Απάντηση στην ανακοίνωση του Ο.Μ.ΣΥΡΙΖΑ Νάουσας (σε όσους έχουν απομείνει)

ΟΙ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΙ ……ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΝΑΟΥΣΑΣ

Ήρθαν  ντυμένοι φίλοι

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

Εμείς οι ‘άγνωστοι’ για τον σύριζα Νάουσας αναλαμβάνουμε την ευθύνη της σύνταξης και ανάρτησης των κακής ποιότητας κατά την διανόηση του σύριζα Νάουσας των πανό στο Πιθάρι ακριβώς για να τα κρίνει και να τα χαρακτηρίσει κάθε Ναουσαίος.

Είμαστε εμείς οι ‘’άγνωστοι’’ που κάναμε την πολιτική παρέμβαση -καταγγελία με την αφισοκόλληση την 14/6 στης 11 μ.μ. στα μπαράκια της πόλης και στο κέντρο μέσα από αστεϊσμούς και συζητήσεις με τον κόσμο που κυκλοφορούσε .Εσείς βέβαια λείπατε όπως λείπετε και από κάθετι που γίνετε σε αυτήν την πόλη.

Είμαστε εμείς οι ‘άγνωστοι’ που μηνυθήκαμε από τον σύριζα την βουλευτή καρασαρλίδου και την ανύπαρκτη κατά δήλωσης σας κοινωνία πολιτών (εξ’ού και το τρολάρισμα με την υπογραφή στις αφίσες) αντί για απάντηση στης καταγγελίες μας ,δεν πειράζει όμως γιατί τις απαντήσεις στις καταγγελίες μας θα πρέπει να τις δώσετε στο δικαστήριο για να στοιχειοθετήσετε την συκοφαντική δυσφήμηση για την οποία μας εγκαλείτε.

Να σας θυμήσουμε γιατί έχετε κοντή μνήμη ότι από έμας τους ‘άγνωστους ’ζητήσατε να κάνουμε την αφισοκόλληση στην μοναδική εκδήλωση που κάνατε για τους πρόσφυγες και όταν αρνηθήκαμε να γίνουμε οι χρήσιμοι ηλίθιοι οι αφίσες πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων γιατί φυσικά εσείς οι διανοούμενοι δεν μπορείτε να ασχολήστε με τόσο πεζά πράγματα όπως η αφισοκόλληση όπως και με τα τρόφιμα που καταφέρατε να μαζέψετε για τους μετανάστες (τρεις (3) σακούλες)σε μας τα φέρατε για να τα πάμε στην Ειδομένη γιατί εμείς είχαμε τον τρόπο.Να σας θυμήσουμε την απαξιωτική σας στάση απέναντι στην πρόταση μας για δημιουργία κοινωνικού ιατρείου – φαρμακείου και κοινωνικού φροντιστηρίου στη Νάουσα.Μα και μεις οι ‘άγνωστοι ’ και  περιθωριακοί που δεν έχουμε καμία θέληση για εξουσία και βόλεψη θράσος που το είχαμε να σας σηκώσουμε από τον καναπέ .

Μας εγκαλείτε ως υβριστές και ότι δέχεστε κάθε κριτική. Η πραγματικότητα σε όλη την Ελλάδα δείχνει το αντίθετο ,η ποινικοποίηση της κριτικής είναι η απάντηση σας. Κορυφαίο παράδειγμα η μήνυση του υπουργού κοτζιά στο περιοδικό κριτικής βιβλίων  ATHENS BOOKS REVIEW, γιατί σε ένα άρθρο τους τον αποκάλεσαν σταλινικό. Τώρα η υπόθεση έχει φτάσει  στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Καλοδεχούμενη κάθε κριτική αλλά δεν πρέπει να αναφέρετε στον σύριζα και τους βολευτές του.Να υπενθυμήσουμαι ότι το ΚΚΕ στα 128 χρόνια της ιστορίας του ποτέ δεν προσπάθησε να φιμώση την κριτική απέναντι του με την ποινικοποίηση.

