ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ

Ο κόσμος των αρίστων έχει μαλακά κι ευαίσθητα χέρια. 
Τα χέρια του κόσμου των αρίστων είναι συνήθως άφυλα καθώς έχουν τα ίδια λεπτά δάχτυλα, το ίδιο ροζέ δέρμα, τα ίδια περιποιημένα, καθαρά νύχια, ανεξάρτητα απ' το φύλο και την ηλικία. Σα χεράκια μικρού παιδιού. 
Δεν σηκώνουν βαριά αντικείμενα. Ένα στυλό, το τηλέφωνο, ένα κομψό μπρελόκ, ένα ποτήρι σαμπάνια. 
Το πιο βαρύ πράγμα στα ντελικάτα χέρια του κόσμου των αρίστων, είναι συνήθως το πορτοφόλι. 
Και πάλι, η συναλλαγή με κάρτα, το μπλοκ επιταγών, η συναλλαγή με άυλους τίτλους. η συναλλαγή γενικά με τίτλους, έχει απαλύνει κι αυτό το βάρος. 
Έχουν κι εκείνο το μακρύ νύχι του γυπαετού στο μικρό δαχτυλάκι του δεξιού χεριού που ξέρει να ξύνει τις πληγές αυτών που δεν ανήκουν στον κόσμο των αρίστων και την ανεπιθύμητη φαγούρα στη μύτη.
Δε βουτάνε σε σαπουνόνερα, δεν χρησιμοποιούν χλωρίνη, δεν τρίβουν με συρματόβουρτσα, δεν ξεσκατίζουν μωρά και γέρους, δεν ξεφλουδίζουν κρεμμύδια, δεν στουμπάνε σκόρδα, δεν τινάζουν χαλιά. 
Τινάζουν, καμιά φορά, το γούνινο γιακά τους από μια νιφάδα χιονιού και ανταλλάσσουν απαλές χειραψίες με άλλα μαλακά κι ευαίσθητα χέρια, έτσι που δεν υπάρχει περίπτωση να πληγωθούν.
Δεν υπάρχει πιθανότητα να σκάσουν ή να πάθουν παραμορφωτική αρθρίτιδα
Στο κρύο φοράνε δερμάτινα γάντια γδαρμένου κάστορα, και σε επίσημες δεξιώσεις, τα λεπτά χεράκια των γυναικών των αρίστων φοράνε κάτι λεπτά δαντελένια γαντάκια, που συνήθως καλύπτουν μόνο το χαμηλό μετατάρσιο των δαχτύλων. Γιατί είναι κρίμα να μη φανούν τα περιποιημένα, σαν πέρλες στρειδιού, νύχια και το μεγάλο, σαν αυγό φιδιού, μπριγιάν στο μεσαίο δάχτυλο. Ακόμα και οι γριές και οι γέροι του κόσμου των αρίστων δεν έχουν τους αντιαισθητικούς λεκέδες των γηρατειών που στιγματίζουν τα χέρια των κοινών γερόντων. Αφαιρούν τις γεροντικές φακίδες με κρυοπηξία ή κάτι τέτοιο και παραμένουν μαλακά κι επιδέξια. Προ πάντων επιδέξια με το αιθέριο του γιασεμιού που σπάει τις αγκυλώσεις. Τόσο επιδέξια, που μοιάζει να είναι και τα δύο χέρια δεξιά. 
Τέτοια χέρια, ό,τι κι αν κάνουν, γίνεται με δεξιοτεχνία. Υπογράφουν νόμους, απαλλακτικά πορίσματα, καταδικαστικές αποφάσεις, επιταγές με την ίδια ευκολία που παίρνουν ένα φουσκωτό φακελάκι. 
Κάνουν πλαστογραφίες, λαθροχειρίες, αρπαχτές, με την ίδια ευκολία που τσακίζουν ζωές.
Ακόμη κι όταν κάνουν μαζικούς φόνους, τα απαλά κι ευαίσθητα χέρια του κόσμου των αρίστων, έχουν αυτό το φίνο αλέκιαστο δέρμα πάνω στο οποίο το αίμα τρέχει χωρίς ν' αφήνει καθόλου ίχνη. 
Τι πήγες να κάνεις εσύ με τα κόκκινα πλαστικά γάντια;
Πώς σου πέρασε απ το μυαλό πως με τέτοια άθλια γάντια που ζέχνουν χλωρίνη, δεν θ άφηνες παντού τα ίχνη της καταγωγής σου;
Πώς φαντάστηκες πως με τέτοια δάχτυλα, όλο κόμπους απ' την αρθρίτιδα, όλο λεκέδες απ τα σχισμένα κόκκινα γάντια σου, και τα τόσα χρόνια αγωνίας, δεν θα άφηνες ίχνη; 
Πόσο θράσος χρειάστηκε για να δηλώσεις πως τέλειωσες το δημοτικό, εσύ που πιάνεις το στυλό άξεστα για να βάλεις μια κακογραφή αντί για υπογραφή; 
Ελπίζω τουλάχιστον να μην πλαστογράφησες απολυτήριο με άριστα δέκα γιατί αυτό θα ήταν σα να εμπαίζεις δυο φορές τον κόσμο των αρίστων. 
Πώς είναι δυνατό να περιφρονήσεις τόσο την αξιοκρατία, την τόσο εμπεδωμένη, για την οποία χύθηκαν τόσοι τόνοι μελάνης;
Και πώς δεν σκέφτηκες να κάνεις, μια κι έξω, μια πλαστογραφία μεταπτυχιακού να μην εκθέσεις καν τη δικαιοσύνη που τόσο γενναιόδωρα δεν αποκάλυψε το όνομά σου, τιμώντας την αρχή περί απαραβίαστων προσωπικών δεδομένων;
Και σε τι μπελά βάζεις τώρα τα υψηλά κλιμάκια της θεότυφλης, που πρέπει να μαζέψουν λίγο το ρεζίλι των υφισταμένων.
Τα πλαστικά κόκκινα γάντια και τα πράσινα παπούτσια δεν το ήξερες πως αποτελούν τεκμήριο μιας προέλευσης προκαταβολικά ένοχης;
;https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10156835586853695&id=779738694

Τα δύο μέτρα της βίας

Ο δολοφόνος του 15χρονου Καλτεζά όχι μόνο δεν καταδικάστηκε, αλλά βραβεύτηκε κιόλας. Μια ξεχασμένη, αλλά αποκαλυπτική ιστορία

Όλοι αυτοί που τάχα  «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» εξαιρούν πάντα τη βία που προέρχεται από τη δική τους πλευρά. Τη βία της εξουσίας. Οι δολοφόνοι αυτής της πλευράς, όχι μόνο δεν καταδικάζονται, αλλά ενίοτε παρασημοφορούνται και βραβεύονται. Όσο για τα θύματα, είναι ξεχασμένα στη λήθη.

Γιατί, πόσες φορές ακούσαμε τη Ντόρα Μπακογιάννη στα ΜΜΕ να μνημονεύει τον Αξαρλιάν και πόσες (καμία) τον Μιχάλη Καλτεζά; 

Ο φόνος του ανήλικου μαθητή από τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα με σφαίρα στο κεφάλι, το 1985 κατά τη διάρκεια πορείας για το Πολυτεχνείο , είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ξεμπροστιάζει όλους αυτούς που δήθεν καταδικάζουν τη βία και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τα δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Ο Μελίστας, που καταδικάστηκε  πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή, αθωώθηκε τελικά στο Εφετείο. Αλλά η συνέχεια είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική, αφού 17 χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Καλτεζά, η Ελληνική Αστυνομία τού απένειμε και μετάλλιο ευδόκιμης υπηρεσίας.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας, Νάντιας Βασιλειάδου, το 2002 δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Γ/31/8.2.2002 υπουργική απόφαση υπογεγραμμένη από τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, σύμφωνα με την οποία απονέμονταν μετάλλια ευδόκιμης αστυνομικής υπηρεσίας  σε πλήθος ανθυπαστυνόμων, αρχιφυλάκων και αστυφυλάκων μεταξύ των οποίων και ο Αθ. Μελίστας, λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί.

Η πρόταση για τους υποψήφιους βραβευθέντες, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, υποβάλλεται από το διοικητή του εκάστοτε υποψηφίου στο αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. και συγκεκριμένα στη διεύθυνση προσωπικού, όπου οι προτάσεις «φιλτράρονται», κάποιες απορρίπτονται και τελικώς λαμβάνονται οι οριστικές αποφάσεις. Από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης ανέφεραν τότε ότι «αν δεν υπάρχει κάτι αξιόμεμπτο στον υπηρεσιακό τους φάκελο, απονέμεται σε όλους όσοι υπηρέτησαν για ικανό χρονικό διάστημα. Θα ήταν αντίφαση του κράτους δικαίου να εξαιρεθεί κάποιος που αθωώθηκε από τη Δικαιοσύνη για την πράξη του» υποστήριξαν.

Ιδού η συνέχεια του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ:

«…Αν και ο Μελίστας αθωώθηκε σε δεύτερο βαθμό από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο για τα αιματηρά γεγονότα του 1985 -πρωτοδίκως είχε καταδικαστεί σε 2,5 χρόνια φυλάκιση με αναστολή-, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι η είδηση της αθώωσής του στις 25 Ιανουαρίου 1990 είχε προκαλέσει κύμα οργής που εκφράστηκε με κινητοποιήσεις και πολύ σοβαρά επεισόδια, τα οποία οδήγησαν σε κατάληψη του Πολυτεχνείου από δυνάμεις της Αριστεράς και αναρχικούς. Η απόφαση του Εφετείου στηρίχτηκε στο αιτιολογικό ότι ο Μελίστας «βρισκόταν εν βρασμώ ψυχής».

Τα ίχνη του Μελίστα στη συνέχεια χάνονται. Παρά τη φημολογία που τον ήθελε τη μία να νοσηλεύεται σε ψυχιατρικό κατάστημα και την άλλη να έχει μετοικήσει στην Αυστραλία, η καριέρα του στην Αστυνομία δεν τερματίστηκε. Ούτε μπήκε στο «ψυγείο». Αντιθέτως, Κατέλαβε θέση περιζήτητη ως φρουρός στην ελληνική πρεσβεία σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα παίρνοντας διπλό μισθό, όπως προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Μέχρι λίγα χρόνια πριν διατηρούσε καφενείο σε χωριό έξω από την Πάτρα, απ' όπου κατάγεται.

Ο άδικος χαμός του Καλτεζά δεν στάθηκε αρκετός να τον εξαιρέσει από την απονομή των μεταλλίων της Αστυνομίας, παρά το γεγονός ότι αυτά θεωρούνται είδος ηθικής αμοιβής. Στο προεδρικό διάταγμα 622/85 όπου περιγράφεται η έννοιά της για το προσωπικό του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, υπογραμμίζεται: «Η ηθική αμοιβή απονέμεται με μέτρο και στους πραγματικά άξιους για την τιμητική αυτή διάκριση»...

