γιατί η πράξη είναι η ύστατη στιγμή της θεωρίας. Σας ευχαριστώ πολύ που υπήρξατε μαθητές μου, που με κάνατε σοφότερη, όπως και όλες τις προηγούμενες γενιές, σε όλα τα σχολεία που δίδαξα. Πάνω απ’ όλα είμαι εκπαιδευτικός και όχι δημόσιος υπάλληλος. Πάνω απ’ όλα υπερασπίζομαι το Σύνταγμα της Ελλάδας και το Δημόσιο σχολείο. Μαζί σας, ξέρω, θα αγωνιστώ για όλα τούτα. Μαζί θα ανταμώσουμε στους δρόμους, για το σχολείο που ονειρευόμαστε, για το Καλλιτεχνικό σχολείο, για το σχολείο μας. Μέσα από άλλα μετερίζια, θα βρίσκομαι συνέχεια μαζί σας. Ν’ αγαπάτε το σχολειό μας και να διαβάζετε, συνέχεια να διαβάζετε, η γνώση είναι αυτό που τους πονά. Καλή πρόοδο.

Σας αφιερώνω τους στίχους του Κωστή Παλαμά

Πολεμάς να στυλώσεις, κυβερνήτη, με τα καράβια και με τα φουσάτα της Πολιτείας το σαλεμένο σπίτι.

Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ’ άλλη στράτα, τον νου μας πρώτα στύλωσε και χτίσε, και πρώτ’ απ’ όλα αλφαβητάρι κράτα.

Δάσκαλος γίνε, αλήθεια, αν ήρωας είσαι.

Με παντοτινή αγάπη Μαρία Καλουδιώτη

*Από την σελίδα του Καλλιτεχνικού σχολείου Γέρακα

Μοιραστείτε το: