…και ορκίσου εκδίκηση

Ένα κείμενο του Άρη Ψωμά και του Σπύρου Μπρίκου

Ο ΘΆΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ. Η ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΚΆΤΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΠΕΘΑΊΝΕΙΣ. ΕΊΝΑΙ ΚΆΤΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΖΕΙΣ. ΠΟΛΎ ΣΥΧΝΆ ΌΜΩΣ, ΌΝΤΩΣ, ΛΈΜΕ ΓΙΑ ΚΆΠΟΙΟΝ ΌΤΙ ΠΈΘΑΝΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΏΣ. ΕΊΝΑΙ ΜΆΛΛΟΝ ΜΙΑ ΠΑΡΑΦΘΟΡΆ ΤΟΥ ΛΌΓΟΥ. ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΕΝΝΟΟΎΜΕ ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ ΈΖΗΣΕ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ ΜΈΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΤΟΥ ΣΤΙΓΜΉ.

Η αξιοπρέπεια είναι, πρώτα και κύρια, έννοια ποιοτική. Ή την έχεις ή δεν την έχεις. (Ποσοτική γίνεται όταν συγκεντρώνονται πολλοί αξιοπρεπείς παλεύοντας για το δίκιο…). Και όπως σε όλες τις ποιοτικές έννοιες, η ύπαρξη ή η ανυπαρξία της, καθορίζεται από τις απαντήσεις σε μία σειρά από ερωτήματα – κριτήρια.

Αν ρωτήσουμε λοιπόν, οι περισσότεροι θα απαντήσουν ότι η αξιοπρέπεια πηγάζει από τη συνείδηση μας. Και είναι κι αυτό βέβαια μια παρανόηση. Η αξιοπρέπεια δεν είναι ιδεατή. Η αξιοπρέπεια είναι » υλική «. Δεν εννοούμε φυσικά ότι η αξιοπρέπεια τρώγεται, πίνεται ή κόβεται στα δύο. Όμως, σίγουρα δεν καθορίζεται από τη συνείδηση μας. Καθορίζεται από τις υλικές σχέσεις, τις σχέσεις παραγωγής της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Και αυτή η ταξική κοινωνία έχει δύο όχθες, δύο πλευρές. Στη μία όχθη στέκονται τα αφεντικά. Στην άλλη όχθη, οι εργάτες. Και τα πράγματα απλοποιούνται. Γιατί τελικά η αξιοπρέπεια καθορίζεται από την απάντηση όχι σε πολλά, αλλά σε ένα και μόνο ερώτημα-κριτήριο :

» Με ποια πλευρά είσαι ; »

Το ίδιο ερώτημα που είχε απευθύνει πριν χρόνια, η σύζυγος του απεργού εργάτη στον διώκτη του άντρα της. Στον έμμισθο μπράβο της εργοδοσίας που κυνηγούσε να δολοφονήσει τον αγωνιστή εργάτη. Στο μισθωμένο τσιράκι του αφεντικού που όμως ζούσε στην ίδια γειτονιά, που ήταν το ίδιο φτωχός και πεινασμένος με τον εργάτη που κυνηγούσε. Γι΄αυτό τον ρώτησε με πραγματική απορία η εργάτρια:

« Eσύ, δηλαδή, παιδάκι μου, με ποια πλευρά είσαι ; » Και η ερώτησή της, έγινε το τραγούδι της εργατικής τάξης που λέγεται » which side are you on?» …

Οι δολοφονημένοι εργάτες των ΕΛ.ΠΕ. έζησαν τη ζωή τους απαντώντας κάθε μέρα σε αυτό το ερώτημα. Οι πνιγμένοι μετανάστες έζησαν τη ζωή τους απαντώντας κάθε μέρα σε αυτό το ερώτημα. Δεν ξέρουμε αν και ποια πολιτική τοποθέτηση είχαν. Δε μας αφορά και δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει και μας αφορά, όμως , το ερώτημα. Άσχετα πώς το απαντούσαν οι ίδιοι. Και η δολοφονία τους, πρέπει να μας βάλει όλους μπροστά σε αυτό το ερώτημα. Ας είναι ο θάνατός τους η αφορμή να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: » Με ποια πλευρά είσαι ; » … Ας είναι η δολοφονία τους η αφορμή να απαντήσουμε αντικειμενικά. Όχι τίποτε άλλο. Μόνο και μόνο να ξέρουμε, αν ζούμε με, έστω στοιχειώδη, αξιοπρέπεια.