Θυμίζουμε ότι στις 17 Νοεμβρίου 1985 μετά το τέλος της πορείας ο 27χρονος τότε Μελίστας βρισκόταν μαζί με συναδέλφους  του σε μια σταθμευμένη κλούβα των ΜΑΤ. Μια ομάδα νεαρών πλησίασε, πέταξε μια μολότοφ και έφυγε προς τα Εξάρχεια. Ο Μελίστας, «εκτός εαυτού» όπως τον είχαν περιγράψει συνάδελφοί του, πυροβόλησε πισώπλατα τον έφηβο Καλτεζά. Η σφαίρα του τον πέτυχε στο πίσω μέρος του κρανίου».

Όχι, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Γιάννης Πρετεντέρης και ο γνωστός θίασος δεν καταδίκασαν ποτέ τον δολοφόνο του 15χρονου μαθητή, ούτε ζήτησαν την παραδειγματική τιμωρία του, ούτε εξοργίστηκαν που αθωώθηκε και βραβεύθηκε και από πάνω. Αλλά ούτε και για τη μάνα του δολοφονημένου τους περίσσεψε καθόλου συμπόνια. 

https://www.thepressproject.gr/article/57632/Ta-duo-metra-tis-bias

Καμία ανοχή στο ρατσισμό και τη γελοιότητα

Κι ενώ το αντιρατσιστικό ξέσπασμα του Γιάννη Αντετοκούμπο -με αφορμή τη φραστική επίθεση στον αδερφό του, Θανάση- κάνει το γύρο του κόσμου, το Μαξίμου θεώρησε πολύ καλή ιδέα να παίξει μπάλα με αυτό, τώρα που γυρίζει, και να καρπωθεί πολιτικά οφέλη, χτίζοντας με ξένα κόλυβα το αντι-ρατσιστικό προφίλ του πρωθυπουργού. Έβαλαν λοιπόν τον Τσίπρα να ποζάρει με τη φανέλα του Αντετοκούμπο στην Εθνική, για να δείξει πόσο σφοδρά πολεμάει και αυτός το ρατσισμό.

Βέβαια το θέμα με το βίντεο του Τσουκαλά υπήρχε από την περασμένη βδομάδα. Προφανώς όμως ο Τσίπρας έψαχνε -και δεν έβρισκε- να βρει μια φανέλα, γιατί αυτή που του είχαν χαρίσει στη ΔΕΘ και πόζαρε με τον Πάιατ ήταν πράσινη -το χρώμα των Μιλγουόκι Μπακς. Μόνο βρώμικα, πονηρά μυαλά θα πίστευαν πως περίμενε σήμερα την παρέμβαση του Γιάννη Αντετοκούμπο, για να στοιχηθεί κι αυτός πίσω του, εισπράττονας επικοινωνιακά οφέλη. Αλλά  το να είσαι αριστερός δε σημαίνει απαραίτητα να βγαίνεις μπροστά. Όπως θα σας εξηγούσε κι ο Γιάννης Δραγασάκης: “Αριστερό σήμερα είναι ό,τι μπορεί να κερδίσει”…

Μπορεί βέβαια η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να είναι σε καθαρά συμβολικό επίπεδο, ας ελπίσουμε όμως πως θα βρεθεί σύντομα το κόμμα του στην εξουσία, ώστε να πάρει στην πράξη ενεργές πρωτοβουλίες ενάντια στο ρατσισμό, το σωβινιστικό μίσος με αφορμή το προσφυγικό, και το αυγό του φασισμού που εκκολάπτει το σύστημα και η μαύρη αντίδραση.

Επειδή όμως είναι γελοίο να ψάχνει επικοινωνιακές αμερικανιές και συμβολισμούς ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης που ευθύνεται για το αίσχος της Μόρια, που βλέπει τους πρόσφυγες ως διαπραγματευτικό χαρτί στο παζάρι με τους “εταίρους” κι αφήνει το ρατσιστικό δηλητήριο να ποτίζει ανενόχλητο την ελληνική κοινωνία, ας παραφράσουμε κι εμείς τη Ρόζα Λούξεμπουργκ τον Αλέξη Τσίπρα κι ας πούμε μαζί.

Καμία ανοχή στην πολιτική που τρέφει το ρατσισμό, καμία ανοχή στη γελοιότητα!

http://www.katiousa.gr/epikairotita/kamia-anochi-sto-ratsismo-kai-ti-geloiotita/

Κατασκευάζοντας τα Κοινά: Η σημασία των πολέμων του νερού στη Βολιβία

Posted by: Dimitris Plastiras

on: Sunday, September 30, 2018In: slideshow, Διεθνή, Μεταφράσεις, Ταξική πάλη

«Στην ιστορία της ανθρωπότητας κάθε πράξη καταστροφής βρίσκει, αργά ή γρήγορα, την απάντηση της σε μια πράξη δημιουργίας»

Eduardo Galeano

 

Στην Βολιβία, υπήρξαν αξιοσημείωτες εμπειρίες στις αστικές περιφέρειες, ιδιαίτερα στην Κοτσαμπάμπα, που δείχνουν την δυνατότητα των λαϊκών κινημάτων βάσης για τη δημιουργία μιας ελεύθερης κοινωνίας βασισμένη στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια. Το υπόβαθρο του Πολέμου του Νερού στη χώρα τον Απρίλιο του 2000 πρέπει να γίνει κατανοητό ξεχωριστά από τα προηγούμενα κύματα αγώνα, ιδιαίτερα τις τεράστιες διαδηλώσεις για την αυτονομία και ζωή των καλλιεργητών κόκας, των ιθαγενών του Αμαζονίου, και άλλων που αναδύθηκαν με την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου το 1985. Το κλείσιμο ορυχείων που ακολούθησε και η αστική μετανάστευση προκάλεσε τεράστιες αυξήσεις πληθυσμού στα αστικά κέντρα της Βολιβίας, ιδιαίτερα στη Κοτσαμπάμπα, την Τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Η κρατική εταιρεία ύδρευσης, Semapa, κάλυπτε μόνο το μισό πληθυσμό της πόλης. Στις παρεμελλημένες νότιες περιφέρειες, ομάδες γειτονιάς οργανώθηκαν σε ενώσεις για φέρουν νερό στα σπίτια τους. Συνεταιρισμοί, που δημιουργήθηκαν δίχως κρατική βοήθεια, άνοιξαν πηγάδια, έφτιαξαν υδραγωγούς και δημιούργησαν ακόμη και αγωγούς όμβριων και υπονόμους. Σε περιπτώσεις  που δεν μπορούσαν να ανοιχτούν, οι κοινότητες έφερναν τα δικά τους βυτιοφόρα και οργάνωναν καθημερινές παραδόσεις. Ως το 1990, περίπου 140 επιτροπές αστικής ύδρευσης είχαν ιδρυθεί στα νότια της Κοτσαμπάμπα, με κάπου μεταξύ 100 ως 1000 οικογένειες στη κάθε μια.

Οι επιτροπές αστικής ύδρευσης έπαιξαν καίριο ρόλο στο Πόλεμο του Νερού που ξέσπασε μετά την απόφαση του κράτους να παραδώσει τον έλεγχο της Semapa σε μια πολυεθνική εταιρία (ΣτΜ: Bechtel), που αύξησε τη τιμή του νερού  και απειλούσε να πάρει το νερό που οι κάτοικοι μάζευαν με τη προσωπική τους εργασία. Το Συντονιστικό Νερού της Κοτσαμπάμπα, μια συμμαχία κοινοτικών ομάδων, οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις στις οποίες συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων. Ένας πολίτης σκοτώθηκε και σχεδόν 200 τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις με την αστυνομία. Ο αγώνας άνοιξε ένα κύκλο διαμαρτυριών που υπέσκαψε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και οδήγησε στην εκλογή του Evo Morales του Κινήματος Προς το Σοσιαλισμό (MAS). Ο διωγμός της πολυεθνικής επέτρεψε στους ανθρώπους να εκλέξουν τους δικούς τους αντιπροσώπους να ελέγχουν τη κρατική εταιρεία ύδρευσης.

Η εγκατάσταση υπηρεσιών ύδρευσης στις αστικές περιφέρειες έγινε τώρα προτεραιότητα. Τον Αύγουστο του 2004, οι επιτροπές αστικής ύδρευσης δημιούργησαν την Ένωση Κοινοτικών Δικτύων Ύδρευσης στο Νότο για να εξασφαλίσουν τη παροχή καθαρού νερού. Ο μεγάλος αριθμός πηγαδιών είχε προκαλέσει ζημιές στον υδροφόρο ορίζοντα της κοιλάδας και η κεντρική παροχή νερού ήταν αναγκαία. Οι κάτοικοι όμως έχοντας πολεμήσει για μια δεκαετία για την αυτονομία και δεν ήταν έτοιμη να τη παραδώσουν. Όπως δήλωσε η Ένωση: «Θα γίνουμε μεμονωμένοι και ανώνυμοι χρήστες για την κοινοτική εταιρεία; Ή θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τους οργανισμούς μας, την λήψη αποφάσεων και τις μορφές αυτοδιαχείρισης που χρησιμοποιούσαμε για χρόνια;». αποφάσισαν να επιτρέψουν στη Semapa να παρέχει νερό «χονδρικά» στις επιτροπές, που θα κρατούσαν τον έλεγχο της διανομής και θα συνέχιζαν να παρέχουν νερό στους κατοίκους.

Κατάκτηση και Κοινότητα

Πως μπορούμε να κατανοήσουμε αυτά τα γεγονότα; Ίσως το πιο σημαντικό πλαίσιο είναι η αποικιακή ιστορία της Λατινικής Αμερικής, η διαδικασία των 500 χρόνων εκμετάλλευσης από και αντίστασης απέναντι στις Ευρωπαϊκές και αργότερα τις Βορειοαμερικάνικες δυνάμεις. Η αποικιακή ιστορία της Λατινικής Αμερικής όχι μόνο χώριζε τη μία χώρα από την άλλη, άφησε επίσης ένα έντονο εσωτερικό χάσμα μέσα στις ίδιες τις χώρες μεταξύ μιας μικρής πλούσιας ελίτ (συχνά λευκή, ευρωπαϊκή, δυτικοποιημένη) και μιας τεράστιας μάζας εξαθλιωμένων ανθρώπων (αυτόχθονες, Ινδιάνους, μαύρους, μιγάδες ή μεστίζο). Από τα 1960 και μετά, η επιβολή της γνώμης της Ουάσιγκτον, ή νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων, οδήγησαν τελικά σε μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις, μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των όλο και περισσότερων λαϊκών αριστερών Λατινοαμερικάνικων κρατών και, συγκεκριμένα, την ευρεία πολτοποίηση των αυτοχθόνων λαών. Στη Βολιβία, ήδη από το 1973, το Μανιφέστο του Τιαουανάκο, που συντάχθηκε από μέλη των φυλών των Aymara και Qhechwa, συνέδεσαν την καταπίεση τους με την οικονομική εκμετάλλευση, ανακάλεσαν την ανάμνηση αυτοχθόνων επαναστατών όπως ο Túpac Katari, ο Bartolina Sisa, ο Willka Zárate και διακήρυξαν πως «η αφετηρία της επανάστασης πρέπει να είναι ο λαός μας».