Συγχέετε τον φασισμό με τον αστικό φασισμό από άγνοια μάλλον παρά επίτηδες θέλουμε να πιστεύουμε,εάν μελετούσατε την Χάνα Άρεντ τον Χάγιεκ και τον Μπέγιαμιν θα ξέρατε και τι σημαίνει αστικός φασισμός.Ένα παράδειγμα για να μην σας κουράζουμε είναι όταν από τους  συνταξιούχους του λαναρά και κάτοικους της πόλης μας μετά από 45 χρόνια σκληρής δουλειάς οι βουλευτές των συριζανέλ με την ψήφο τους αφαιρούν τρεις συντάξεις το χρόνο χρησιμοποιώντας το μονοπώλιο της κρατικής βίας και καταπατώντας το κοινωνικό συμβόλαιο που λέγεται σύνταγμα χωρίς αυτοί οι άνθρωποι να έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν ,αυτό είναι αστικός φασισμός που πραγματοποιείτε μέσα από τους θεσμούς μιας κουτσουρεμένης πλέον αστικής δημοκρατίας.

Τελειώνοντας μας εγκαλείτε ότι θα κριθούμε από τον λαό της Νάουσας. Το τερματίσατε ‘συντρόφια’ .Το κόμμα σας έγινε το κυνικότερο μόρφωμα ,συνδυασμός απίστευτου ραγιαδισμού ,αδιαφορίας ,παρτακισμού και ασχετοσύνης. Μετατρέψατε το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού σε ναι ,ψηφίσατε τα χειρότερα μνημόνια εκεί που θα τα σκίζατε υπερφορολογήσατε τους φτωχότερους και αναλάβατε να συνεχίσετε το ξεπούλημα της Ελλάδας και της δημόσιας περιουσίας εκεί που οι άλλοι κολόσανε. Οβιδιακή η μεταμορφωση σας και εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα άρματα τώρα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια.

Καληνύχτα σας ,λυπόμαστε που δεν αντέχεται πλέον τους εαυτούς σας. Ψηλά τα κεφάλια γιατί στο τέλος ,μακροχρόνια όλοι θα είμαστε νεκροί.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΟΙ ‘ΑΓΝΩΣΤΟΙ’

Τρύφων Τσικουρλής

Γιάννης Ουρδουλίδης

Γεώργιος Νωίδης

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ 'ΑΠΟ ΤΟ 19250 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ...'

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΟΝΤΟΣ ΣΤΟ ΠΙΘΑΡΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 21/10

ΟΙ ''ΑΚΚΡΟΔΕΣΜΟΣ'' ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 7/10 ΣΤΟ ΠΙΘΑΡΙ

Ένα πρόγραμμα γεμάτο αγαπημένα τραγούδια που έμειναν ριζωμένα μέσα μας στα χρόνια θα ακούσετε το Σάββατο 7/10 στο Πιθάρι ( Νάουσα ) από τον Αστέρη Βαρβέρη στην ηλεκτρική κιθάρα , Γιάννη Κολοβό στο κοντραμπάσο , την Μαρία Καργαδούρη στο τραγούδι «Ακρόδεσμος» το όνομα του σχήματος μιας και τρείς γενιές μουσικών ενώθηκαν, δέθηκαν σαν κόμπος στο άπειρο της μουσικής για να μοιραστούν μελωδίες από Μάνο Χατζιδάκη,Νικόλα Άσημο, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Amy Winehouse , Tina Turner, Michael Jackson, Pink Martini ανέκδοτα και αδέσποτα τραγούδια.
Είσοδος ελεύθερη
Και μην ξεχνάμε ότι η αμοιβή των μουσικών είναι στο χέρι μας και στο καπέλο τους!

Μύθοι, γεγονότα και αγωνία για τις Σκουριές

Του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη

H καναδική εταιρία Eldorado Gold την εβδομάδα που μας πέρασε έλαβε άδειες για την Ολυμπιάδα εκβιάζοντας, εκδίδοντας «δημοκρατικές» ανακοινώσεις στον Τύπο με τις οποίες φρόντιζε να υποδεικνύει την «σκιώδη κυβέρνηση» του Κ. Μητσοτάκη ως την ιδανική για να εκτελέσει το έργο.

Δίπλα σε όλα αυτά φρόντισε να καταστήσει τους υπαλλήλους της, πύρινους θεματοφύλακες της «επένδυσης», οι οποίοι μπούκαραν στα γραφεία του Υπουργείου και μέσα σε δύο 24ωρα οι άδειες είχαν εκδοθεί.