Γιατί αν δεν έχουμε αυταπάτες, αν ξέρουμε με πλευρά είμαστε και σε ποια όχθη στεκόμαστε, τότε ξέρουμε και τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε μπροστά στους νεκρούς της τάξης μας. Τίποτα παραπάνω από αυτό που συμπυκνώνεται σε εκείνο το ΕΑΜίτικο σύνθημα:

Γονάτισε, σφίξε τη γροθιά και ορκίσου εκδίκηση.

Δεν ήμασταν στις κηδείες τους. Αλλά τους νιώθουμε δικούς μας. Και νιώθουμε δικοί τους. Αντί για στεφάνι, στέλνουμε ένα κομμάτι από μας, μερικούς στίχους από τηνΑτιντάνων Πολιτεία :

Μ΄ένα μόνο ψαλίδι ,

μπορείς να κόψεις τον ουρανό στα δυο

ο ουρανός τότε

γίνεται απροσδόκητα επικίνδυνος

ο βρυχηθμός του διατυμπανίζεται στα άπειρα

πλάτη και μήκη του

κι όλος αυτός ο θόρυβος

δεν είναι παρά το ανασκίρτημα

χιλιάδων αγκυλωμένων ψυχών…

Πλησίασα το σώμα του διπλανού μου

κι αγάπησα το γήινο στέμμα του

Δοκίμασα μια κουταλιά από την ονειρική σάρκα του

και είδα πως μου ταιριάζει

Όσο για σένα ουρανέ-

καίω με κόκκινες φλόγες το κρανίο μου

και μέσα από τις σπίθες του ολόφρεσκου μυαλού μου

σε ανατινάζω…

Ένα σχολείο με αυλή

μπαίνουν οι γέροι και βγαίνουν παιδιά

όπου δείχνει η πυξίδα, βλέπουν

όπου βλέπουν τα μάτια, φτάνουν

μαθαίνουν Νέα αριθμητική μετρώντας τ΄άστρα ένα ένα

γράφουν στους τοίχους Νέα γλώσσα

κουβαλάνε την κιβωτό της πιο Καινής Διαθήκης

γεμάτη με τα παλιά γραφτά

και με τα νέα όπλα

ξανά, εφοδεύουν στο πιο κόκκινο αστέρι

στο αχνό του ορίζοντα σκήνωμα

εκεί που κι οι νεκροί περιμένουν

θαλασσοπλέουν μια παλίρροια από λαϊκά ονόματα

και ξεκινάνε όλοι μαζί

όχι όλοι χώρια

Αθάνατοι κι Ανίκητοι

για την ηδονική γιορτή της τελευταίας τους μάχης

Στη μνήμη των εργατών μας

Αφιερωμένο στα παιδιά τους,

στην Μυρτώ και τον Κρίτωνα, την αυριανή βάρδια των νεκρών 

http://www.imerodromos.gr/ekdikisi/

Έκκληση για πολιτική ανυπακοή – του Ραούλ Βενεγκέμ

Δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Appel a la desobeissance civile» στο Sine Hebdo, τεύχος 35, την Τετάρτη 6 Μαϊου 2009. Μεταφράστηκε από το Περιοδικό Πανοπτικόν (τεύχος 13), σ.19-21

Για την αλληλεγγύη στους «χωρίς χαρτιά»

Όταν ένα κράτος προωθεί νόμους που έρχονται σε αντίθεση με την ανθρώπινη λογική, αφαιρεί από τον εαυτό του το δικαίωμα να τους εφαρμόσει. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να υπακούσει ένα νόμο που υπονομεύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στο αίσχος του δοσιλογισμού και στο κυνήγι των «χωρίς χαρτιά», μια απάντηση απομένει: πολιτική ανυπακοή στο όνομα της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Αν δεν προσέξουμε τώρα, σύντομα τα εξιλαστήρια θύματα της κρίσης των κυβερνήσεων θα είναι οι απεργοί και οι εργάτες που καταλαμβάνουν εργοστάσια.

Έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο όπου η αισχροκέρδεια, αφού σχεδίασε την ίδια της τη χρεωκοπία, τώρα θέλει να σχεδιάσει και τη χρεωκοπία της ύπαρξής μας. Όπως αναφέρουν στο μανιφέστο τους ο Glissant, o Chamoiseasu και οι φίλοι τους, δεν είναι μόνο το καλάθι της νοικοκυράς, είναι η ποίηση της ζωής που το σύστημα συνεχίζει να μας στερεί [1]. Η απέχθεια και ο κυνισμός των πολυεθνικών πάνε πακέτο με την ασπόνδυλη και πελατειακή πολιτική που ξελασπώνει τους τραπεζικούς για τις κομπίνες τους με τα χρήματα των πολιτών.