Ο τρόπος δράσης των αυτοχθόνων, βασισμένος σε συνεργατικές πρακτικές ριζωμένες στην προγονική μνήμη, κοινότητα και οικολογία, ενέπνευσε την αντίσταση στην εκμετάλλευση στην ύπαιθρο και στην επανάκτηση του πολιτικού χώρου από εκείνους που εκτοπίστηκαν στις πόλεις. Συνεργατικές πρακτικές  άγγιξαν και τους μη αυτόχθονες, ιδιαίτερα στις περιφερειακές αστικές γειτονιές. Σε διεθνές επίπεδο οι ιδέες των αυτοχθόνων πληθυσμών επηρέαζαν τα οικολογικά κινήματα που έδειχναν στις προσπάθειες της Βολιβίας να υπερασπιστεί με το σύνταγμα της τα «δικαιώματα της Μητέρας Γης» όχι απλά να υπάρχει αλλά και να αναγεννάτε. Όμως, τα «αυτόχθονα Λατινοαμερικάνικα κινήματα, γράφει ο Raúl Zibechi, «είναι πολύ διαφορετικά από τα κοινωνικά κινήματα που ξεπηδούν σε άλλες περιοχές του κόσμου επειδή καταρχάς είναι μαχητικά κινήματα που βασίζονται πάνω στην υπεράσπιση μιας περιοχής. Ο αγώνας για εδαφική αυτονομία είναι πολύ σημαντικός εδώ. Δεύτερο, αποτελούνται από ανθρώπους που έχουν εξαιρεθεί από τις κοινωνίες τους, μαύροι, αυτόχθονες, μιγάδες. Αυτά δεν είναι κινήματα μόνο για τους φτωχούς αλλά για τους καταπιεσμένους, εκείνους που έχουν αναγκαστεί να αισθάνονται κατώτεροι».

Κρατική Εξουσία εναντίον Κοινωνικού Ιστού

Οι νέες κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής πρέπει να γίνουν αντιληπτές όχι μόνο σαν αποτέλεσμα αυτών των λαϊκών αγώνων αλλά και ως μια προσπάθεια να τους καταστρέψουν. Οι υπερασπιστές των προοδευτικών κυβερνήσεων ισχυρίζονται ειλικρινά ότι είναι δεμένες με τις διεθνείς αγορές και τις Ηνωμένες Πολιτείες, πως είναι καλύτερες από τις δεξιές κυβερνήσεις, και πως προσφέρουν στα κινήματα ευκαιρίες να εξαργυρώσουν τα κέρδη τους. το επιχείρημα αυτό είναι πραγματικό αλλά αφορά το βραχυπρόθεσμο και είναι άποψη από τα πάνω. Ο Oscar Oliveira, ηγετική μορφή στο Συντονισμό Ύδρευσης της Κοτσαμπάμπα, επέκρινε τη πρώτη χρονιά της κυβέρνησης Morales: «Το κράτος οικειοποιείται δυνατότητες που ανακτήσαμε με μεγάλο κόστος, τη δυνατότητα να επαναστατείς, να κινητοποιείσαι, να οργανώνεσαι, και να προωθείς προτάσεις. Προσφέρουν θεσμικές θέσεις σε εκπροσώπους των κινημάτων, πρεσβείες σε κοινωνικούς ηγέτες, και απορρίπτουν και στιγματίζουν εκείνους από εμάς που δεν θέλουν να μπουν σε κρατικούς θεσμούς αλλά αντίθετα θέλουν να συγκρουστούν μαζί τους, ισχυριζόμενοι πως χρηματοδοτούμαστε από τη Δεξιά». Η διαδικασία αυτή της οικειοποίησης και της καταστολής συνεχίζεται ως σήμερα με προβλέψιμα αποτελέσματα. Πιο πρόσφατα η κυβέρνηση MAS-Morales επέτρεψε στην ακμάζουσα εξορυκτική βιομηχανία της Βολιβίας να χρησιμοποιήσει τεράστιες ποσότητες νερού, θέτοντας τα ορυχεία, που πολλά ανήκουν σε ξένα συμφέροντα, σε άμεσο ανταγωνισμό με τις τοπικές κοινότητες για τους υδάτινους πόρους. Παρά ότι αναφέρει το Σύνταγμα της Βολιβίας, αυτό συμβαίνει δίχως την συγκατάθεση των αυτοχθόνων πληθυσμών, παρόλο που η κλιματική αλλαγή προκαλεί συνθήκες ξηρασίας σε μεγάλες εκτάσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Την ίδια στιγμή, έσοδα από το πετρέλαιο και το αέριο έχουν προσφέρει κάποιου είδους οικονομικής σταθερότητας, ουσιαστικό θέμα για την εκλογική βάση του MAS.

Το Μάρτιο του 2015, ο Olivera εξέφρασε το αίσθημα προδοσίας: «Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται στον αγώνα για το νερό τώρα, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα πίσω του, ενδιαφέρεται για την εξορυκτική βιομηχανία. Και το χειρότερο από αυτή τη κυβέρνηση δεν είναι πως καθιέρωσε ένα οικονομικό μοντέλο βασισμένο στις εξορύξεις, το χειρότερο είναι πως έχει διαλύσει τις αυτόνομες κοινωνικές οργανώσεις, τους μετέτρεψε σε χώρους κομματικής πολιτικής προπαγάνδας για τη κυβέρνηση. Οργανώσεις όπως ο Συντονισμός για το Νερό της Κοτσαμπάμπα, που ήταν η κοινωνική βάση για να γίνει πρόεδρος ο Morales, έχουν καταστραφεί, με τους ακτιβιστές να έχουν προσελκυσθεί από τη κυβέρνηση σε δημόσια αξιώματα». Υπάρχει μια βαθιά δυσπιστία προς αυτούς τους ακτιβιστές που παρέμειναν στο κίνημα. Στο μεταξύ, η πλειονότητα των ανθρώπων έχουν επιστρέψει, όπως πριν, στην αποδιοργάνωση και το καθημερινό στρες. «Για εμάς», λέει ο Olivera, «η μάχη το 2000 δεν ήταν για αυξήσουμε το επίπεδο κατανάλωσης μας, αλλά ώστε οι άνθρωποι να μπορούν από τα κάτω, συλλογικά να πάρουν αποφάσεις και να καθορίσουν τη πορεία τους, ώστε να δώσουν περιεχόμενο στις ζωές τους και πως να το κάνουν. Σήμερα, ακόμη μια φορά, το Κράτος έχει οικειοποιηθεί τις πολιτικές μας, τη δημοκρατία μας, τις φωνές μας, την ικανότητα μας να αποφασίζουμε και να χτίζουμε».

Για να συνοψίσω, η αληθινή σημασία των επιτροπών νερού της Κοτσαμπάμπα δεν ήταν ο ρόλος τους στον ερχομό μιας αριστερής λαϊκίστικης κυβέρνησης στην εξουσία αλλά αντίθετα η προσφορά ενός σημαντικού παραδείγματος εναλλακτικών, συνεργατικών τρόπων διαχείρισης των κοινών. Οι κοινότητες της Κοτσαμπάμπα απέρριψαν το τις αντιλήψεις «της ατομικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας» και «της κρατικής δημόσιας ιδιοκτησίας» προτείνοντας αυτού που περιγράφουν ως «κοινοτική δημόσια ιδιοκτησία». Ο τρόπος αυτός ιδιοκτησίας δεν εξαρτάται από την κυβέρνηση αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους, ούτε ανήκει σε ένα μόνο άτομο, αλλά σε ολόκληρη τη κοινότητα. Σύμφωνα με τον Anibal Quijano, αυτή η μορφή αντικαπιταλιστικής ιδιοκτησίας, λειτουργώντας πάνω στην αμοιβαιότητα, την ισότητα και την αλληλεγγύη, έχει εκτεταμένες και βαθιές ρίζες στη Λατινική Αμερική. Κοινοτικοί οργανισμοί «δεν είναι νησιά στη θάλασσα του αστικού κόσμου που κυριαρχείται από το κεφάλαιο. Είναι κομμάτι της θάλασσας που, με τη σειρά της, ρυθμίζει και ελέγχει τη λογική του κεφαλαίου». Είναι αυτός ο κοινωνικός ιστός που χρειάζεται ύφανση από την αρχή στη Βολιβία, ακόμη αν και οι οικονομικές και κρατικές δυνάμεις επιδιώκουν το ξήλωμα του. Όπως το έθεσε ο Olivera όταν ρωτήθηκε για τις ελπίδες του για το μέλλον της Βολιβίας: «Ξέρουμε πως να διώξουμε μια κυβέρνηση, στρατιωτική ή πολιτική δικτατορία. Ξέρουμε και μπορούμε. Και θα το κάνουμε, φυσικά όταν το επιτρέψει η στιγμή και οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι. Το πρόβλημα είναι να το ξαναφτιάξεις, και για να ξαναφτιάξεις το κοινωνικό ιστό: αυτό απαιτεί χρόνια, προσπάθεια, θυσίες και αίμα.

Άρθρο του Tom Murray στο τεύχος 11 του περιοδικού The Irish Anarchist Review, που εκδίδεται από την οργάνωση Workers Solidarity Movement

https://www.provo.gr/kataskeyazontas-ta-koina-simasia-ton-polemon-neroy-sti/

Σκέψεις για το θάνατο μιας κοινωνίας

,

Φοβάμαι τη χυδαιότητα στο βλέμμα των ανθρώπων όταν κοιτούν το διαφορετικό.

Γράφει η Λουκία Αργυριάδου

Φοβάμαι τους νοικοκυραίους, τους μαγαζάτορες, τους ηθικούς, τους Ιαβέρηδες. Αυτούς που θα σε καταδικάσουν σε θάνατο για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτούς που θα αυτοδικήσουν για να σε αποτελειώσουν. Αυτούς που θα παρασυρθούν από τον όχλο. Αυτούς που κρύβονται μες την ασφάλεια του πλήθους. Στο σκοτάδι.

Σιχαίνομαι τους αδιάφορους, τους απαθείς, τους σιωπηλούς, τους άψυχους, τους Πόντιους Πιλάτους. Αυτούς που θα στρέψουν το βλέμμα. Αυτούς που θα προσπεράσουν. Αυτούς που θα κοιτάξουν τη δουλειά τους.

Σιχαίνομαι την κοινωνία όπου  ο σωφρονισμός ισούται με λιντσάρισμα. Το δίκαιο με το θάνατο. Το διαφορετικό με αντικοινωνικό.  

Απεχθάνομαι την κοινωνία  όπου η αυτοδικία είναι μαγκιά. Η μαγκιά είναι αξίωμα. Η ματσίλα είναι κανονικότητα. Ο άνθρωπος αναλώσιμο είδος προς χρήση και συμμόρφωση.

Απεχθάνομαι τους μικροαστούς. Τους τύπους που δίνουν άλλοθι στον θύτη. Τους «καλά να πάθει». Αυτούς που δεν ξέρουν αλλά καταδικάζουν. Αυτούς που ενστικτωδώς στέκονται υπέρ του δυνατού γιατί φοβούνται να υπερασπιστούν τον αδύναμο.

Αυτούς που σκοτώνουν κάθε μέρα με τη στάση τους. Αυτούς που δεν έχουν πάθη. Αυτούς που τα πάθη τους τα κρύβουν στις ντουλάπες.

Φοβάμαι τον κόσμο. Τον κόσμο που κάθε μέρα βυθίζεται. Τον κόσμο που πιάνεται απ’ όπου μπορεί. Τον κόσμο που θα πάει στην εκκλησία κάθε Κυριακή αλλά θα λοιδορήσει  τα χέρια που ζητούν βοήθεια.