Το χρονικό παρουσιάζεται ακριβώς για να τονιστεί, η όχι απλά περίεργη αλλά δουλική στάση του υπουργού Γ. Σταθάκη. Άδειες σε δύο 24ωρα μόνο ο καπιταλισμός και μια δουλική κυβέρνηση μπορεί να κατασκευάσει.

Η εταιρία όμως συνεχίζει να εκβιάζει, με αιχμή του δόρατος της την αποχώρηση από την Ελλάδα αυτή την εβδομάδα με αφορμή την άδεια στις Σκουριές. Άδεια που δεν έχει πάρει γιατί στην Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, παρουσιάζει την μέθοδο flash-melting που κυριολεκτικά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, γιατί δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ ξανά. Το μόνο που γνωρίζουμε με σιγουριά βάσει μελετών του ΙΓΜΕ είναι ότι όταν αρχίσουν οι εργασίες θα εκλύονται 20.000 τόνοι αρσενικού (με όριο τα 20 κιλά) και αμίαντος (με όριο το 0).

Δίπλα στην εταιρία συμπαραστέκονται ευθαρσώς ΟΛΑ τα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλην της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ με πρόσφατες διαρροές στην απόφαση της ΓΣΕΕ), τα κανάλια με μπροστάρη τον ΣΚΑΙ αλλά και η κυβέρνηση που φροντίζει για την εξασφάλιση των αδειών.

 

Η λύσσα των παραπάνω για την καταστροφή που θέλει να φέρει η Eldorado στην Χαλκιδική έχει φέρει πολλούς μύθους στην επιφάνεια του δημόσιου λόγου. Αυτοί οι μύθοι λοιπόν πρόκειται να παρουσιαστούν και να καταρριφθούν από γεγονότα και με τεκμήρια που καμιά φορά τα προσφέρει η ίδια η εταιρία…

 

1^ος Μύθος : Θέσεις Εργασίας

Ο Σταύρος Θεοδωράκης πρόσφατα έχασε το μέτρημα, μπέρδεψε τον πολλαπλασιασμό με την πρόσθεση και κατέληξε στο «γεγονός» ότι στα μεταλλεία απασχολούνται 4.000 εργαζόμενοι. Γνώστες και με μακρά προϋπηρεσία στην παραχάραξη στατιστικών στον ΣΚΑΙ μίλησαν για πάνω από 2.000 εργαζόμενους.

 

Δυστυχώς και για τους δύο η ίδια η εταιρία έρχεται να δηλώσει στην ΜΠΕ που κατέθεσε για το έργο ότι οι εργαζόμενοι αυτήν την στιγμή ανέρχονται κοντά στους 800 και σε πλήρη ανάπτυξη θα φτάσουν τους 1.300.

2^ος Μύθος : Το όφελος του Δημοσίου

 

Για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της περιοχής και τα χιλιάδες στρέμματα παρθένου δάσους το Ελληνικό Δημόσιο εισέπραξε 11.000.000 ευρώ, τα οποία δεν εισέπραξε ποτέ καθώς δόθηκαν εκ νέου στην εταιρεία TVX. Η αγοροπωλησία πραγματοποιήθηκε τότε από τον περίφημο κ. Πάχτα επί κυβέρνησης Σιμήτη.

 

Το 2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκρινε ότι το τίμημα που κατέβαλε η Ελληνικός Χρυσός ισοδυναμούσε με παράνομη κρατική ενίσχυση κατά παράβαση των κανόνων της E.E. Ουσιαστικά το κράτος έδρασε σε βάρος του δημοσίου και υπέρ των χρυσοθήρων καπιταλιστών.

 

Παράλληλα αν κανείς επιδιώξει να αναζητήσει το φορολογικό κέρδος που θα έχει η επένδυση για το Ελληνικό Δημόσιο καταλήγει σε κάποιο νησί-φορολογικό παράδεισο. Εκεί φορολογείται η εταιρία. Επομένως το μόνο φορολογικό κέρδος είναι η εισφορές των 1300 εργαζομένων και οι φόροι που θα πληρώσουν !

 

Τέλος με τους μύθους. Τώρα αρχίζουν οι διώξεις.