Ποιός θα μας πείσει όμως ότι οι φόροι και τα πρόστιμα που επέβαλαν χθες στο όνομα του κοινού καλού θα πάνε στα νοσοκομεία, που αντιμετωπίζονται πλέον ως «προβληματικές επιχειρήσεις», ότι θα πάνε στη δημόσια συγκοινωνία, στα ταχυδρομεία, στα σχολεία, τους ερευνητές, τη μεταλλουργία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, σε κοινωνικά χρήσιμες πρωτοβουλίες;

Όταν οι εργάτες τίθενται μαζικά σε διαθεσιμότητα και το δημόσιο χρήμα αποζημιώνει τους διευθυντές και τους γλυτώνει από βέβαιη κατάρρευση, πώς θα συνεχίσουν οι πολίτες να ανέχονται αναντίρρητα να τους κοροϊδεύουν εκείνοι που δεν εκπροσωπούν τόσο τον λαό, όσο μια πολιτική εξουσία και μια οικονομία εγκληματική; Αυτό που πρέπει να φοβάται κανείς τώρα είναι η τυφλή βία της απελπισίας, η βία που γεννούν παντού οι ανόητες προκλήσεις του Κράτους – το οποίο επιστρατεύει αυτές τις προκλήσεις για να αποκαταστήσουν την εξουσία που δεν διαθέτει πια.

Αυτήν τη στιγμή, η αλληλεγγύη στους «χωρίς χαρτιά» αποκτά μια σπουδαιότητα πρωταρχική: καταδεικνύει ότι οι κατασταλτικοί νόμοι ενός Κράτους στην υπηρεσία του καπιταλισμού που καταστρέφει τη γη, είναι άκυροι και ανίσχυροι, αφού αυτό που διακυβεύεται είναι, όχι η επιβίωση κάποιων κυνηγημένων ζώων, αλλά η ζωή η ίδια. Η ζωή του ατόμου και η ζωή της κοινωνίας, η ζωή που καταστρέφεται από την καπιταλιστική απληστία. Η αλληλεγγύη στους «χωρίς χαρτιά» εκφράζει τη βούληση για μια αλληλεγγύη ευρύτερη, για ένα κίνημα που ενώνει στον ίδιο αγώνα εκείνους που, απηυδισμένοι από τις πελατειακές πολιτικές της αριστεράς και της δεξιάς, συνειδητοποιούν ότι είναι καιρός να αντιπαραθέσουν σε μια συνταγματική δημοκρατία διεφθαρμένη την άσκηση της άμεσης δημοκρατίας.

Αργά αλλά σταθερά αναδύεται σήμερα η ιδέα ότι το ανθρώπινο θα υπερισχύει της βαρβαρότητας και της αδικίας. Αν δεν εγκαταλείψουμε την οικονομική πραγματικότητα για να δημιουργήσουμε μια πραγματικότητα ανθρώπινη, θα επιστρέψουμε γι’ άλλη μια φορά τη διαιώνιση της εμπορευματικής βαρβαρότητας. Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση παρά μόνο μέσα από την εξάπλωση στην πράξη της παρακάτω γενικής αρχής: το ανθρώπινο προηγείται της οικονομίας. Μπρος στην υπεράσπιση του άντρα, της γυναίκας, του παιδιού και της φύσης ανακαλούνται και ακυρώνονται οι νόμοι του εμπορίου.

[1] ΣτΜ. Αναφέρεται στη φράση «[Π]έρα από το πεζό στοιχείο της «αγοραστικής δύναμης» ή του «καλαθιού της νοικοκυράς», (…) το ουσιαστικό που στερούμαστε και που δίνει νόημα στην ύπαρξη, στη γνώση είναι (…) το ποιητικό στοιχείο» από το Μανιφέστο για τα «προϊόντα» πρώτης ανάγκης, ένα ποιητικό πολιτικό κείμενο υπέρ της αναγέννησης των ουτοπιών που έγραψαν δύο μαυριτανοί συγγραφείς στη Γαλλία, ο Patrick Chamoiseau και Edouard Glissant για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς εξεγερμένους της Γουαδελούπης. Το κείμενο φέρει τις εννέα συνολικά υπογραφές του Συντονιστικού της Εναλλακτικής Αριστεράς του Hainnault και δημοσιεύτηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2009.