Τον κόσμο όπου ο Παύλος δολοφονήθηκε για οπαδικά. Ο Αλέξης από αδέσποτη σφαίρα. Ο Ζακ από τζαμαρία. Τον κόσμο όπου η Ηριάννα θα έπρεπε να προσέχει με ποιον τα φτιάχνει και εμείς να ζούμε όπως μας θέλουν οι άλλοι.

Φοβάμαι τον θάνατο αυτής της κοινωνίας. Και το πώς θα ζήσουμε τώρα πεθαμένοι. 

http://www.alterthess.gr/content/skepseis-gia-thanato-mias-koinonias

Δεν θα μας πείτε εσείς πότε θα σας ασκήσουμε κριτική – του Αρη Χατζηστεφάνου

Τις τελευταίες ώρες βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κυνήγι μαγισσών από οπαδούς της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης εναντίον όσων ασκούν κριτική στην παρούσα και σε προηγούμενες κυβερνήσεις για την τραγωδία που προκάλεσαν οι πυρκαγιές στην Αττική.

Όποιος τολμήσει να μιλήσει αντιμετωπίζεται λες και προέταξε τα στήθη του για να κλείσει το δρόμο στους πυροσβέστες ή σαν να έκανε σαμποτάζ στα αεροπλάνα της πυροσβεστικής.

Η πρακτική είναι συνήθης και εφαρμόζεται από κάθε κυβέρνηση που επιχειρεί να συγκαλύψει τις ευθύνες της – ειδικά, όπως μας θύμισε και ο δημοσιογράφος Χρήστος Αβραμίδης, τις πρώτες 72 ώρες της κρίσης, όταν το θέμα βρίσκεται στην κορυφή της επικαιρότητας.

Ύστερα από κάθε τρομοκρατική ενέργεια στη Γαλλία όσοι αναφέρονται στην εξωτερική πολιτική που ασκεί το Παρίσι στην ευρύτερη Μέση Ανατολή ή στις συνθήκες στα γαλλικά προάστια, οι οποίες οπλίζουν τα χέρια των τρομοκρατών, αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν προδότες από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Το μόνο που δικαιούσαι να πεις είναι ότι «η σκέψη μας βρίσκεται στις οικογένειες των θυμάτων».

Όταν κάποιος ένοπλος σκορπά τον τρόμο σε ένα αμερικανικό σχολείο, δεν πρέπει να μιλάς για το δικαίωμα οπλοκατοχής, για τη διάλυση των υπηρεσιών πρόνοιας (και κυρίως ψυχικής υγείας) ή για οποιονδήποτε άλλο παράγοντα θα μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο και να αποτρέψει παρόμοια περιστατικά στο μέλλον. Πρέπει μόνο να προσευχηθείς για τα θύματα.

Η ειδοποιός διαφορά στις πρόσφατες πυρκαγιές είναι ότι τη συγκεκριμένη πρακτική δεν την υιοθέτησε μόνο η κυβέρνηση αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν είναι η στιγμή για απόδοση ευθυνών αλλά για «ενότητα και αλληλεγγύη» σημείωσε ο αρχηγός της ΝΔ. Όσα μάλιστα από τα στελέχη της ΝΔ δεν πρόλαβαν να ενημερωθούν για τη νέα γραμμή δέχθηκαν δημόσιες επιπλήξεις (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Κουμουτσάκο που τα έσουρε στον Κύρτσο).

Τι συνέβη λοιπόν εδώ; Οι παλιές κομματικές αντιπαλότητες έδωσαν τη θέση τους στην «πολιτική αβρότητα»; Και αν είναι έτσι γιατί τα νεοδημοκρατικά ΜΜΕ, όπως ο ΣΚΑΙ, συνεχίζουν τις ανηλεείς (και συχνά άδικες ή χυδαίες) επιθέσεις προς την κυβέρνηση;

Το «παράδοξο» φαινόμενο έχει φυσικά μια πολύ απλή εξήγηση. Αυτή τη φορά η κριτική των πολιτών δεν περιορίστηκε σε ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού (για την οποία κάθε κυβέρνηση απαντά με το γνωστό «εμείς χάος παραλάβαμε») αλλά σε πολιτικές επιλογές που είναι κοινές σε όλα τα κόμματα τα οποία έχουν κυβερνήσει στα χρόνια των μνημονίων.

Οι άνθρωποι εξοργίζονται όταν βλέπουν τον Γιούνκερ και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα, γιατί γνωρίζουν ότι αυτοί επέβαλαν τα μέτρα λιτότητας που διέλυσαν τον κρατικό μηχανισμό και εξαφάνισαν τα κονδύλια για την πυρασφάλεια.

Οι άνθρωποι εξοργίζονται όταν ακούν τον Αμβρόσιο να αποδίδει την πυρκαγιά στην «αθεΐα» της κυβέρνησης γιατί θυμούνται ότι σε αυτή τη χώρα αντί να προσλαμβάνουμε γιατρούς και πυροσβέστες πληρώνουμε παπάδες (κυριολεκτικά).

Οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά πόσα πυροσβεστικά αεροσκάφη θα διαθέταμε εάν δεν ήμασταν η δεύτερη χώρα μετά τις ΗΠΑ σε πολεμικές δαπάνες στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ – και η μοναδική η οποία εν μέσω κρίσης αύξησε τον αμυντικό προϋπολογισμό και δέχθηκε γι αυτό τα εύσημα της Ουάσινγκτον.

Σε αυτή την οργή όμως δεν έχει τίποτα να απαντήσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Yπέγραψε τα ίδια μνημόνια, πλήρωσε τους ίδιους παπάδες και ενέκρινε τις ίδιες πολεμικές δαπάνες με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Δεν θα μας πείτε λοιπόν εσείς πότε θα σας ασκήσουμε κριτική.

Μπορούμε να αμφισβητούμε τις προθέσεις σας ενώ παράλληλα συγκεντρώνουμε τρόφιμα ή δίνουμε αίμα για τους τραυματίες.

Μπορούμε να μετράμε τις μνημονιακές ελλείψεις, που εσείς προκαλέσατε στον κρατικό μηχανισμό, ενώ παράλληλα υμνούμε με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας τους ηρωικούς πυροσβέστες και τους εθελοντές που σώζουν ζωές.

Μπορούμε να μετράμε πόσα πυροσβεστικά αεροπλάνα θυσιάσατε για να αγοράσετε τις φρεγάτες που ζητούσαν οι πιστωτές της Ελλάδας και τα F-35 που σας «σπρώχνει» η Ουάσινγκτον.

Υ.Γ 1 Aν πιστεύετε, όπως ορισμένοι, ότι τα επικριτικά σχόλιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δυσχεραίνουν την μετάδοση χρηστικών πληροφοριών για τους πληγέντες ρίξτε πρώτα μια ματιά στο twitter της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας που από χτες ανέβαζε περισσότερες δηλώσεις πολιτικών παρά πληροφορίες που θα βοηθούσαν στη εκκένωση των περιοχών που επλήγησαν.

Υ.Γ 2 Το μίσος μας μεγαλώνει για τους Έλληνες ναζιστές της Χ.Α που φωτογραφίζονται μπροστά στα αποκαΐδια για μερικές ψήφους και η ευγνωμοσύνη μας γιγαντώνεται για τους Αιγύπτιους ψαράδες που σώζουν συμπολίτες μας και τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι ύστερα από πρόσκληση της πρεσβείας τους, προσφέρουν αίμα στους τραυματίες. Στις μεγάλες καταστροφές δεν θέλουμε εθνική ενότητα. Θέλουμε ανθρωπιά.

Υ.Γ Όπως έχουμε πει πολλές φορές δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές. Όταν ένα φυσικό φαινόμενο κάνει την εμφάνισή του σε κατοικημένες περιοχές αυτομάτως μετατρέπεται σε πολιτικό γεγονός και δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια αλλά με πολιτικές πράξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ το γνώριζε στις πυρκαγιές του 2007 αλλά το ξέχασε στις πυρκαγιές του 2018

https://info-war.gr/den-tha-mas-peite-eseis-pote-tha-sas-askisoyme-kritiki-toy-ari-chatzistefanoy/

Ξεχάστε τον Αδόλφο Χίτλερ…

Του Κώστα Λουλουδάκη

Το κυνήγι των Εβραίων στην Ευρώπη και τη βιολογική-ρατσιστική  προσέγγιση της ανθρώπινης διαφοράς, κάποιοι, που αξιώνουν αυθεντία για τον εαυτό τους, προσπαθούν να τα παρουσιάσουν ως μεσοπολεμικά φαινόμενα και να τα συνδέσουν αποκλειστικά με την φασιστική ιδεοληψία, η οποία ως  κεντρική θεματική είχε και έχει την ιδέα μιας εξ αίματος ενοποιημένης εθνικής κοινότητας.

Οι παρακάτω σκέψεις, για τις οποίες φέρω την ευθύνη, αντιμάχονται τις αστόχαστες «αυθεντίες», που φτάνουν σε τέτοιο σημείο αλαζονείας, ώστε πιστεύουν ότι επηρεάζουν ή επιβάλουν τη συλλογική συνείδηση με το πανάκι τους.

Είναι αλήθεια, ότι το φασιστικό ιδεώδες παρουσίαζε δυο άξονες: πρώτα-πρώτα τον  φυλετισμό, την λατρεία δηλαδή της ανώτερης άριας τευτονικής φυλής που είναι προορισμένη να κυριαρχήσει στον κόσμο, και δεύτερο την επιβαλλόμενη κοινωνική υγιεινή με μορφή βάρβαρου αντισημιτισμού.

Όμως, όποιος πιστεύει ότι η αφετηρία αυτών των ρατσιστικών και απάνθρωπων αξόνων είναι  χιτλερική-φασιστική βιοπολιτική, τότε αυτός είναι θύμα κάθε είδους μωρίας.

Η βιολογική προσέγγιση της διαφοράς που ταξινομούσε τους ανθρώπους σε ανώτερες ή κατώτερες ομάδες και φυλές, ανάλογα με την κοινωνική τάξη που ανήκουν, το μέγεθος της μύτης τους, των χειλιών τους ή του κρανίου τους, ακόμα και του χρώματός τους, έχουν τις ρίζες τους στον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό.  Τυχαία, νομίζετε, έδωσε η γαλλική αστική τάξη ονόματα διαφωτιστών στα πλοία της που χρησιμοποιούνταν τόσο για το δουλεμπόριο όσο και για τη μεταφορά φορτίων, όπως «Le Jean-Jacques», «Le Franklin», «Le Voltaire» ή «Le Contrat social»;

Ο  φυλετισμός, καθώς και η πίστη στη θεωρία της «εκπολιτιστικής» αποστολής, που προϋποθέτει όμως την φυλετική υπεροχή των λευκών, είναι  μια ψευδο-επιστημονική προσπάθεια ήδη από τον 18ο αιώνα, αρχικά του Γάλλου φυσικού Georges-Louis Leclerc, και λίγο αργότερα του Γερμανού ανθρωπολόγου Johann Friedrich Blumenbach για να κατηγοριοποιηθούν οι ομάδες ανθρώπων που έπεφταν θύματα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας.