Διώξεις 420 και πλέον αγωνιστών που κατηγορούνται μεταξύ άλλων και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης γιατί αγωνίζονται για ΓΗ-ΝΕΡΟ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

 

Όταν λοιπόν αποψιλωθούν όλα τα στρέμματα παρθένου δάσους.

Όταν χιλιάδες εργαζόμενοι στον πρωτογενή τομέα (αλιεία, κτηνοτροφία, γεωργία, μελισσοκομία) και στον τουρισμό δεν θα έχουν δουλειά, γιατί δεν θα υφίσταται φύση.

Όταν όλες οι παραλίες “λερωθούν” από τα απόβλητα.

Όταν κάθε φράγμα στερέψει από τις γεωτρήσεις.

Όταν πάρουν μπρος τα μεταλλεία.

Όταν αρχίσουν να εκλύονται τόνοι αρσενικού και αμίαντος.

Όταν όλοι οι διωκόμενοι καταδικαστούν και το DNA κάνει πάλι τα μαγικά του στα χέρια των δικαστών.

Όταν το κίνημα δεν θα αντέξει άλλο την βία της αστυνομίας, του κράτους και των δικαστών.

Τότε θα είναι αργά.

Τότε θα αντιληφθούμε τον κίνδυνο στην ίδια μας την υγεία από τον καρκινογόνο αμίαντο που εντόπισε το ΙΓΜΕ.

Τότε ίσως να μην ξαναπλησιάσεις εκεί γιατί δεν θα ξες τι να πρωτοφοβηθείς. Την αστυνομία, τους δικαστές ή το αρσενικό και τον αμίαντο !

 

Γι’ αυτό ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕ !

 

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ – ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΡΥΞΗ – ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Διαρκής ενημέρωση για την εξόρυξη και πλούσιο υλικό στο : http://antigoldgr.org/

http://www.nostimonimar.gr/mythi-gegonota-ke-agonia-gia-tis-skouries/

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ '' SONGS OF THE UMDERGRAOUND'' ΣΤΟ ΠΙΘΑΡΙ

Προβολή του ντοκιμοντέρ SONG OF THE UNDERGROUND'' στο ΠΙΘΑΡΙ  τη Δευτέρα 4/9 και ώρα 10 μ.μ.


Σκην. Bill Mousoulis


Παραγ. Ελλάδα Αυστραλία 2017


Δειαρ.  78'


ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ


Θα προλογίσει ο σκηνοθέτης και θα ακολουθήσει συζήτηση μετά την προβολή.

Μια ταινία του Βασίλη Μουσούλη που πραγματεύεται την εναλλακτική underground μουσική σκηνή στην Ελλάδα της κρίσης.Συνυπάρχουν λαιβ και συνεντεύξεις καθώς ακούμε την ιστορία της σύγχρονης εναλλακτικής μουσικής σκηνής από το ρεμπέτικο έως τη ροκ τη πανκ και το χιπ χοπ.Οι μουσικοί παίζουν και μιλούν με πάθος τα τραγούδια και τις σκέψεις τους ενάντια στην εξουσία.Στην ταινία εμφανίζονται και συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι : Δημήτρης Πουλικάκος , Αντουάν Παρίνης , Θάνος Κόης , Γιάγκος Χαιρέτης , Κατερίνα Κωνσταντίνου , Γιώργος Αβούρης , οι alpha bang ,οι ουστ , οι flowjob , ο Γιώργος Αβούρης και ο Σταύρος Ζιώγας.Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε 26 Μαίου στο B FEST στην Αθήνα.

Τα εγκλήματα κάτω απ’ το χαλί της ιδεολογίας ή/και της προόδου

«Δεν υπάρχει σημαία αρκετά μεγάλη για καλύψει τη ντροπή να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους.»
Χάουαρντ Ζιν

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Χάουαρντ Ζιν ξεκινάει το εμβληματικό «Η ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» με τα εγκλήματα του Χριστόφορου Κολόμβου. Απ’ τις πρώτες σελίδες μας εξηγεί πώς αντιλαμβάνεται την Ιστορία και τις αφηγήσεις της.