 πηγή:

http://www.respublica.gr/2015/04/column/desobeissance-civile/

9+1 λογικοί σε τρελάδικα – Το πείραμα του Ρόζενχαν

I must be crazy to be in a loony bin like this
ΜακΜέρφι (Τζακ Νίκολσον) στη “Φωλιά του Κούκου”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Συνέβη στην Αμερική. Το 1972.

Ο Ντέιβιντ Ρόζενχαν, δίδασκε σε ένα μικρό πανεπιστήμιο «ηρωικό αλτρουισμό».

Κάπως αυθόρμητα αποφάσισε να κάνει ένα αντιδεοντολογικό πείραμα (και σίγουρα όχι και τόσο επιστημονικό) για να ελέγξει κατά πόσο το ψυχιατρικό διαγνωστικό σύστημα μπορούσε πράγματι να διακρίνει τους σώφρωνες από τους παράφρονες.

Τηλεφώνησε σε οκτώ φίλους του και τους ρώτησε αν θα ήθελαν να προσποιηθούν τους παράφρονες για ένα μήνα. Εκείνοι δέχτηκαν με χαρά (δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν;).

Έτσι άρχισε η εκπαίδευση -αν και οι μισοί από αυτούς ήταν ψυχολόγοι και ψυχίατροι, οπότε γνώριζαν τα συμπτώματα.

~~

Ένα βασικό κομμάτι της εκπαίδευσης ήταν να μάθουν να κρύβουν τα χάπια κάτω από τη γλώσσα τους και να τα φτύνουν μετά.

Πέντε μέρες πριν παρουσιαστούν σε δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία σταμάτησαν να πλένουν τα δόντια τους, να ξυρίζονται (άντρες και γυναίκες) και να κάνουν μπάνιο.

Έπειτα φόρεσαν παλιά και λίγο βρώμικα ρούχα και σκορπίστηκαν σε όλη την Αμερική.

Παρουσιάστηκαν στα επείγοντα ψυχιατρικών περιστατικών και δήλωσαν μόνο: «Ακούω μια φωνή να λέει γκντουπ».

Ο Ρόζενχαν είχε επίτηδες διαλέξει αυτή τη λέξη, γιατί δεν υπήρχε καμιά αναφορά μέχρι τότε σε ακουστικές ψευδαισθήσεις που να παραπέμπουν σε κόμικ.

Πέρα από αυτή την φράση δεν προσποιούνταν κανένα άλλο σύμπτωμα. Σε κάθε ερώτηση απαντούσαν με ειλικρίνεια (πέρα από το όνομα και το επάγγελμα τους).

Και ο ίδιος ο Ρόζενχαν παρουσιάστηκε στα επείγοντα παραπονούμενος για εκείνο το καρτουνίστικο «γκντουπ».

~~

Όλοι οι «ασθενείς» εξετάστηκαν βιαστικά και διαγνώστηκαν με παρανοειδή σχιζοφρένεια (εκτός από έναν που έπασχε από μανιοκαταθλιπτική ψύχωση). Σε όλους έγινε εισαγωγή.

Μόλις εκείνοι βρέθηκαν στο ψυχιατρείο, ανέφεραν στους γιατρούς ότι η φωνή είχε σταματήσει και αισθάνονταν πλέον μια χαρά. Όμως οι γιατροί δεν τους πίστευαν.

Ο μέσος όρος παραμονής τους στο ψυχιατρείο ήταν 19 ημέρες –παρότι εκείνοι από την πρώτη μέρα διαβεβαίωναν ότι δεν άκουγαν πλέον τη φωνή.

~~

Η πιο μακρόχρονη παραμονή ήταν 52 μέρες. (52 μέρες έγκλειστος σε ψυχιατρείο δεν είναι η καλύτερη εμπειρία που μπορείς να έχεις στη ζωή σου).

Οι ψυχίατροι μάλιστα είχαν αξιολογήσει κάποια χαρακτηριστικά από τη ζωή των «ασθενών» έτσι ώστε να ταιριάζουν με τη διάγνωση τους.

Έγραφαν για κάποιον: «Άντρας, λευκός, ετών 39 […] με μακρύ ιστορικό αξιοσημείωτης αμφιθυμίας […] απουσία συναισθηματικής σταθερότητας…» κα.

Κάτι πολύ παράξενο είναι ότι ενώ οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό αντιμετώπιζαν τους «ασθενείς» ως ασθενείς (βάναυσα πολλές φορές), οι υπόλοιποι ασθενείς, οι αληθινοί ασθενείς του ψυχιατρείου αντιλαμβάνονταν ότι οι 9 δεν ήταν «τρελοί»!