Ο σπουδαίος φιλόσοφος του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και  συγγραφέας François-Marie Arouet 1694–1778, γνωστός με το ψευδώνυμο Βολταίρος, απροκάλυπτα έγραψε: «Οι μαύροι είναι κατώτεροι από τους Ευρωπαίους αλλά ανώτεροι από τους πιθήκους» (Εντουάρντο Γκαλεάνο:  «Ένας Κόσμος Ανάποδα» Εκδόσεις Πιρόγα και Representing Black man in Eighteenth-Century Francs Visual Culture http://www.academia.edu/1904900/Candide_Shoots_the_Monkey_Lovers_Representing_Black_Men_in_Eighteenth-Century_French_Visual_Culture)

Είναι η εποχή, που η επιστήμη στο όνομα του θεού  τέθηκε στην υπηρεσία της ευρωπαϊκής αδηφαγίας και των κυρίαρχων αστικών τάξεων, ώστε να δικαιολογηθούν οι δούλοι, τα σκλαβοπάζαρα ( μην αμελούμε, ότι η δουλεία νομιμοποιήθηκε από την άποψη ότι εκείνοι που δεν ήταν ήδη χριστιανοί θα ήταν απάνθρωποι και άγριοι), ο αφανισμός και η γενοκτονία των ινδιάνων, η λεηλασία της Ινδίας, της Αμερικανικής ηπείρου και της Αφρικής για την οποία, πολλοί, το μόνο που γνωρίζουν είναι όσα τους έμαθε ο λευκός Ταρζάν.

Οι «πολιτισμένοι» πλούσιοι άνθρωποι της Ευρώπης ενσωμάτωναν με κτηνώδη βία στον δυτικό πολιτισμό λαούς, με κοινωνική οργάνωση και πολιτισμούς διαφορετικούς από τον δυτικό, με σκοπό οι πρώτες ύλες και οι παραγωγικές δυνατότητες ολόκληρης της Γης να εξυπηρετούν τις παραγωγικές ανάγκες μιας χούφτας ανώτερων λευκών ευρωπαίων. Μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις κατείχαν ή έλεγχαν τα εννέα δέκατα της επιφάνειας του πλανήτη. Μόνο το Βρετανικό στέμμα εξουσίαζε το ένα πέμπτο του κόσμου και το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού.

Έπρεπε, λοιπόν, η φωτιά και το αίμα να δικαιολογηθούν!

Η θεωρία της εκπολιτιστικής, στο όνομα του θεού πάντα, αποστολής των λευκών παρείχε άλλοθι στις θηριωδίες και χρησιμοποιούσε έξυπνα ρατσιστικά επιχειρήματα, όπως αυτά που υιοθέτησε ο Βρετανός,  σημαίνων (για όσους γονυπετώς υπακούουν στις ελεύθερες αγορές) κλασικός φιλελεύθερος στοχαστής και φιλόσοφος John Stuart Mill  (1806–1873), για να δικαιολογήσει την ανελέητη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο: «Τα ιερά καθήκοντα που χρωστούν τα πολιτισμένα έθνη στην ανεξαρτησία και την εθνικότητα το ένα του άλλου δεν είναι δεσμευτικά απέναντι σε εκείνους για τους οποίους η εθνικότητα και η ανεξαρτησία είναι είτε ένα σίγουρο κακό, είτε στην καλύτερη περίπτωση ένα αμφισβητήσιμο αγαθό[…] Το να χαρακτηρίσει κανείς την οποιαδήποτε συμπεριφορά απέναντι σε ένα βάρβαρο λαό ως παραβίαση του νόμου των εθνών, δείχνει απλώς ότι εκείνος που τα λέει αυτά δεν έχει αναλογιστεί σε βάθος το ζήτημα[…] οι βάρβαροι δεν έχουν δικαιώματα ως έθνος εκτός από το δικαίωμα σε τέτοια μεταχείριση που θα μπορούσε να τους προετοιμάσει να γίνουν έθνος». (Robert Young «Μεταποικιακή Θεωρία» Εκδόσεις Πατάκη)

Ένας άλλος στοχαστής της ευρωπαϊκής διανόησης, ο Βρετανός James Lorimer (1818 -1890), ο οποίος διετέλεσε καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και ιδρυτικό μέλος του «The Institute of International Law», οργανισμός αφιερωμένος στην ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου, άφησε παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα, ως νομική αυθεντία που ήταν, την  επιστημονική  διαπίστωση πως: «από την στιγμή που ένα πολιτισμένο έθνος έχει συνειδητά την ισχύ να βοηθήσει μια οπισθοδρομική φυλή να προχωρήσει μπροστά προς το στόχο της ανθρώπινης ζωής, τότε είναι υποχρεωμένο να ασκήσει την ισχύ του, και κατά την άσκησή της έχει το δικαίωμα να υιοθετήσει τη στάση κηδεμόνα και να παραμερίσει εντελώς την κατώτερη θέληση της οπισθοδρομικής φυλής».(Mark Mazower: Κυβερνώντας τον Κόσμο. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

Είναι απαραίτητο να  επισημάνουμε, πως το Ινστιτούτο Διεθνούς Δικαίου τιμήθηκε το 1904 με το βραβείο Νόμπελ για την δράση των σπουδαίων νομικών του, οι οποίοι με  έξυπνες διατυπώσεις δικαιολογούσαν  την αντίληψη ότι η άρχουσα λευκή αστική τάξη, ως ανώτερη τάξη,  είχε το δικαίωμα να ηγείται του κόσμου, στηριζόμενη σε ένα σύνολο υποτιθέμενων νομικών, χριστιανικών και οικουμενικών κανόνων. Με νομικούς κανόνες δικαιολογούσαν και  τις φρικαλεότητες των «πολιτισμένων εθνών» έναντι  των «βάρβαρων φυλών», όπως αυτές του βέλγου Βασιλιά Λεοπόλδου και της βελγικής εξουσίας στο Κονγκό, όπου επιβλήθηκε μια γενοκτόνα πολιτική, προκειμένου οι κατώτεροι  Αφρικανοί να απαλλαγούν από την ανία της καθημερινής ύπαρξής τους ή αυτές που επέβαλε το βρετανικό στέμμα στο Putoumayo του Περού, καθώς υπήρχαν από την εταιρεία καουτσούκ Peruvian Amazon Company  επιτακτικές επενδυτικές ανάγκες που έπρεπε να ικανοποιηθούν.

Από το 1909 έως το 1913, η βρετανική εταιρεία καουτσούκ που δραστηριοποιούνταν στα τροπικά δάση της χώρας εξολόθρευσε με ευφάνταστους τρόπους, είναι η αλήθεια, δεκάδες χιλιάδες ινδιάνους Witoto, που δεν συμμορφώνονταν στις απαιτήσεις του πολιτισμένου λευκού άρχοντα. Οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι επενδυτές που αποκαλούσαν τους  Witoto «κανίβαλους», τους έδεναν και τους χρησιμοποιούσαν ως στόχους σκοποβολής, τους μαστίγωναν μέχρι θανάτου, τους σταύρωναν, τους ακρωτηρίαζαν και πετσόκοβαν με ματσέτες αν δεν παρέδιδαν την απαιτούμενη ποσότητα καουτσούκ. (Britannica: Witoto https://www.britannica.com/topic/Witoto και David Graeber: Χρέος. Εκδόσεις Στάσεις Εκπίπτοντες).

Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε για να περιγράψουμε το σταυροφορικό πνεύμα των «πολιτισμένων εθνών», αλλά θα επιδείξουμε συγκράτηση… Θα επικαλεστούμε, όμως, τον συγγραφέα Joseph Conrad, ο οποίος, στο εξαιρετικό έργο του «Η καρδιά του σκότους», αγγίζει τη βάρβαρη διάζευξη ανάμεσα στην φρικιαστική πραγματικότητα της αποικιοκρατίας και τις διάφορες ιδεολογίες που προσπάθησαν να την δικαιολογήσουν: «Η κατάκτηση της γης, που κυρίως σημαίνει την αφαίρεσή της από εκείνους που έχουν διαφορετική κατανομή ή κάπως πιο πλατιές μύτες από εμάς, δεν είναι ωραίο πράγμα όταν το εξετάσεις πάρα πολύ. Αυτό που την αναβαπτίζει είναι μόνο μια ιδέα. Μια ιδέα στο πίσω μέρος της, όχι μια συναισθηματική πρόφαση, αλλά μια ιδέα και μια ανιδιοτελής πίστη στην ιδέα-κάτι που μπορείς να στήσεις και να υποκλιθείς μπροστά του και να του προσφέρεις θυσία».

Άλλωστε, η ευρωπαϊκή πρόοδος και οι μαζικές δολοφονίες συμβαδίζουν αρμονικά, ενώ ο ρατσισμός είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής έννοιας της νεωτερικότητας, από τότε που ο Πρώσος φιλόσοφος του Διαφωτισμού  Immanuel Kant (1724-1804) προσπάθησε να  τεκμηριώσει με βιολογική αιτιοκρατία την έννοια της «φυλής», και για αυτόν τον λόγο διαίρεσε τους ανθρώπους σε άσπρους, μαύρους, κίτρινους και χαλκόχρωμους.

***

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πατέρας  των  αντιλήψεων περί των φυλετικών διακρίσεων και της θεωρίας  περί ανωτερότητος της άριας τευτονικής φυλής, είναι ο Γάλλος αριστοκράτης, συγγραφέας και διπλωμάτης, Joseph Arthur de Gobineau (1816-1882). Ο κύριος αυτός αποστρεφόταν την Γαλλική Επανάσταση  του 1789 και την δημοκρατία,  γιατί θεωρούσε ότι προέκυψαν από Γάλλους που είχαν αναμείξει το αίμα τους με μη άρια στοιχεία. Στην Επανάσταση έγραψε: «δεν μπορούμε να δούμε τίποτα άλλο παρά μια κούφια ηθική, μια μεγάλη αγριότητα, μια άξια προσοχής αρπακτικότητα και μια λογική που ξεκινά με την δολοφονία ενός φτωχού ανθρώπου, του Λουδοβίκου Ις΄ για να φτάσει στην γονυκλισία μπροστά σε έναν υπάλληλο». (Φυλετικές  Θεωρίες στην Ελλάδα. Συλλογικό. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)

Όπως το έθετε λίγο αργότερα το ιταλικό φασιστικό σλόγκαν: «Το 1789 είναι νεκρό». (Andrew Heywood: Εισαγωγή στην Πολιτική. Εκδόσεις Πόλις).

Στον κόσμο που έφτιαξε ο Gobineau, η άρια φυλή, εκτός από εξέχουσα και ευγενέστερη, είναι και η ανώτερη, γι’ αυτό έχει ως αναπόφευκτο  προορισμό την κυριαρχία στις άλλες φυλές.  Όμως, καθώς είχε εμμονή με «το καθαρό αίμα», φοβόταν τον εκφυλισμό της άριας φυλής εξαιτίας των επιμειξιών, κάτι που τον οδήγησε να γράψει πως: «οι μετριότητες που δημιουργηθήκαν εις βάρος εκείνου που υπήρξε μέγα, ενώνονται με άλλες μετριότητες και από αυτές τις όλο και περισσότερο ευτελισμένες παντρειές γεννιέται μια σύγχυση η οποία όπως και εκείνη της Βαβέλ, καταλήγει στην απόλυτη αδυναμία και οδηγεί τις κοινωνίες στο μηδέν, διαδικασία που δεν έχει θεραπεία». (Φυλετικές  Θεωρίες στην Ελλάδα ο.π.)