«Η αβασάνιστη αποδοχή φρικαλεοτήτων, ως λυπηρό αλλά αναγκαίο τίμημα για την πρόοδο (η Χιροσίμα και το Βιετνάμ, προκειμένου να σωθεί ο Δυτικός Πολιτισμός, η Κροστάνδη και η Ουγγαρία προκειμένου να σωθεί ο σοσιαλισμός) συμβαίνει ακόμα και σήμερα.

Ένας από τους λόγους που τέτοιες φρικαλεότητες εξακολουθούν να συμβαίνουν είναι ότι μάθαμε να τις θάβουμε κάτω από χιλιάδες άλλα γεγονότα, όπως θάβουμε τα ραδιενεργά κατάλοιπα μέσα στη γη.

    Η δική μου οπτική γωνιά στην αφήγηση της ιστορίας είναι διαφορετική: πιστεύω ότι   δεν πρέπει να δεχόμαστε ότι η μνήμη των κρατών ταυτίζεται με τη δική μας. Τα έθνη δεν είναι και δεν υπήρξαν ποτέ κοινότητες.

Όταν η ιστορία οποιασδήποτε χώρας παρουσιάζεται ως ιστορία μιας οικογένειας, τότε αποκρύπτονται λυσσαλέες συγκρούσεις συμφερόντων ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους, σε αφέντες και δούλους, σε καπιταλιστές και εργάτες, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, σε άτομα διαφορετικής φυλής και φύλου.

Και σ’ έναν τέτοιο κόσμο συγκρούσεων, σ’ έναν κόσμο θυμάτων και δημίων, είναι καθήκον των σκεπτόμενων ανθρώπων, όπως είπε ο Αλμπέρ Καμύ, να μη συμμαχήσουν με τους δήμιους.

Η πρόθεση μου δεν είναι να θρηνήσω τα θύματα ούτε να καταγγείλω τους δήμιους. Τα δάκρυα κι ο θυμός που αναλώνουμε για το παρελθόν εξαντλούν την ενέργεια μας στο παρόν. Κι οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι πάντα ευδιάκριτες.

Μακροπρόθεσμα ο δυνάστης είναι επίσης και θύμα. Βραχυπρόθεσμα τα θύματα, απελπισμένα και επηρεασμενα απ’ το σύστημα που τα καταπιέζει, στρέφονται εναντίον κάποιων άλλων θυμάτων.

Προκειμένου η Ιστορία να είναι δημιουργική, προκειμένου να προσδοκά το πιθανό μέλλον χωρίς ν’ απαρνιέται το παρελθόν, θα πρέπει -πιστεύω- να δίνει έμφαση σε νέες προοπτικές, αποκαλύπτοντας εκείνα τα κρυφά περιστατικά του παρελθόντος, όπου οι άνθρωποι, έστω και στιγμιαία, έδειξαν ότι είναι ικανοί να αντιστέκονται, να ενώνουν τις δυνάμεις τους και, περιστασιακά, ακόμα και να νικούν.

Υποθέτω -ή ίσως και να εκφράζω μια ευχή- ότι το μέλλον μας βρίσκεται στις φευγαλέες στιγμές ευσπλαχνίας του παρελθόντος, κι όχι στους πολλούς αιώνες συγκρούσεων.»

~~

Ο Ζιν μας θυμίζει ότι κανένα έγκλημα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για κάποιο άλλο.

Το Περλ Χάρμπορ δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη Χιροσίμα.
Τα ναζιστικά εγκλήματα δεν δικαιολογούν το σφαγείο της Δρέσδης.
Το Ολοκαύτωμα δεν δικαιολογεί το απαρχάιντ της Παλαιστίνης.

Ούτε όμως για χάρη της προόδου (ό,τι και να σημαίνει αυτή η λέξη) μπορούμε να κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί τα εγκλήματα των θρησκειών, της αποικιοκρατίας, του καπιταλισμού, του σταλινισμού, του φασισμού, του ναζισμού, του νεοφιλελευθερισμού.

Γιατί σαν ραδιενεργά αυγά εκκολάπτονται ξανά.

~~

Ο Ζιν μας υπενθυμίζει κάτι ακόμα: Ότι η Ιστορία δεν γράφεται (μόνο) απ’ τους νικητές. Γράφεται απ’ τους κυρίαρχους, τους ηγέτες και τις ελίτ, για να τη διαβάζει ο λαός.