Για παράδειγμα κάποιος νεαρός ασθενής πλησίασε το Ρόζενχαν και του είπε: «Εσύ δεν είσαι τρελός. Ή δημοσιογράφος είσαι ή καθηγητής…»

~~

Όσο καιρό ήταν έγκλειστος ο Ρόζενχαν συμπεριφερόταν απολύτως φυσιολογικά και κρατούσε διαρκώς σημειώσεις. Αυτό οι γιατροί το χαρακτήρισαν «συμπεριφορά γραφής», και το θεώρησαν μέρος της παρανοειδούς σχιζοφρένειας του.

Όταν τελικά τον άφησαν να φύγει δημοσίευσε τα πορίσματα του στο περιοδικό Science, με τίτλο:«On being sane in insane places.»

Σάλος ξέσπασε στην Αμερική. Οι ψυχίατροι έσπευσαν να υπερασπιστούν την επιστήμη τους.

Από κάποιο νοσοκομείο έριξαν το γάντι στο Ρόζενχαν. Τον προκάλεσαν να τους στείλει όσους ψευδοασθενείς ήθελε -με ό,τι ψευδοσυμπτώματα προτιμούσε- κι εκείνοι θα τους αποκάλυπταν.

Ο Ρόζενχαν δέχτηκε. Θα τους έστελνε τους επόμενους τρεις μήνες ένα μυστικό αριθμό ψευδοασθενών και οι ψυχίατροι θα έπρεπε να καταλάβουν ποιοι ήταν ψυχικά υγιείς.

Μετά τους τρεις μήνες το προσωπικό του νοσοκομείου ανακοίνωσε –με βεβαιότητα- ότι είχε εντοπίσει 41 από τους ψευδοασθενείς του Ρόζενχαν…

Όμως ο Ρόζενχαν δεν είχε στείλει κανέναν!

Η ψυχιατρική δεν ήταν απλώς γυμνή… Ήταν ξεβράκωτη.

~~

Οι διαγνώσεις γίνονται σύμφωνα με το DSM, το «Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Νοητικών Διαταραχών». Μέχρι το πείραμα του Ρόζενχαν χρησιμοποιούσαν τη δεύτερη έκδοση του, το DSM II, του 1968.

Μετά το πείραμα μια επιτροπή ψυχιάτρων πρόσθεσε διακόσιες σελίδες και δημιούργησαν το DSM III. Όλες οι αμφισημίες και οι ασάφειες εξοβελίστηκαν. Η διαγνωστική μέθοδος εξυγιάνθηκε. Η ψυχιατρική είχε ανανήψει.

~~{}~~

Το 2004, η Lauren Slater, η συγγραφέας του βιβλίου «Το κουτί της ψυχής», απ’ όπου προέρχονται όλες αυτές οι πληροφορίες, αποφάσισε να ξανακάνει το πείραμα του Ρόζενχαν, μόνη της.

Σταμάτησε να πλένεται, να κάνει αποτρίχωση, φόρεσε παλιά ρούχα και παρουσιάστηκε σε ένα ψυχιατρείο λέγοντας ακριβώς την ίδια φράση: «Ακούω μια φωνή να μου λέει γκντουπ».

Το αποτέλεσμα ήταν κάπως διαφορετικό από την προηγούμενη φορά.

Ο ψυχίατρος την εξέτασε για δέκα λεπτά, χωρίς να της κάνει καμιά ερώτηση για το μορφωτικό της επίπεδο ή την ποιότητα της ζωής της, τη διέγνωσε ως ελαφρώς ψυχωτική και της συνταγογράφησε Risperdal (ένα αντιψυχωτικό) με συνοδεία αντικαταθλιπτικών.

Τις επόμενες οκτώ μέρες η Λόρεν πήγε σε οκτώ διαφορετικά νοσοκομεία. Η αντιμετώπιση ήταν η ίδια: Κανείς δεν της έκανε εισαγωγή, αλλά της έγραψαν –συνολικά- 25 αντιψυχωτικά και 60 αντικαταθλιπτικά. Η εξέταση ήταν πάντα το ίδιο επιπόλαια. Αλλά, όπως λέει χαρακτηριστικά η συγγραφέας: «Όλοι φρόντιζαν να πάρουν το σφυγμό μου».

~~

Το πείραμα του Ρόζενχαν δεν έδειξε ότι η ψυχιατρική είναι λανθασμένη, αλλά ότι οι ψυχίατροι κάνουν διαγνώσεις «επιδημιολογικά».

Αν κάθε μέρα εξετάζεις είκοσι ανθρώπους που πάσχουν από μανιοκατάθλιψη είναι φυσιολογικό να διαγνώσεις ως μανιοκαταθλιπτικό και κάποιον ο οποίος είναι απλώς κυκλοθυμικός.