Γοητευμένος από τις ρατσιστικές ιδέες του Gobineau,  ο Γερμανός ανθρωπολόγος Ludwig Schemann ιδρύει το 1894 την εταιρεία  «Gobineau-Vereinigung», με σκοπό τη σύνδεση της «ιδεολογίας» του καθαρού αίματος της άριας φυλής με τον παγγερμανισμό των μεγαλοαστικών στρωμάτων. Η εταιρεία  «Gobineau-Vereinigung» έφτασε να έχει τριακόσια εξήντα μέλη από την επιστημονική και βιομηχανική κοινότητα της Γερμανίας, ενώ την χρηματοδοτούσαν πάνω από πενήντα μεγάλες Γερμανικές βιομηχανίες. Ως παράρτημα της Gobineau-Vereinigung ιδρύθηκε η «Deutsche Gesellschaft für Rassenhygiene» (Γερμανική Εταιρεία Υγιεινής της Φυλής) με επικεφαλής τον γιατρό Alfred Ploetz που θεωρείται ο ηγέτης των Γερμανών ευγονιστών.

Ευγονική;

Η Χίμαιρα του ανασχεδιασμού και της επιλεγμένης αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους!

Πατέρας της ευγονικής είναι ο ψυχολόγος και ανθρωπολόγος Francis Galton (1822-1911). Ο F. Galton, μέλος της «Βρετανικής Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας», ίδρυσε στη Βρετανία ήδη από το 1907 την «Βρετανική Εταιρεία Ευγονικής», ενώ με δικά του κεφάλαια δημιουργήθηκε έδρα Ευγονικής στο University Colege του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Παράλληλα, εντός του Πανεπιστημίου, ίδρυσε το 1906 το  ινστιτούτο ευγονικής με σκοπό την «βελτίωση της φυλής». Έναν τρόπο  που πρότεινε ο F. Galton για την «βελτίωση της φυλής», ήταν οι γάμοι μεταξύ της «ανώτερης κοινωνικής ομάδας».  Όσο για  την κατώτερη κοινωνική τάξη, των μη άξιων της κοινωνίας, τους «Ανεπιθύμητους», όπως τους έλεγε, απαίτησε την απαγόρευση απόκτησης απογόνων και την υιοθέτηση πρακτικών, όπως η υποχρεωτική στείρωση. Ο F. Galton,  εκτός από την προσπάθειά του να παρεμποδίσει την εξάπλωση των ανίκανων ώστε να επιβιώσουν οι καταλληλότεροι,  πίστευε πως «Όπως οι κροκόδειλοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν γαζέλες, έτσι και οι μαύροι δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ μέλη της μεσαίας τάξης». (Εντουάρντο Γκαλεάνο: Ένας Κόσμος Ανάποδα. Εκδόσεις Πιρόγα)

Στην πραγματικότητα, τη βασική ιδέα για το δικαίωμα στην «επιβίωση του καταλληλότερου», δηλαδή της «ανώτερης» κοινωνικής ομάδας,  την ανέπτυξε πρώτος ο  Άγγλος φιλόσοφος Herbert Spencer (1820- 1903). «Ο Spencer και όλοι οι μετέπειτα κοινωνικοί δαρβινιστές αναζητούσαν, πάση θυσία, έναν επιστημονικό τρόπο για να δικαιολογήσουν την ιδεολογική και κρυπτοθεολογική προκατάληψή τους υπέρ της προόδου: κάθε εξελικτική ή ιστορική διαδικασία οφείλει να οδηγεί στην επικράτηση των πιο «ικανών», και ταυτόχρονα στην εξάλειψη των «ανίκανων» ατόμων και συνεπώς στην τελειοποίηση του ανθρώπινου είδους συνολικά. Σύμφωνα με αυτό το ρατσιστικό ιδεολόγημα, η ύπαρξη κοινωνικών τάξεων και ανταγωνιστικών σχέσεων εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί απλώς την έκφραση κάποιων «εγγενών» φυλετικών ανισοτήτων: βιολογικές προδιαγραφές τις οποίες καμία αλλαγή στις κοινωνικοοικονομικές ή στις πολιτιστικές συνθήκες δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει!» (Σπύρος Μανουσέλης:  Περί υπανθρώπων και υπερανθρώπων http://www.efsyn.gr/arthro/peri-ypanthropon-kai-yperanthropon)

Ένας από τους πολλούς οπαδούς της ευγονικής, δηλαδή το πρόγραμμα διαχείρισης του εσωτερικού λευκού αλλά κατώτερου «άλλου»- ο μέγας και τρανός φιλελεύθερος δημοκράτης και σύμφωνα με τον καπιταλιστικό μύθο, «πατέρας» της νίκης εναντίον του φασισμού Sir Winston Leonard Spencer-Churchil-υποστήριξε την υποχρεωτική στείρωση των «πτωχών τω πνεύματι και παρανοϊκών τάξεων[…]», και μετά «να σταλούν κρατικά στρατόπεδα εργασίας»,  διότι ο «πολλαπλασιασμός των κοινωνικά  αδύναμων εγκυμονεί ένα  φοβερό κίνδυνο για τη φυλή». (The eugenics movement Britain wants to forget https://www.newstatesman.com/society/2010/12/british-eugenics-disabled)

Στην Βρετανική Εταιρεία Ευγονικής, μετείχαν όχι μόνο επιστήμονες αλλά και ιερείς, πολιτικοί και συγγραφείς, όλοι τους μέλη της ανώτερης κοινωνικής βρετανικής τάξης, καθώς ανησυχούσαν για την αύξηση του πληθυσμού των φτωχών και τα κύματα της μετανάστευσης. Χαρακτηριστικά, η λογοτέχνης  Βιρτζίνια Γουλφ, μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Ευγονικής, μετά από μια ατυχή συνάντηση που είχε στο δρόμο με φτωχούς, έγραψε στο ημερολόγιό της:«Συναντήσαμε και χρειάστηκε να προσπεράσουμε μια μακριά γραμμή ηλιθίων. Ήταν φρικτό. Θα έπρεπε σίγουρα να εξολοθρευτούν». («Η ιστορία της Ευγονικής και η πρόκληση Γουότσον», Του John Joe McFadden / The Guardian και Εφημερίδα Καθημερινή 26.10.2007)

Μια εξέχουσα προσωπικότητα που χρημάτισε πρόεδρος της εν λόγω εταιρείας από το 1937 ως το 1944, ήταν ο Άγγλος οικονομολόγος, μαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας, βαρόνος και ιερό τοτέμ των σοσιαλδημοκρατών, John Maynard Keynes. Ο J. Keynes, εκτός από κοινωνικός αναμορφωτής, ήταν κήρυκας της βελτίωσης της φυλής και οπαδός του ελέγχου των γεννήσεων της εργατικής τάξης, γιατί οι εργάτες είναι «συνεχώς μεθυσμένοι και ζουν μέσα στην άγνοια».  (Τhe guardian: Eugenics: the skeleton that rattles loudest in the left’s closet https://www.theguardian.com/commentisfree/2012/feb/17/eugenics-skeleton-rattles-loudest-closet-left)

Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο συνέδριο ευγονικής οργανώθηκε από το ονομαστό ίδρυμα «University of London» και πραγματοποιήθηκε από τις 24 έως τις 30 Ιουλίου του 1912. Σε αυτό πήραν μέρος πάνω από 700 επιστήμονες διαφόρων κλάδων και από χώρες όπως: Γερμανία, Βρετανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία. (Abstracts of papers read at the First International Eugenics Congress, University of London, July, 1912 https://archive.org/details/b2810576x)

Η ευγονική ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα αποτελούσε μία δημοφιλής ιδεολογία στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια και που την έχουν ασπαστεί αρκετοί εκπρόσωποι του πνευματικού, πολιτικού ακόμα και του καλλιτεχνικού κόσμου και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Άλλωστε, ήταν βολικό να εξηγούν με  τη θεωρία της κληρονομικότητας και τη διαιώνιση των ελαττωματικών γενετικά ατόμων, την αποτυχία της εύρυθμης και φιλελεύθερης  λειτουργίας της κοινωνίας.

Μάλιστα, όταν ο διακεκριμένος βιολόγος και καθηγητή ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Charles Benedict Davenport  αποφάσισε να απαλλάξει τις ΗΠΑ από φτωχούς, άρρωστους, μαύρους και Ινδιάνους μέσω της ευγονικής και να δημιουργήσει μια «υγιέστερη» κοινωνία, το θεάρεστο έργο, εκτός του ότι χρηματοδοτήθηκε από επιφανείς επιχειρηματίες, είχε τη σαφή υποστήριξη του 26ου Προέδρου τον ΗΠΑ Theodore Roosevelt. (Letter by Theodore Roosevelt to Charles Davenport: Society should not permit degenerates to reproduce their kind http://eugenics.us/letter-by-theodore-roosevelt-to-charles-davenport-society-should-not-permit-degenerates-to-reproduce-their-kind/176.htm)

Η συνηγορία μέτρων με συστατικά τη στείρωση και τον αποκλεισμό των «ακατάλληλων» προς τεκνοποίηση εφαρμόστηκε ήδη από το 1907 στην Πολιτεία της Ιντιάνα. Εκεί, οι άριστοι της κοινωνίας ψήφισαν  ένα νόμο, ο οποίος επέβαλε την υποχρεωτική στείρωση των παραβατών του νόμου, των φτωχών και των διανοητικά καθυστερημένων, ενώ σταδιακά και ως το 1935, 29 Πολιτείες θέσπισαν νόμους που προέβλεπαν τη στείρωση ατόμων που δεν ήταν άξια για την κοινωνία που ήθελαν ο  C. Davenport  και οι χρηματοδότες του. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που στειρώθηκαν ήταν ασφαλώς μαύροι. Επιπροσθέτως, οι μαύροι  στερούνταν κάθε πολιτικού δικαιώματος, ακόμα και να θάβονται σε νεκροταφεία λευκών, και υπόκειντο σε ένα λεπτομερέστατο καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού και σε αυστηρές νομοθετικές απαγορεύσεις, όσον αφορούσε στις συναναστροφές τους με τους λευκούς.

Στην Γερμανία, η ευγονική, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, είχε ως κύριο εκφραστή τον γιατρό και βιολόγο Alfred Ploetz  (1860-1940), ο οποίος  το 1904  ίδρυσε τη Γερμανική Εταιρία Ευγονικής. Ενώ το 1920, δύο σεβαστοί ακαδημαϊκοί –ο Karl Binding, καθηγητής  ποινικού δικαίου  στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και αργότερα  πρύτανης του Πανεπιστημίου της Λειψίας και ο Alfred Hoche, ένας καθηγητής ψυχιατρικής με ειδικότητα στη νευροπαθολογία– δημοσίευσαν το Die Freigabe der Vernichtung lebensunwerten Lebens, έργο με το με το οποίο έβαλαν την βάση της «ευθανασίας» των περιττών για την κοινωνία ανθρώπων.