Οι δούλοι κι οι γυναίκες στην Αρχαία Αθήνα δεν είχαν λόγο.

Οι στρατιώτες που πέθαναν στις μάχες τιμούνται στα μνημεία του Άγνωστου Στρατιώτη, ενώ οι στρατηλάτες (Μεγαλέξανδροι, Καίσαρες, Ναπολέοντες, Τσώρτσιλ και Στάλιν) κοσμούν τις πλατείες με τα αγάλματα τους.

Στη ναζιστική Γερμανία υπήρξαν άνθρωποι, Γερμανοί, που αντιστάθηκαν.
Στην κομμουνιστική ΕΣΣΔ άνθρωποι που υπέφεραν, φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν επειδή διαφωνούσαν.
Στον παράδεισο του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, έζησαν (και ζουν) άνθρωποι που ποτέ δεν έγιναν (ούτε θα γίνουν) μέρος του αμερικανικού ονείρου.

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, για εμάς, κανείς δεν γράφει ιστορικά κείμενα.

Οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η ΕΣΣΔ, η Τουρκία, η Κίνα, η Ελλάδα, αναφέρονται ως «Κράτη» ή ως «Έθνη», στριμώχνοντας μέσα σε μια λέξη κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε ξεχωριστή ύπαρξη.

Βάζοντας στο ίδιο καλάθι τους τσιφλικάδες και τον Μαρίνο Αντύπα, τους κομισάριους και τους γιόγκι, τους λευκούς Αυστραλούς και τους Αβορίγινες, τους Ινδούς μεγιστάνες και τους ζητιάνους της Καλκούτας, τις γυναίκες και τους άντρες, αποσιωπούμε έντεχνα το μεγαλύτερο κομμάτι της Ιστορίας.

~~

Το τρίτο και σημαντικότερο μέρος της σκέψης του Ζιν εμπεριέχεται σ’ αυτή τη φράση: «Τα δάκρυα κι ο θυμός που αναλώνουμε για το παρελθόν εξαντλούν την ενέργεια μας στο παρόν.»

Το παρελθόν της ανθρωπότητας υπάρχει πλέον μόνο ως Ιστορία. Πρέπει να την καταλάβουμε και να προχωρήσουμε. «Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν αν μείνουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε.» (Άλμπερτ Αϊνστάιν)

Αν εμμένουμε στο παρελθόν (είτε είναι η Αθηναϊκή Δημοκρατία, είτε ο κομμουνισμός, είτε ο καταστροφικός καπιταλισμός) και θριαμβολογούμε, λογομαχούμε ή κλαίμε για τα περασμένα μεγαλεία δεν θα επιβιώσουμε.

Πρέπει να περάσουμε σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο σκέψης και πολιτικής οργάνωσης που θα συμπεριλαμβάνει στοιχεία απ’ τα προηγούμενα μοντέλα (όσα αποδείχτηκαν ωφέλιμα), θα απορρίψει τα λανθασμένα και θα δημιουργήσει νέες συνθέσεις, καινοφανείς και σύμφωνες με τα σύγχρονα προβλήματα του παγκοσμιοποιημένου πλανήτη.

«Οι άνθρωποι έδειξαν ότι είναι ικανοί να ενώνονται και να αντιστέκονται», λέει ο Ζιν. «Και περιστασιακά να νικούν».

Αυτή η περίσταση είναι πλέον αναγκαιότητα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι απ’ την ισοπεδωμένη Δρέσδη, την οποία κατέστρεψαν ολοσχερώς τα συμμαχικά βομβαρδιστικά.
Διαβάστε και το «Σφαγείο νούμερο 5» του Κουρτ Βόνεγκατ, εκδόσεις Κέδρος

Το βιβλίο του Χάουαρντ Ζιν το αγόρασα με τη συνδρομή των φίλων του Γελωτοποιού, στο donate που υπάρχει στο μπλογκ. Τους ευχαριστώ πολύ για την προσφορά τους.
https://sanejoker.info/2017/08/sweep-under-the-carpet.html

Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti: Αθάνατοι.