~~

Επιπλέον οι κοινωνικές συνθήκες υπαγορεύουν τις διαγνώσεις στους ψυχιάτρους.

Πριν είκοσι και τριάντα χρόνια τα παιδιά που δεν μπορούσαν να «κάτσουν ήσυχα για ένα λεπτό» ή αρνούνταν να κάνουν τα μαθήματα τους, ήταν μόνο άτακτα παιδιά ή «διαόλου κάλτσα».

Τώρα πάσχουν από ελλειμματική προσοχή και υπερκινητικότητα.

Στην Αμερική ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των παιδιών αρχίζουν τα ψυχοφάρμακα λίγο μετά το μητρικό γάλα. Στην Ελλάδα, για την ώρα, τα πηγαίνουν στον ψυχολόγο (ο οποίος δεν επιτρέπεται να χορηγεί φάρμακα). Όμως είναι και εδώ «προβληματικά παιδιά».

~~

Τα αντικαταθλιπτικά είναι πιο συνηθισμένα πλέον από τον καφέ και το τσιγάρο.

Οι γέροι που έπιναν μια νταμιτζάνα κρασί στην καθισιά τους ήταν κάποτε «γερά ποτήρια». Τώρα αν πίνεις πάνω από τρία ποτήρια τη βδομάδα θεωρείσαι «λανθάνων αλκοολικός».

Οι μητέρες που φωνάζουν στα παιδιά τους χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη, τα ζευγάρια που τσακώνονται οικογενειακό σύμβουλο και οι μακροχρόνια άνεργοι χρειάζονται (όχι δουλειά), αλλά κάτι που θα τους κάνει να χαμογελάνε καθώς θα περνάνε τη θηλιά στο λαιμό τους.

Μάλλον ο Άλντους Χάξλεϊ, στον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του, είχε προβλέψει σωστά: Για όποιον αισθανόταν άσχημα υπήρχε το «σόμα», το γαλάζιο χάπι, το οποίο χορηγούσε δωρεάν η κυβέρνηση, και έκανε τους πάντες ευτυχισμένους.

Τα αντικαταθλιπτικά είναι το «σόμα» της εποχής μας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Προειδοποίηση: Μη δοκιμάσετε να κάνετε –με τους εαυτούς σας ως υποκείμενα- το πείραμα του Ρόζενχαν στην Ελλάδα. Θα βρεθείτε ισόβια έγκλειστοι στη Λέρο, γυμνοί, χωρίς φαΐ και ηλεκτρικό ρεύμα.

Διαβάστε το: «Η φωλιά του Κούκου», του Κέν Κέσεϊ (για το συγκεκριμένο βιβλίο ο Τζακ Κέρουακ έγραψε: «Κι άλλο, κύριε Κέσεϊ, κι άλλο».)

Ή ξαναδείτε την ταινία του Φόρμαν, για να θαυμάσετε πάλι τον ανυπότακτο Νίκολσον, να μισήσετε την προϊσταμένη (την πιο κακιά «κακιά» που έχει περάσει από την οθόνη) και να δακρύσετε όταν ο Αρχηγός σπάει τα κάγκελα και χάνεται στους τίτλους τέλους –αφήνοντας πίσω του τον λοβοτομημένο.

(Περισσότερα για το πείραμα του Ρόζενχαν μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/

1η Πανελλαδική Συνάντηση Δομών Αλληλεγγύης (9-10/5)

Mια πολύτιμη συλλογική εμπειρία αυτοοργάνωσης μπροστά σε νέες προκλήσεις

Έχει ανοίξει μπροστά μας μια νέα περίοδος, ταυτόχρονα ελπιδοφόρα όσο και δύσκολη αλλά και πρωτόφαντη. Το κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης βρίσκεται μπροστά σε νέες προκλήσεις σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη συλλογικών δράσεων αλληλεγγύης, παρεμβάσεων στο θεσμικό πλαίσιο και αξιοποίησης πόρων.

Η συλλογική μας εμπειρία 

Στα τέσσερα άγρια χρόνια της χειρότερης επίθεσης στην κοινωνία, την εργασία και τα δικαιώματα, οι δομές αλληλεγγύης αναπτύσσοντας ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης μέσα από εκατοντάδες δομές με ποικίλα χαρακτηριστικά, συνέβαλαν σημαντικά ώστε να κρατηθεί όρθια η κοινωνία.