Όμως, η ανάπτυξη της ευγονικής στην Γερμανία καθοδηγήθηκε από τις πρωτοπόρες στον τομέα ΗΠΑ.  Εκατοντάδες Γερμανοί επιστήμονες ταξίδεψαν ως τις Η.Π.Α προκειμένου να διδαχθούν τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικάνοι εφάρμοσαν τη  μέθοδο της ευγονικής. Μάλιστα, όλα τα προγράμματα των Γερμανών επιστημόνων χρηματοδοτήθηκαν και από Αμερικανούς επιχειρηματίες όπως ο John Harvey Kellogg, ιδρυτής της γνωστής εταιρείας δημητριακών,  με το Rockfeller Foundation να πρωτοστατεί. (The Horrifying American Roots of Nazi Eugenics http://historynewsnetwork.org/article/1796)

Ένα χαρακτηριστικό της συνεργασίας είναι η ίδρυση του  International Federation of Eugenic Organizations (IFEO) από τον C. Davenport  και τον Γερμανό γιατρό και βιολόγο,  Eugen Fischer. Ο Ε. Fischer, διευθυντής από το 1927 του ονομαστού Ινστιτούτου Ανθρωπολογίας «Kaiser Wilhelm», ήταν επικεφαλής του προγράμματος ευγονικής και πειραματικής γενετικής που  εξολόθρευσε συστηματικά στη σημερινή Ναμίμπια, τότε αποικία της Γερμανίας, τους γηγενείς Herero και Namaqua. (In Germany’s extermination program for black Africans, a template for the Holocaust https://www.timesofisrael.com/in-germanys-extermination-program-for-black-africans-a-template-for-the-holocaust/ )

«Ως βοηθούς ο Eugen Fischer είχε τους φοιτητές του,  Josef Mengele, μετέπειτα γνωστό ως “Άγγελο του Θανάτου” και Otmar Freiherr von Verschuer, προϊστάμενο του Μένγκελε στο Auschwitz-Birkenau. Μετά τον πόλεμο, ο χασάπης Freiherr von Verschuer ξεπλύθηκε στη μεταπολεμική αντικομμουνιστική κολυμπήθρα και μεταμορφώθηκε σε αναγνωρισμένου κύρους καθηγητή της ανθρώπινης Γενετικής στο Πανεπιστήμιο του Münster, όπου ίδρυσε το μεγαλύτερο κέντρο γενετικής έρευνας στην τότε Δυτική Γερμανία. Ένας άλλος βοηθός  του Φίσερ ήταν ο Hendrik Verwoerd, ο μετέπειτα αρχιτέκτονας του αγγλοκινούμενου βάρβαρου ρατσιστικού καθεστώτος του Κράτους της Νοτίου Αφρικής, του γνωστού Απαρτχάιντ.

Ωστόσο, «νομιμοποιητική»  βάση στα ευγονικά γερμανικά προγράμματα προσέφερε ο  επικεφαλής  στον τομέα εργαστηρίων της Ευγονικής του C. Davenport , ο Harry Η. Laughlin. Επρόκειτο για τον δημιουργό της  επιστημονικής μελέτης για την «Υπερβολική παραφροσύνη των μεταναστών από τη Νότια Ευρώπη» και του «Πρότυπου νόμου» περί αναγκαστικής στείρωσης νοητικά καθυστερημένων ατόμων και απόρων» που εφαρμόστηκε σε 32 αμερικανικές Πολιτείες.

Ο «πρότυπος νόμος» του H. Laughlin μεταφράστηκε στα γερμανικά, εφαρμόστηκε από τους γιατρούς του Χιτλερικού καθεστώτος, και ο δημιουργός του τιμήθηκε από τους φασίστες το 1936 στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης  για την προσφορά του στο «εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα ευγονικής». Ο H. Laughlin δεν κατάφερε να παραστεί στην τελετή και παρέλαβε τον τίτλο από το Ίδρυμα Ροκφέλερ που, όπως είπαμε, χρηματοδότησε διάφορα γερμανικά προγράμματα ευγονικής, συμπεριλαμβανομένου εκείνου στο οποίο εργάστηκε ο Γιόζεφ Μένγκελε. (Κώστας Λουλουδάκης: «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» Εκδόσεις ΚΨΜ 2017).

Τέτοιου είδους προγράμματα εφαρμόστηκαν ως τις αρχές της δεκαετίας του 1970 στη Δανία, στη Νορβηγία, στην Φινλανδία, στην Ελβετία και στη Σουηδία όπου μεταξύ 1935 και 1975 πραγματοποιήθηκαν 62.000 στειρώσεις. (The Washington post SWEDEN STERILIZED THOUSANDS OF ‘USELESS’ CITIZENS FOR DECADES (https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1997/08/29/sweden-sterilized-thousands-of-useless-citizens-for-decades/3b9abaac-c2a6-4be9-9b77-a147f5dc841b/?utm_term=.ee61ed1e762b)

«Άλλωστε, από το 1909 η “ελίτ” της Σουηδίας είχε ιδρύσει τη “Σουηδική Λέσχη για την Καθαρότητα της Φυλής”, ενώ παράλληλα  ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που το 1921 δημιούργησε το “Κρατικό Ινστιτούτο Βιολογίας Φυλών” στην Ουψάλα υπό τον υπέρμαχο της “φυλετικής υγιεινής”, καθηγητή Χέρμαν Λούντμποργκ, ο οποίος με την “επιστημονική” μεθοδολογία της μέτρησης των κρανίων κατηγοριοποιούσε τις φυλές, αποδείκνυε τον βαθμό ευφυΐας τους, και ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε τα συμπεράσματά του με σκοπό να δημιουργήσει εκτροφεία από τα οποία θα έβγαιναν οι υγιείς υπερ-άνθρωποι που θα δημιουργούσαν την “άσπιλη” κοινωνία του μέλλοντος».(Κώστας Λουλουδάκης: «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» ο.π)

Μα και στην Ελλάδα, η ψευδο-επιστήμη της ευγονικής άσκησε τεράστια επίδραση στην αστική τάξη, που ήθελε να αναβιώσει το χρυσή εποχή του Ελληνισμού με νέο πιο καθαρό αίμα.

Ο φωτεινός, κατά τον Γιάννη Σμαραγδή, λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης, -σαν σε ευθεία γραμμή με τις θεωρίες του Joseph Arthur de Gobineau για τα αποτελέσματα της Γαλλικής Επανάστασης-  κάτι σπουδαίο για την ελληνική φυλή είχε κατά νου όταν έγραφε: «Οι νόμοι οι φυσικοί που παραγνωρίστηκαν από τους συννεφοχτίστες ιδεολόγους της γαλλικής επαναστάσεως, κυριαρχούνε πάντοτε […] και μας διδάσκουν τον αγώνα για να ζήσεις άγριον και αιώνιων και ζωογόνον, όπως τα φυτά και τα ζώα έτσι και τα άτομα και τα έθνη πρέπει να γίνουν σκληροί και εγωισταί, να πατήσουν τα πτώματα των αντιπάλων και να προχωρήσουν δυνατοί […]. Και η φωνή των προγόνων έρχεται αδελφωμένη με την φωνή της επιστήμης (σ.σ Ευγονική) και μας φωνάζει κι αυτή από τα βάθη των καιρών: νάμασται όμορφοι και δυνατοί να μισούμε τους εχθρούς μας, να δυναμώσουμε τα νεύρα του κορμιού και της ψυχής και απαλλαγμένοι από τα χριστιανικά ιδεώδη των μισερών και αρρώστων να κρατήσουμε ψηλά το Εγώ της φυλής». (Νίκος Καζαντζάκης: «Οι Έλληνες σπουδασταί» εφημερίδα Νέον Άστυ 8-3-1908)

Οι ύμνοι του λογοτέχνη, με τη σπουδαία εγκεφαλική-στοχαστική ικανότητα Νίκου Καζαντζάκη στην ευγονική, συνεχίστηκαν και στα μετέπειτα χρόνια. Το 1937, έχοντας σε γνώση του τις φασιστικές πρακτικές για τους περιττούς ανθρώπους,  γράφει τον «ευγονικό Καιάδα». Την προσοχή σας: «Καιάδας. Τέτοιος γκρεμός πρέπει ν’ ανοίγεται στην καρδιά του ανθρώπου και στη ακρόπολη κάθε πολιτείας. Μα η χριστιανική ανατροφή μας, οι νοσοκομειακές φιλανθρωπίες οι κλαίουσες καλοσύνες, η λαχτάρα να σώσουμε τους περιττούς, αντιστέκονται ως τώρα σε μια τέτοια σπαρτιάτικη επιλογή. Μα έως πότε; Αποστειρώνουνται κιόλας οι παράφρονες, οι σακάτηδες κι οι άρρωστοι. Καθαρίζονται οι ράτσες. Ετοιμάζουνται. Ένα ένστιχτο σίγουρο και σκοτεινό τις σπρώχνει στη σωτηρία. Όχι όλες. Όσες νιώθουν το νόημα της εποχής μας και προφταίνουν να ετοιμαστούν». (Νίκος Καζαντζάκης: «Τα ερείπια της Σπάρτης» Εφημερίδα Καθημερινή 25-26/11/1937)

Οι παραπάνω τοποθετήσεις του Καζαντζάκη τις οποίες διακατέχει το μίσος, γραμμένες μάλιστα σε διαφορετικές περιόδους, μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε τις αφετηρίες του λογοτέχνη, οι οποίες, εκτός του ότι είναι “φυλετιστικές”, εθνικιστικές, ρατσιστικές και απάνθρωπες, εκφράζουν συνάμα την βαθιά ελιτίστικη και ταξική νοοτροπία του συγγραφέα.

Βυθισμένος στον ίδιο βούρκο του μίσους ήταν και ο στενός φίλος του Καζαντζάκη, ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός, οπαδός της «φυσικής επιλογής». Ο ποιητής ανησυχούσε για «την ηθική του Γένους η οποία στις ημέρες μας διεσπάσθη εξεφυλίσθη, εξετράπη στο πιο εφήμερο και τραγικό συμβόλαιο[…]σήμερα που το γένος των ανθρώπων είναι στο χείλος του γκρεμού όλοι οι σκεφτόμενοι και ελεύθεροι άνθρωποι φωνάζουν ενάντια σ αυτόν τον υλισμό και κηρύσσουν την ανάγκη της ευγονικής[…]» (Άγγελος Σικελιανός: «Τ’αετώματα της Ολυμπίας» Πεζός Λόγος 1908-1928. Από τον τόμο: «Φυλετικές θεωρίες στην Ελλάδα» Συλλογικό. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)

***

Οι Γερμανοί αξιωματικοί, κυρίως οι Πρώσοι, και η μεγαλοαστική τάξη της χώρας πίστευαν πως το δημοκρατικό σύστημα και ο κοινοβουλευτισμός θα οδηγούσε το Γερμανικό γένος σε μια άβυσσο. Την ήττα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την επακόλουθη κατάργηση της μοναρχίας, τα απέδωσαν στις μηχανορραφίες σατανικών δυνάμεων οι οποίες είχαν παγκόσμια εμβέλεια. Οι σατανικές δυνάμεις ήταν οι σοσιαλιστές, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές και οι Εβραιομπολσεβίκοι που συνωμότησαν και, υποτίθεται, είχαν επιφέρει πισώπλατα χτύπημα σε έναν, κατά τα άλλα, νικηφόρο Γερμανικό στρατό. Η συγκυρία ευνοούσε τις  “συνομοσιολογίες”,  καθώς είχε ξεσπάσει η  Οχτωβριανή Εργατική Επανάσταση και η έξοδος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας από τα πεδία των μαχών, και υπήρχε μια σαφής προειδοποίηση προς τους ιμπεριαλιστές -και των δύο στρατοπέδων- για μια πιθανή  επερχόμενη εργατική επαναστατική θύελλα.