Από τον Πάνο Σείκιλο

«Τα λόγια μας, η ζωή και ο πόνος μας δεν είναι τίποτα. Ο θάνατός μας – ο θάνατος ενός παπουτσή κι ενός φτωχού ψαρά – είναι το παν για μας! Η τελευταία στιγμή μάς ανήκει – η θανάσιμη αγωνία είναι ο θρίαμβός μας…»

 

Πριν από 90 χρόνια, στις 23 Αυγούστου, δολοφονούνται στην ηλεκτρική καρέκλα από το κράτος των Η.Π.Α. και την πολιτεία της Μασαχουσέτης δύο αθώοι αγωνιστές.

Δύο ονόματα που ενεπλάκησαν σε μία από τις πιο μεγαλειώδεις ιστορίες αγώνα. Ονόματα που με τη στάση τους, ενέπνευσαν εργατοϋπαλληλικές ενώσεις, σωματεία αλλά και πλήθος ανένταχτων γυναικών και ανδρών να δράσουν αυθόρμητα υπέρ της απελευθέρωσής τους. Ανάγκασαν δικαστές και εξουσία να ανασκουμπωθούν, να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά για την ταυτότητα και τη συνείδησή τους. Μα περισσότερο απ’ όλα, το δίδυμο Sacco και Vanzetti έγραψε τη δική του ιστορία-ορόσημο για τους καιρούς που ήρθαν και για ‘κείνους που περιμένουμε να ‘ρθουν. Μία ιστορία βιοπάλης και αλληλεγγύης.

Γεννημένοι στην Ιταλία του ευρωπαϊκού νότου, οι αναρχικοί Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti ήρθαν από νωρίς αντιμέτωποι με την ανάγκη για επιβίωση. Η τύχη τούς έφερε στο κατώφλι των Ηνωμένων Πολιτειών το 1908. «Μέσα στη μαύρη απελπισία πήρα την απόφαση να φύγω από την Ιταλία και να πάω στην Αμερική. Στις 9 του Ιούνη του 1908 αποχαιρέτησα τα αγαπημένα μου πρόσωπα… Ταξιδεύοντας 2 μέρες με τρένο μέσω Γαλλίας και μετά διασχίζοντας επί 7 μέρες τον ωκεανό, έφτασα στη γη της επαγγελίας. Η Νέα Υόρκη ξεπρόβαλλε απειλητικά στον ορίζοντα με όλο το μεγαλείο και την αυταπάτη της ευτυχίας που υποσχόταν. Απ’ τη γέφυρα του πλοίου προσπαθούσα να δω μέσα απ’ αυτό το πλήθος των κτιρίων που ξεπρόβαλλε ελκυστικό και συνάμα απειλητικό στα μάτια των στριμωγμένων αντρών και γυναικών της γ΄ θέσης. Στο σταθμό υποδοχής μεταναστών δοκίμασα την πρώτη μου μεγάλη έκπληξη. Είδα τους υπεύθυνους υπαλλήλους να μεταχειρίζονται τους επιβάτες της γ΄ θέσης σαν ζώα. Δεν είχαν ούτε έναν καλό ή παρηγορητικό λόγο για να ελαφρύνουν το βαρύ φορτίο του φόβου που ένιωθαν οι νιόφερτοι στις αμερικανικές ακτές. Η ελπίδα που παρέσυρε τους μετανάστες στη νέα γη, εξανεμίστηκε μετά την πρώτη τους επαφή με τους σκληρούς αυτούς υπαλλήλους. Τα παιδάκια, που θα ‘πρεπε να ‘ναι ενθουσιασμένα απ’ την προσμονή, είχαν γαντζωθεί στα φουστάνια των μανάδων τους, κλαίγοντας τρομοκρατημένα. Τέτοιο ήταν το εχθρικό πνεύμα που πλανιόταν στους χώρους υποδοχής των μεταναστών. Θυμάμαι σαν τώρα που στεκόμουν μόνος σαν έφτασα στο Μπάτερι της Νέας Υόρκης, με τα φτωχικά μου υπάρχοντα, λίγα ρούχα δηλαδή και κάτι ψιλά στην τσέπη. Μέχρι χτες βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που με καταλάβαιναν…» αναφέρει στα Απομνημονεύματά του ο Bartolomeo Vanzetti *¹.