Όσοι συμμετέχουν στις δομές αξιοποίησαν στο έπακρο ιδέες και δεξιότητες, συχνά ανέπτυξαν και καινούργιες, έτσι ώστε σήμερα να έχουμε ένα σπουδαίο δυναμικό στο πεδίο αυτού που με όρους τυπικών προσόντων θα ονομάζαμε κοινωνική εργασία. Η συσσωρευμένη αυτή γνώση και εμπειρία έχει κατά καιρούς αποτιμηθεί, αλλά χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά για την κατανόηση, τη γενίκευση των συμπερασμάτων και την ανάπτυξη νέων ιδεών και προτάσεων ώστε αυτή η πείρα να γίνει άμεσα αξιοποιήσιμη στο πεδίο των κοινωνικών αναγκών. Και αυτή η δουλειά δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ενός εξωτερικού ως προς τα προβλήματα παρατηρητή αλλά να απορρέει και να ανατροφοδοτείται από τη συνεχή δράση του κινήματος κοινωνικής αλληλεγγύης.

Παράλληλα, οι δομές αλληλεγγύης διαμόρφωσαν ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης και συμμετοχής με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί χώροι ελευθερίας και αυτενέργειας, μακριά από τον κίνδυνο στασιμότητας και γραφειοκρατικοποίησης. Ως τέτοιοι οι δομές αλληλεγγύης αποτελούν συλλογικότητες ενίσχυσης της κοινωνικής συμμετοχής, της ισοτιμίας, του κοινωνικού ελέγχου και του βαθέματος της δημοκρατίας, μέσα από διαδικασίες αυτο-οργάνωσης. 

Οι νέες προκλήσεις

Η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας είναι πολυεπίπεδη: ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης και μεγαλύτερη ακόμα σύνδεσή του με την κοινωνία, ενδυνάμωση της συνοχής του αλλά και αύξηση της οργανωτικότητάς του, διαρκής προγραμματική επεξεργασία και διατύπωση προτάσεων αλλά και συμβολή και έλεγχος στην άσκηση κυβερνητικών πολιτικών. 

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει παράλληλα εργαστήρια προκειμένου να ανταποκριθεί, όσο μπορεί, στον πλούτο θεμάτων και ιδεών που προέκυψαν στις συναντήσεις προετοιμασίας. Οι βασικοί άξονες προβληματισμού και τα συμπεράσματα κάθε εργαστηρίου θα παρουσιαστούν την Κυριακή στην τελευταία καταληκτική συνάντηση.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

(9-10 Μαίου στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο)

Σάββατο 9 Μαΐου

11.00 – 11.30 (Αίθουσα Α)

ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ: Σύντομη ενημέρωση για το πρόγραμμα και τη μεθοδολογία της συζήτησης

12.00 – 15.00 

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 1: (Αίθουσα Α)

Χωρίς Μεσάζοντες: Τρία χρόνια μετά ετοιμαζόμαστε για τα επόμενα βήματα

Τα Χ-Μ μεγαλώνουν, αλλάζουν, ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, ενοχλούν και πολεμιούνται. Διεκδικούν συλλογικά την ύπαρξή τους. Συντονίζονται προτείνοντας νομοθετικές αλλαγές, συζητούν για το μέλλον τους.

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2: (Αίθουσα Β) 

Νομικό πρόσωπο: Αρκεί το κούτελο ή χρειαζόμαστε και νομική υπόσταση;

Χρειαζόμαστε ως δομές κοινωνικής αλληλεγγύης νομική μορφή και για ποιους λόγους; Σε ποιες δράσεις δυσκολευόμαστε, ποιες είναι αυτές, ποια τα θετικά τους αλλά και τ’ αρνητικά τους;      

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 3: (Φουαγιέ)

Παιδεία: Κοινωνικά φροντιστήρια / αλληλέγγυα εκπαιδευτήρια

Παρεμβαίνουμε στην (ουσιαστικά) ταξική ανισότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση. Εντάσσουμε μέσω της γλώσσας μετανάστες κάθε ηλικίας. Ανοιγόμαστε και σε άλλα πρωτόγνωρα πεδία (γενικών γνώσεων, ειδικεύσεων, πολιτισμού), μια και το δίλημμα «παιδεία ή εκπαίδευση» βρίσκεται πάντα παρόν;

16.00-20.00

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 1: (αμφ. Φραγκόπουλου)

Πάνω απ’ όλα αμοιβαιότητα!