Όμως η εχθρότητα απέναντι στους Εβραίους δεν ήταν μόνο Γερμανικό φαινόμενο, αλλά είχε μακρά παράδοση σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη και αναγόταν πρώτα-πρώτα στο εχθρικό πνεύμα των χριστιανικών εκκλησιών απέναντι στην ιουδαϊκή θρησκεία. Ο φανατικός αντι-ιουδαϊσμός απέκτησε και θεωρητικό περίβλημα, το οποίο βασίστηκε στις επιστημονικοφανείς φυλετικές θεωρίες, ενώ μέσω της κακόβουλης προπαγάνδας, οι Εβραίοι χρεώθηκαν την ευθύνη για την οικονομική μιζέρια, την πείνα, την ανεργία τον πόλεμο, ακόμα και την ευθύνη για το ξέσπασμα της εργατικής επανάστασης.

Θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να αφήσουμε τον σχολιασμό όλων αυτών σε έναν άνθρωπο με ευρέως αποδεκτές ηθικές αξίες. Πρόκειται για τον  Winston Churchil, ο οποίος επεσήμανε: «Αυτό το εβραϊκό κίνημα δεν είναι νέο φαινόμενο. Από την εποχή ήδη τού Σπάρτακους Βάισχάουπτ, μέχρι και την εποχή τού Καρλ Μαρξ, όπως ακριβώς και στις μέρες μας με τον Τρότσκι, τον Μπέλα Κουν, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ , και την Έμμα Γκόλντμα, η παγκόσμια αυτή συνωμοσία — για την ανατροπή τού πολιτισμού και τον κοινωνικό μετασχηματισμό στη βάση ενός μοντέλου καθηλωμένης ανάπτυξης, ενός αισθήματος φθόνου και μοχθηρίας και ενός ανέφικτου ιδανικού ισότητας — απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Και, όπως πολύ εμπεριστατωμένα απέδειξε μια σύγχρονη συγγραφέας, η κ. Γουέμπστερ, ήταν καθοριστικός ο ρόλος του και στην τραγωδία τής Γαλλικής Επανάστασης. Ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε ανατρεπτική τάση κατά τον 19ο αιώνα. Και σήμερα αυτή η συμμορία περιέργων προσωπικοτήτων από τα καταγώγια των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μεγαλουπόλεων έχει καθίσει στον σβέρκο τού ρωσικού λαού. Έγιναν πράγματι οι απόλυτοι και οι αδιαμφισβήτητοι κύριοι ενός ισχυρού κράτους.» (Alex Peter Schmid: Churchills privater Krieg. Intervention und Konterrevolution im russischen Bürgerkrieg, November 1918-März 1920 Atlantis, Zürich 1974 σελ. 312. μετάφραση:  waltendegewalt.wordpress.com)

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο αγαπητός Winston τρέφει ασυζητητί τη γνώση μας σχετικά με τον “αγώνα” που έδωσε εναντίον του τρισκατάρατου εβραιομπολσεβικισμού, ο  Αδόλφος Χίτλερ…

Ωστόσο, η θεωρία που παρουσιάζει τον εβραιομπολσεβικισμό ως έκφανση μιας διεθνούς συνομωσίας κάνει την εμφάνισή της στην Πολωνία, τον καιρό που η χώρα αυτή είχε εισβάλει μαζί με άλλους 14 ευρωπαϊκούς στρατούς στην Ρωσία, με σκοπό το πνίξιμο της εργατικής επανάστασης του 1918. Η πολωνική λέξη που περιέγραφε την συνωμοσία ήταν «Zydokomuna». Η Πολωνία ήταν ο πρώτος διδάξας, καθώς το φασιστικό καθεστώς του  Józef Piłsudski, συνδύαζε τις χριστιανικές προκαταλήψεις, τον αντι-ιουδαϊσμό με τον σφοδρό αντικομμουνισμό των αστικών συντηρητικών πολωνικών ελίτ.

Λίγο μετά, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, παρουσιάζονται στην Ευρώπη για δεύτερη φορά μετά τον ρωσο- ιαπωνικό πόλεμο του 1905, τα ευφάνταστα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Σε συνδυασμό με την Οκτωβριανή Επανάσταση, τα πλαστογραφημένα «Πρωτοκόλλα» έμελε να γίνουν αυτό που δεν κατάφεραν την πρώτη φορά που παρουσιάστηκαν ∙ το ευαγγέλιο των θεωριών για μια Εβραϊκή συνομωσία, που αυτήν την φορά ήθελε να εγκαταστήσει τον κομμουνισμό παγκόσμια.

«Στην Αγγλία, το εθνικό “τυπογραφείο της Αυτού Μεγαλειότητος” προχωράει στην εκτύπωση της αγγλικής έκδοσης των Πρωτοκόλλων, τα οποία προκαλούν μεγάλη αίσθηση, όταν αμέσως μετά τη δημοσίευσή τους αναφέρονται από τους Times ως απόδειξη ή τεκμήριο για την ύπαρξη ενός μυστικού σχεδίου για την καταστροφή της Δύσης». (Léon Poliakov Histoire de l’antisémitisme. Vol.4. L’Europe suicidaire, 1870-1933, Calman-Lévy, Paris).

Στις ΗΠΑ, η «Dearborn Independent»,  μια  εβδομαδιαία εφημερίδα του Αμερικανού μεγιστάνα Henry Ford, δημοσίευσε από την 10η Ιουλίου 1920 και μετά, μια σειρά άρθρων βασισμένα στα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Αμέσως μετά, ο H. Ford δημοσίευσε αυτήν την συλλογή άρθρων με τη μορφή βιβλίου υπό τον τίτλο: «Ο Διεθνής Εβραίος», δηλώνοντας ότι «η ρωσική επανάσταση έχει φυλετική και όχι πολιτική προέλευση». Το βιβλίο αυτό μεταφράστηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και χάρη στην χρηματοδοτούμενη διαφημιστική εκστρατεία διαδόθηκε ευρέως. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, το βιβλίο του H. Ford  έγινε γρήγορα η Βίβλος του αντι-ιουδαϊσμού. Στην Γερμανία, ο εκδότης Theodor Fritsch (1852 – 1933) εξέδωσε το βιβλίο του  Ford,  το οποίο βρήκε “ευήκοα ώτα” στην λαϊκή γερμανική άποψη και ένα πιο δεκτικό  ακροατήριο, με τον εκδοτικό οίκο του Fritsch να τυπώνει έξι εκδόσεις μεταξύ του 1920 και του 1922.

Ο Αδόλφος Χίτλερ βρήκε έτοιμο τον “επιστημονικοφανή” αντισημιτισμό, βασισμένο σε βιολογικά κριτήρια. Προϋπάρχει του Χίτλερ η εκρηκτική ιδέα της παγκόσμιας εβραιομπολσεβίκικης συνομωσίας,  η οποία εξυπηρετούσε από μόνη της όχι μόνο τον γερμανικό εθνικισμό, αλλά όλους τους εθνικισμούς και όλες τις φυλετικές θεωρίες. Ο Χίτλερ, το μόνο που έκανε ήταν να αναμιγνύει σε αυτές τις αλλοπρόσαλλες ιδεολογικές πεποιθήσεις τον αντι-σλαβισμό, καθώς η γερμανική αστική ελίτ έβλεπε στους Σλάβους το συνώνυμο της καθυστέρησης, ενός πολιτισμού κατώτερης στάθμης  και συνώνυμο μιας απειλής για το καθαρό αίμα των Γερμανών.

Με φυλετικούς όρους  ο Χίτλερ διέταξε στα ανατολικά εδάφη τις μαζικές εξοντώσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ, τις σφαγές με εκτελέσεις μπροστά σε χαράδρες και λάκκους αλλά και άλλες σαδιστικές θανατώσεις, που κυριολεκτικά ακολουθούσαν ρυθμούς βιομηχανικής μονάδας. Αντίθετα και  μην μπορώντας να αποφύγει τον πόλεμο στη Δύση, ο Αδόλφος Χίτλερ δήλωσε ότι θα συμμορφωθεί ουσιωδώς με τις επιταγές του «jus publicum europaeum» (=ευρωπαϊκό δημόσιο δίκιο, δηλαδή ενιαίος νόμος κρατικής οργάνωσης στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης) κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των στρατιωτών της  Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ, καθώς και των άμαχων πολιτών. Άλλωστε, στο «Μάιν Καμπφ» ο Φύρερ είχε  εξαγγείλει ένα πρόγραμμα αποικιακής επέκτασης στην ευρωπαϊκή ανατολή, για την αποφυγή ακριβώς ενός «αδελφοκτόνου πολέμου με τη Μεγάλη Βρετανία». Όπως μάλιστα αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του σε βρετανό δημοσιογράφο λίγο μετά την άνοδο των ναζί στην εξουσία, ο «Α΄ ΠΠ αποτέλεσε τραγωδία για τα δύο γερμανικά έθνη». (waltendegewalt.wordpress.com «Κοινή Ευρώπη»-Ντ.Λοζούρντο)

Είναι χρήσιμο να επισημανθεί ότι σε ευρείς κύκλους διανοουμένων, επιχειρηματιών   και πολιτικών, προπαντός των ηγέτιδων δυτικών δυνάμεων, επικρατούσε η άποψη  ότι Βρετανοί και Γερμανοί αποτελούν δύο μεγάλα παρακλάδια της «τευτονικής φυλής».

Εν κατακλείδι:

Η Ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα των βάρβαρων, δαιμονικών και γιατί όχι, αιμοδιψών διαθέσεων μιας θερμογόνας προσωπικότητας. Οι αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία μόνο αν τις δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα, του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά, κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που τον συνοδεύουν.

Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν τρελός, σχιζοφρενής, παρανοϊκός, ναρκομανής, δαιμονικός ή μη ανθρώπινος…Ο Αυστριακός δεκανέας που ασπάστηκε το όραμα της μεγαλοαστικής Γερμανικής τάξης μα και των Πρώσων αριστοκρατών για παγγερμανισμό της Ευρώπης, με κριτήρια εθνοφυλετικής ανασύνθεσης και φυλετικού πολέμου, ήταν γέννημα θρέμμα της εποχής του.

Κάποτε, ένας από τους πιο ικανούς Ιστορικούς, ο Thomas Nipperdey έγραψε: «Η Ιστορία είναι κάτι περισσότερο από την προϊστορία του παρόντος. Το κάθε παρελθόν έχει την δική του υπόσταση: ένα ανοικτό μέλλον».

Σε αυτό το ανοικτό μέλλον, το χθες έχει αρχίσει να προβάλλεται επικίνδυνα!




http://www.nostimonimar.gr/xechaste-ton-adolfo-chitler/