 

 

…

            Ήταν μια 23^η Αυγούστου σαν τη σημερινή, το 1927, όταν το μακρύ χέρι της εξουσίας του πουλημένου δικαστή Webster Thayer επιστρατεύει τα ψέματα του αρχιμπάτσου William Proctor για να φιμώσει μια για πάντα τις ελεύθερες φωνές ενός ιχθυοπώλη κι ενός τσαγκάρη: «Συμφωνήσαμε με τον εισαγγελέα να πω ότι οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο της ληστείας προέρχονται κατά πάσα πιθανότητα από το πιστόλι του Nicola Sacco.»

Οι αναρχικοί αγωνιστές καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ είχαν συλληφθεί έξι χρόνια πριν, με αφορμή τη ληστεία μετά φόνου του ταμία ενός εργοστασίου υποδηματοποιίας και του σωματοφύλακά του, στο προάστιο Braintree της Μασαχουσέτης. Οι δυο τους αρνήθηκαν κάθε συμμετοχή.

 

Η αλήθεια πίσω από το απάνθρωπο κυνηγητό τους ήταν ότι «πρωτοστάτησαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου και ήσαν πρωτοπόροι οργανωτές των εργατικών συνδικάτων, μακριά, μάλιστα, από την οπορτουνιστική γραμμή που κυριαρχούσε τότε στη συνδικαλιστική ηγεσία» **².

 

 

Γράφει χαρακτηριστικά για την υπόθεση, ο Νίκος Μπογιόπουλος ***³: «Ο πραγματικός λόγος αυτής της πολιτικής δολοφονίας ήταν ότι η αστική τάξη των Η.Π.Α. και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα παραδειγματισμού. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι επαναστατικές εξελίξεις σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σε συνδυασμό με την ορμητική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος μέσα στις Η.Π.Α., προκαλούν πανικό στη κυρίαρχη αμερικανική ελίτ.»

Ανατριχιάζουν μερικά από τα τελευταία λόγια του Bartolomeo Vanzetti μπροστά στο δικαστή Thayer: «Δε θα ευχόμουν ούτε σ’ ένα σκυλί ή σ’ ένα ερπετό, στο πιο ευτελές ή δύστυχο πλάσμα της Γης –  δε θα ευχόμουν σε κανένα απ’ αυτά όσα έχω υποστεί για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά η πεποίθησή μου είναι ότι τα έχω υποστεί για πράγματα για τα οποία είμαι ένοχος. Τα υφίσταμαι γιατί είμαι ριζοσπάστης, και πράγματι είμαι ριζοσπάστης· τα έχω υποστεί γιατί ήμουν Ιταλός, και πράγματι είμαι Ιταλός.»

 

 

Ακολουθεί το τελευταίο γράμμα του Nicola Sacco στον αγαπημένο του γιο, ζωντανό μνημείο πατρικής αγάπης, τιμής και αλύγιστου χαρακτήρα λίγο πριν την ηλεκτρική καρέκλα…

«Γιε μου, να θυμάσαι: μην τα κρατάς όλα για εσένα.

Πάντοτε να κάνεις ένα βήμα πίσω, ένα βήμα μόνο, για να βοηθάς τους πιο αδύναμους, να στέκονται πλάι σου. Οι πιο αδύναμοι που φωνάζουν για βοήθεια, οι ταπεινωμένοι, τα θύματα, αυτοί είναι οι φίλοι σου. Οι φίλοι σου και οι φίλοι μου, οι σύντροφοί μας που αγωνίζονται. Ναι, και καμιά φορά πέφτουν. Πέφτουν, όπως ο πατέρας σου και ο σύντροφός του ο Bartolomeo έπεσαν. Αγωνίστηκαν και έπεσαν χτες για την κατάκτηση της χαράς. Για την ελευθερία όλων.

Στον αγώνα γιε μου, εκεί θα νιώσεις την αγάπη. Και στον αγώνα θα αγαπηθείς!»

1. Τζον Ντος Πάσος: «Μπροστά στην ηλεκτρική καρέκλα – Η ιστορία των Σάκο και Βαντσέτι», εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος.
2. Ριζοσπάστης, 07.06.2002.
3. http://www.Ιmerodromos.gr

 

 

Πάνος Σείκιλος, για το Νόστιμον ήμαρ