Οι δεξιότητες και οι γνώσεις όλων μας αποτελούν πολύτιμους πόρους. Η ενεργοποίηση και η συμμετοχή των οικογενειών μας είναι ένα θέμα που συνεχώς μας απασχολεί. Η μέγιστη ενεργοποίηση μπορεί να φτάσει στο 30%. Με το υπόλοιπο 70% τι γίνεται; Πώς όλο αυτό το μεγάλο δυναμικό καταγράφεται, αναδεικνύεται και συμμετέχει;     

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2: (Αίθουσα Α)

Επικοινωνία: Πολλαπλασιάζοντας το αποτέλεσμα

Δρούμε, κινητοποιούμαστε, οργανώνουμε καμπάνιες, συζητήσεις  κι εκδηλώσεις. Πώς τις επικοινωνούμε; Πρακτικό εργαστήριο επικοινωνίας, διαδικτυακής οργάνωσης και αλληλοϋποστήριξης για να πολλαπλασιάσουμε το αποτέλεσμα.

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 3: (Αίθουσα Β)

Κοινωνική & αλληλέγγυα  οικονομία: Για τη δημιουργία ενός μόνιμου χώρου συνάντησης και διαλόγου

Ο πλούτος θεωρίας, πρακτικών και μεθοδολογίας που έχει ανθίσει τα τελευταία χρόνια «φωνάζει» πως υπάρχει κι άλλος δρόμος για να οργανωθεί η οικονομία, η εργασία, ο ελεύθερος χώρος και χρόνος. Μπορούν αυτές οι πρακτικές να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στους ενδιαφέροντες καιρούς που ζούμε; Οπωσδήποτε λέμε εμείς... Και δεν είναι μόνο εφικτό είναι αναγκαίο!

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 4: (Φουαγιέ)

Εργασία: Η αλληλεγγύη συστατικό στοιχείο των εργατικών χώρων

Μπαίνουμε σε βαθιά νερά! Στην ουσία και την απαρχή της συνδικαλιστικής πρακτικής. Βιώνοντας την απαξίωση του συνδικαλισμού, πώς θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε στην επανανοηματοδότησή του; Ποιοι είναι οι τρόποι, οι μέθοδοι προσέγγισης και τα εργαλεία;

Κυριακή 10 Μαΐου

11.00 –14.00    

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 1: (αμφ. Φραγκόπουλου)

Εξοικονομώντας πόρους

Τα τρόφιμα και τα φάρμακα συγκεντρώνονται πια με αρκετή δυσκολία, γεγονός που όλοι/όλες το αντιμετωπίζουμε στις δράσεις μας. Είναι στ’ αλήθεια τόσο σπάνια ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να κοιτάμε κι αλλού;  Με ποιους τρόπους και ποιες συνέργειες θα αναζητήσουμε τον πλούτο της χώρας;

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2: (Αίθουσα Α)

Στέγη: «Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας»

Σπίτια, καταστήματα και αγροτεμάχια συνεχίζουν να εκπλειστηριάζονται. Οι εξώσεις ενοικιαστών αυξάνονται και μαζί τους η ανασφάλεια. Ταυτόχρονα γύρω μας είναι υπαρκτό ένα μεγάλο κτιριακό απόθεμα σε αχρησία. Το διεκδικούμε; Με ποιους τρόπους και για ποιες χρήσεις; Πώς αντιδρούμε απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα;

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 3: (Αίθουσα Β)

ΚΙΦΑ: «Την υγειά μας να ‘χουμε!»

Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα! Πώς τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία αλληλεγγύης μπορούν να διευρύνουν τους τρόπους και τα πεδία παρέμβασης; Αναζητούμε τα εργαλεία μεγαλύτερου συντονισμού και προσεγγίζουμε νέες θεματικές.

14.00-16.00

ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: 

Παρουσιάζουμε τα συμπεράσματα, τους προβληματισμούς και τις ιδέες που συζητήθηκαν στα εργαστήρια μας και συνδιαμορφώνουμε το μήνυμα της συνάντησης. Συντονιζόμαστε και προχωράμε! 

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα της πανελλαδικής συνάντησης δομών αλληλεγγύης: 

http://issuu.com/solidarityforall/docs/tetraselido-flicker

για να το διαβάσετε στην αγγλική γλώσσα, πατήστε εδώ

Live rock set την Κυριακή 10/5 στο "Πιθάρι"

Δύο κιθάρες σ'ένα Live rock set την Κυριακή 10/5 στο "Πιθάρι" ώρα 21.30
Με τον Τρύφωνα Μπάιτση, ακουστική κιθάρα
και τον
Ντένις Εφιμένκο,ηλεκτρική κιθάρα 

Είσοδος ελεύθερη


Ο αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος Πιθάρι βρίσκετε Χρ.Πετρίδη 3